woensdag

zaterdag geef ik een feest en ik heb er best wel veel zin in.
vrijdagavond moet ik helpen op school en ook dat is wel grappig.

maar het is pas woensdag.

ik moet nog een hele nacht, en dan een hele schooldag, de rest van de dag, en dan weer een hele nacht en dan weer een schooldag en dan nog een keer de rest van de dag en dan nog een hele nacht en dan nog een schooldag en dan nog een rest van de dag.
ik moet nog 49 uur.

en dat is veel.

ook heb ik ruzie gehad met M (nee niet de jongen die ik ontmoet heb zaterdagavond, een van de jongens uit 5 havo). en nu lijkt het hem beter om niet meer naar mijn verjaardag te komen.
ik heb hem gevraagt of hij alsjeblieft niet zo wilde doen en gewoon wilde komen, maar hij wilde niet nog iemand hebben waar hij voor moest zorgen, zodoende.
mijn problemen maken inmiddels niet alleen mij meer kapot, maar ook mijn vriendschappen. M kan dus niet leven met de gedachte dat ik de dingen doe die ik doe. en zelfs van die dingen weet hij maar een kwart.
het onmisbare deel. het deel dat iedereen wel ziet.

dus nu ga ik een van mijn uren schrijvend doorbrengen.

en dan maar weer een nacht wakker liggen. want, wat is er mis met me? ik maak ruzie met mensen zonder wie ik niet wil leven. en iedereen gaat verder, maar ik blijf hierin hangen. ik mis de persoon die ik was, voor dat er vanalles fout ging. toen ik nog oprecht gelukkig was, en niet alleen maar deed alsof.

mijn ouders beginnen me ook steeds meer dingen toe te vertrouwen, dingen die ik niet wil weten, dingen waarmee ik niet kan leven. dingen waar voor ik inmiddels oud genoeg ben om ze te weten.

en op dit soort momenten, ja ik mis B als steun. hij vind trouwens een meisje leuk uit god weet waar.
hij praat nu met haar, hij deelt nu alles met haar. en natuurlijk doe ik er nog wel toe, alleen niet meer zo. ik ben het meisje dat altijd aan de zijlijn zal staan en wacht tot er iets gebeurt met een van mijn vrienden en ik weer voor ze kan zorgen. ik ben het meisje die de feesten organiseert waarop iedereen elkaar leert kennen. dat meisje ben ik. maar verder ben ik niet echt belangrijk voor iemand.

ik haat het als mensen zeggen dat ik mooi, lief, grappig of zelfverzekerd ben. dat mag je alleen zeggen als je me op mijn lelijkst gezien hebt, en je me nogsteeds mooi vind, dat mag je zeggen als ik je helemaal afgezeken heb, en je nogsteeds het lieve in me ziet, dat mag je pas zeggen als je weet dat achter al mijn grappen een waarheid zit, dat mag je pas zeggen als je me ziet breken omdat ik zo onzeker ben.

en niet eerder.

en dit is dat ook gelijk de reden waarom ik moeite heb met de manier hoe M (ja dit keer wel de jongen van zaterdagavond, ik moet echt iets gaan verzinnen op die letters) tegen me praat. want hij ziet me alleen op school, of een paar keer tijdens het uitgaan. dan ziet hij me, hij hoort me grappen maken tegen de mensen om me heen, of door de gang lopen. dus wat heeft hij voor een reden om dat soort dingen tegen me te zeggen. dat hij denkt dat hij me kent, wil nog niet zeggen dat het zo is.
en dat is de reden waarom ik hem niet geloof.

en toch kijk ik er naar uit om hem te zien op vrijdagavond, want nee, hij is niet de enige vrijwilliger (eigenlijk, als je het zo bekijkt, ben ik geen vrijwilliger en is dit straf. maar dat klinkt minder goed).

nog 48,5 uur.

we gaan erop vooruit.

nog maar even typen over zaterdagavond dan, ik geef een feest voor mijn vrienden uit verschillende vriendengroepen, het is dus een best wel vol feestje en ik vraag me stiekem wel af hoe dit allemaal gaat passen. maar dat zien we wel weer. ik heb er zin in.

ugh wat haat ik het als er mensen binnenkomen terwijl ik hiermee bezig ben. helemaal verstoord in de dingen die ik nog allemaal wilde zeggen.

dus tot laterrrr



nu ben ik aan het twijfelen, prive, ll, of openbaar.
maar ik ken jullie niet, jullie kennen mij niet, dus hij gaat lekker op openbaar.