vluchten

Ik kwam steeds meer in een isolement terecht. Mijn zusje kwam wel eens langs. Ik wist dat ze gestuurd werd door mijn ouders om me toch een beetje in de gaten te houden.

Moshe was inmiddels 1,5 en kon al een beetje praten. Hij vertelde hele verhalen aan me. Hij was zo lief, nog zo onbevangen. Toen een vriendin van mij op een dag langs kwam zei ze tegen mij: "Ja nu is hij nog lief en respecteerd hij je maar over over 15 jaar is hij heel anders".

Dat was het moment dat ik besloot dat het niet meer zo kon doorgaan. Ik moest een manier vinden om weg te komen uit Israel. Om weg te komen bij Samuel.
Dat was makkelijker bedacht dan gezegd. Ik kon moeilijk zeggen dat ik wilde scheiden. Die uitspraak zou nog best eens mijn dood kunnen worden. Nee als ik weg wilde moest ik ook echt ver weg zijn.

Om te beginnen zou ik weer positief in het leven moeten staan, ik moest proberen om weer meer vrijheid te krijgen. EN dus zette ik een charme-offensief in.
Terwijl iedereen dacht dat ik me schikte in mijn rol als joodse vrouw, plande ik elke dag weer stapje van mijn vlucht
24 apr 2007 - bewerkt op 24 apr 2007 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van MoNo
MoNo, vrouw, 40 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende