waarheid of toch fantasie

ineens ben je er weer, meteen overal waar ik kijk.
mijn vriendin, moeder, zus na een poosje verziek je het bij mijn familie.
waarom is dat? ligt dat aan mijn familieleden of ook aan jou. je zegt goede bedoelingen met mij te hebben. zonder enige verdere aanleiding is mijn vertrouwen daarin gezakt. ik weet niet wat jou bedoelingen zijn.
wat zijn jullie van plan. mij observeren? jullie wisten allebei dat ik vandaag terug naar huis zou gaan. en ik ga met de bus en wie kom ik het laatste stukje al lopende naar huis tegen. bij de bowling notabene. jullie saampjes.
zomaar ineens staan jullie daar.
wat zoeken jullie daar? en als er niets stiekum gedaan wordt waarom geen je mij dan niet meteen even een lift waarvan je weet dat het me 6 strippen zal schelen. 6 strippen die ik voorlopig niet zal hebben en dus niet naar jullie toe kan komen, of me zusje en dus mijn nichtje en de rest van de familie.
kom op meiden... we zijn allemaal volwassen, nemen jullie me in de maling?
wat is er aan de gang......
denken jullie dat ik gek ben.
jij dacht dat ik boos was? hebben wij elkaar niet gezien toen je naar het gak ging? was ik toen boos? ik heb thee voor je gemaakt. doe ik dat als ik boos ben? en ja ik ben jaloers.
ik zit hier alleen, niks is wat het zijn moet
jullie kunnen lopend naar elkaar toe, ik heb hier niemand.
ik wil hier niet zijn. niet in deze woonplaats. ook niet voor 3 jaar.
en ik nou zo achterdochtig.. toch paranoide? jij vertelde me vanacht dat je wel degelijk weleens genoeg van me had en dat is niet erg. ik heb ook wel eens genoeg van jou. en ik zeg dat dan ook. maar jij ontkent dat er iets is. je onderschat mijn intuitie en mijn kennis in jou.
als je me kent... dat zei me ex altijd maar dat is het niet.
het is als je me wil kennen weet je wie en hoe ik ben.
ik ben zoveel mogelijk open eerlijk en direct. ik probeer niets op te kroppen. dat doe jij al genoeg voor ons samen.
waarom moet je kritiek soms uit mensen trekken, allerlei kritiek hoor ook opbouwend en zo ook al met de complimenten.
ik zit bij het raam en ik betrap mezelf erop dat ik neiging heb tot lopen door de straat om te kijken of ik jullie in de auto zie. bij iedere auto schrik ik en kijk naar buiten. ik heb besloten jullie binnen te laten als jullie onverhoopt toch op de stoep staan. ik heb nog nooit niet open gedaan, voor vrienden en familie dan. zelfs de jehova sta ik netjes te woord. vind het niet netjes, zelf wil je ook niet dat het gebeurd.
en dus moet je dat zelf ook maar niet doen.
maar voorlopig ben ik thuis mijn goede bui is helemaal gezakt en tot woonplaats nivo gezonken zwaar beneden peil aan gekomen.
veel te lang waaker in wil niet slapen.
zo veel gedachten spelen door mijn hoofd. ik ben een boek aan het lezen van yvonne kroonenburg? het heet: nee, dan die van mij
cool lekker geschreven, afgezien van de moeilijkere woorden die ik absoluut me strot niet uit krijg. een beetje zoals ik praat met betere spelling. ik ga ff verder lezen. haar gedachte zijn op het moment een stuk vrolijker dan de mijne.
wat moet ik met jullie?
datgaan jullie me vast niet vertellen?
nee dat moet ik natuurlijk volgende week pas uit je trekken...
ik heb het je verteld, de link met het gevoel de zogenaamde achteraf toch echt wel gegronde gevoel. ik ken je.
ik heb je altijd vertrouwd in alles.
alles is nu stuk.
lichaamlijk ben je te ver gegaan.
vriendschappelijk afgezien van de materie en het geld ben je tekort geschoten ondanks dat je je best hebt gedaan. jij hebt jou portie nu. ik hoop dat ik er kan en mag zijn voor je. ondanks mijn gebrek aan geld en de rest.
en voor jou geld het zelfde.
doe jullie het maar samen. ik kan het heus alleen.
laatmij maar hier. hier zijn gelukkig dan maar weer ook geen prikkelingen tot zelfmedelij. morgen voel ik me nog kut maar daarna gaat het wel hoop ik.