Zelfbeeld.

Ik heb het gevoel alsof ik op dit moment mezelf weer in een negatieve spiraal probeer te sleuren. Door zoveel na te denken over mijn leven en mijn gevoelens. Het voelt bijna als zelfsabotage. Want als je ergens geen probleem van maakt, dan is het ook geen probleem. Maar zodra je je erop gaat focussen, dan kan je het niet meer loslaten en is het opeens iets waar een oplossing voor nodig is.
Ik heb het over mijn negatieve zelfbeeld, waar ik me op aan het focussen ben.

De afgelopen dagen heb ik weer eens mijn dagboek van vroeger doorgelezen. Ik denk en schrijf eigenlijk al jaren hetzelfde over mijn gevoelens, alleen net anders verwoord. Dit verhaal is een soort overzicht van alle keren dat ik veel te negatief over mezelf en mijn leven was. Of, gewoon, depressief. Ik dacht, ik zet even alles onder elkaar, zodat het lekker confronterend is om te zien hoe vaak ik hetzelfde heb gedacht over de jaren.
In 2011 was ik twaalf/dertien jaar oud, trouwens.

2011
Alles gaat rot, niets gaat zoals ik wil.
Echt... Bluh. Alsof ik het ergste leven van de hele wereld heb. Maar dat heb ik niet. Ik kan gewoon niet logisch nadenken.

Ik heb zin om nutteloos te huilen.

Ben ik niet goed genoeg?
Moet ik mezelf verbeteren?

Als ik naast een stuk taart stond en er aan hen gevraagd werd wie ze de beste vriendin vonden, hadden ze zeker weten voor de taart gekozen.

Ik voel me als een meisje in een harnas,
een omhulsel,
Ik gedraag me anders dan ik ben
Ik gedraag me anders dan het meisje dat ik ken
Een beetje raar, een beetje gek
Een beetje anders
Omdat ik niet wil dat ik anders ben

2012
Ik heb het gevoel dat ik steeds verder uit elkaar val.
Zonder dat ik het zelf merk.

Ik moet steeds vaker huilen omdat iets niet lukt. Het komt weer terug, die slechte gewoonte. Ik wíl niet huilen, maar het gebeurt toch. Het is heel irritant en vervelend.

2013
Ik wil niet meer.
Ik wil een diploma en dan pedagogie studeren. In Utrecht, als dat kan. En dan wil ik wel korting met de trein. Anders ga ik een klacht indienen.
Ik wil slapen. Ik wil niets doen.

Ik voel me sneu.
Ik wil slapen.

Mijn moeder vroeg wat er was. Ik vertelde het en ze zei 'dat ik me dan maar aan moest passen'. Dat irriteerde me.

Ik haat het dat ik niet blij kan zijn vanwege dit soort dingen.

2014
Verdrinkend, spatterend
Grote zeeën voor me
Maar ooit zal ik leren
Om te zwemmen

2015
En je denkt misschien: als je je niet lekker voelt, moet je erover praten met je vriendinnen en ze niet afkatten met 'Je weet niet hoe ik me voel'. Maar dat wil ik niet. Ik heb liever dat ze denken dat ik me aanstel dan dat ze weten dat ik me over hele kleine dingetjes druk maak en dat mijn hoofd dan alles blokkeert en dat ik dan alleen maar kan huilen en slapen. Ze vinden me al raar genoeg.
Ik heb liever dat iedereen gewoon denkt dat ik een happy-go-lucky typje ben dat blijft hangen in liefdesverdriet en dergelijken en dat ik een typje ben dat zichzelf niet vastlegt in een net van gebeurtenissen die ze niet normaal verwerkt. Is dat begrijpelijk? Het maakt me allemaal niet meer uit. Ik moet gaan slapen, slapen, slapen, anders overleef ik volgende week niet meer.

Ik wil gewoon een keertje gemotiveerd en enthousiast wakker worden. Een keertje zin hebben in iets. Maar alles is saai. Alles wat ik moet doen wil ik niet doen. Ik ga liever slapen.

Maar elke avond alleen zijn voelt ook een beetje leeg. Eenzaam. Ik heb niemand om mee te praten. Mijn vriendinnen doen dingen zonder mij, omdat ze denken dat ik dat soort dingen niet leuk vind, of wat voor excuus ze dan hebben. Ik heb gister een groot deel van de avond lopen huilen omdat ik me alleen voelde.

Er zijn mensen die twee weken van tevoren kunnen beginnen. Ik lees de week van tevoren het boek een keer door en dan ga ik pas de dag van tevoren iets doen. Motivatie, wat is dat?
Ik heb het in ieder geval niet voor school. Voor niets op dit moment, eigenlijk.

Het is gewoon zo dat ja, inderdaad, mijn leven saai is. Er gebeurt niets. Ik doe niets. Er is niets dat ik wil doen. Ik kom laat thuis van school, kijk dan wat filmpjes, lig wat op mijn bed en ga slapen. Soms al om negen uur. Vaak al om negen uur. Er is niets dat ik wil doen. Ik kán wel dingen doen, maar ik heb nergens zin in. Ik word er gewoonweg niet meer blij van. Gitaarspelen is saai. Zingen is saai. Gamen, nèh. Dus verspil ik tijd, totdat ik kan slapen.

Er is geen sprankje motivatie in me. Ik ben gesloopt. En ik zou graag wat positiviteit willen. Geen mensen die alles afkraken. Geen mensen die me lui vinden. Geen mensen die praten over examens en hoeveel we moeten doen en ja, we gaan zakken, want hoe doe je dit? Kunnen ze niet allemaal even stoppen?
Even rustig doen. Even vroeg naar bed gaan. Om negen uur. Om vervolgens een uur te huilen over hoe zielig ze zichzelf en hun leven vinden.
Ja, dat is énig.
Dan hebben ze eens door hoe ik me voel.

2016
Ik verdien het vast niet om hier in 6V te zitten. Ik ben hier verdomme veel te dom voor. Ik wil niet meer naar school. Ik ben toch te dom. Ik ben toch niets waard.

Maar dat 'love me' wordt steeds luider. Van hé, houd eens van me. Ik ben héél lief. Maar het valt niemand op. Althans, niemand houdt van me. Ha. Haha.

Misschien ligt het aan de mensen waarvan ik graag aandacht wil. Maar daar denk ik met mijn domme hoofd natuurlijk niet aan. Het ligt voor mijn gevoel altijd aan mij. Omdat ik niet grappig of interessant ben.
Waarom houdt niemand van me?

Als ik dood ben zal niemand me herinneren.

Ik kan niet slapen, want ik denk aan van alles waar ik niet aan hoor te denken.

En dus deze week, toen alles mis leek te gaan en ik me dom voelde en ik dacht dat ik zou gaan zakken en dan zou ik nog een jaar op deze kutschool moeten zitten en dan zou eindelijk bewezen zijn dat ik dom ben en niets waard ben.

Het is gewoon dat iedereen altijd zegt dat ik ergens goed in ben, zoals Nederlands, en vervolgens blijk ik er absoluut niet goed in te zijn en voel ik me dom. Want als ik niet eens kan wat van me verwacht wordt, wat dan? Tsja.
Ik denk dat ik maar vroeg ga slapen.

Ik zou willen dat ik het niet het type was dat dolgraag aandacht wil. Niet het type dat verlangt naar mensen die haar mooi en leuk en lief noemen. Ik zou willen dat ik tevreden met mezelf was. Maar er zitten allemaal gedachtes in mijn hoofd. Ik ben niet mooi, ik ben niet speciaal, ik ben niet lief en ik ben vooral raar, heel raar, en er zal niemand zijn die ooit echt van me zal houden. Dat soort dingen. En dat contrasteert met mijn verlangen naar iemand die van me houdt.

Ik wil zo graag iemand die me zelfverzekerd laat voelen, want dat kan ik zelf niet. Iemand die me veilig en rustig laat voelen. Ik voel me verdwaald en eenzaam. En een beetje lelijk.
Ben ik wel mooi? Ben ik wel speciaal?
Natuurlijk moet ik dat eigenlijk in mijn eentje kunnen. Zelfverzekerd zijn en zelfvertrouwen hebben. Ik vind het alleen moeilijk.
Ik wil gewoon mooi zijn. Ik wil leuk zijn en lief zijn. Maar het lukt allemaal niet. Het lukt niet om het te zijn maar het lukt ook niet om het te denken. Het is vervelend.

Ik dacht dat er leuke dingen in mijn leven zouden komen zodra ik mijn examens af had. Maar zo werkt het leven niet. Het leven zuigt. Geld verdienen, dat moet je. Ik kan net zo goed een nier gaan verkopen. Of allebei. Ik kan ook net zo goed dood gaan, dan blijft me zo'n saai rotleven bespaard.

Ik weet zelf ook wel dat ik niet moet of mag zeuren en dat iedereen op de wereld het veel erger heeft en dat ik niet eens het recht heb om te zeggen dat ik me slecht voel, want er zijn zoveel mensen op de wereld die het erger hebben en mijn problemen of gevoelens doen er nooit toe.
Ik ben maar een kind en alles wat ik zeg doet er niet toe, want ik ben geen gewoon kind, néé, ik ben een kutkind, of néé, ik kan ook geclassificeerd worden als een zak stront.

Dus ik moet mijn stralende persoonlijkheid even in de strijd gooien en flink gaan lachen, want dat kan ik volgens sommigen goed. Het voelde al raar om mezelf te omschrijven als een 'vriendelijk, toegankelijk en open persoon', maar dat zal ik straks tijdens dat gesprek nog meer moeten doen. Ja, waarom zouden ze mij aannemen? Omdat ik lief ben? Pfft.

Maar ach, ik ben het type mens dat zich vaak eenzaam voelt. Dat op een feestje denkt: wat ben ik toch zielig. Ik ben niet interessant. Ik ben niet leuk. Ik ben niet mooi. Dan drink ik wel bier, ook al is het vies. Zucht.

Dan zit ik in de trein en denk ik: ugh, ik ben moe. Dan sta ik in de bus en denk ik: zucht, ik wil slapen. Dan zit ik naar een hoorcollege te luisteren en denk ik: lag ik maar in mijn bed, want er komt toch niets binnen, hoe erg ik ook mijn best doe.

'Ik ben gewoon niet leuk genoeg.' was de enige gedachte die mijn brein had geproduceerd. Ja, dat was het antwoord op alles. Op wat? Op alles. Meer kwam er niet uit, behalve dat ene, dat ik niet leuk genoeg ben. En toen viel ik in slaap.

Dan zegt iets in mezelf; wat nou persoonsontwikkeling, je bent nog net zoals vroeger, een twaalfjarige. Een doodgewone huilebalk. En misschien ben ik dat ook, deels. Maar ik ben nog zoveel meer. Of zoiets.
Ik voel me een beetje dom en een nietsnut en ik vergeet zelfs dingen, wauw, waarom ben ik zo? Er zullen vast zoveel verklaringen zijn; stress, emoties, omgeving, bladiebla, maar op dit moment ben ik gewoon ontevreden met mezelf.
En verbeteren is zo'n lang proces waar ik niet zoveel aan kan doen.

2017
Want wat is nou het nut van mijn leven op dit moment? Helemaal niets. Ik doe niets bijzonders. Ik besta alleen maar. Ik studeer een beetje. En dat viel me even zwaar.

Ik zou graag een onschuldig engeltje willen zijn, maar soms voel ik me als een zak stront en gedraag ik me als een zak stront. Ook prima, toch?

Welkom. Ik ben een en al negativiteit. Ik heb een zonnetje nodig in mijn leven. Of een schop onder mijn kont. Of allebei. Hallo. De laatste tijd voel ik me minderwaardig. Waarom ben ik minderwaardig? Ik ben lui en ik doe niets met mijn leven. Ik ben niet muzikaal, terwijl ik graag muziek maak, nou ja, 'muziek', eerder 'troep' dus. Ik stel al mijn schoolwerk uit.

Het is ook vervelend hoe ik me eenzaam kan voelen, als ik zoveel mensen om me heen heb, zoveel mensen die waarschijnlijk wel om me geven, maar omdat ze het niet expliciet zeggen, ga ik er vaak van uit dat ik helemaal niet speciaal voor ze ben.
En dan wil ik speciaal zijn. Mooi, dun, knap, want dat schijnt nog redelijk makkelijk uit te voeren te zijn, vergeleken met slim of handig of muzikaal.

Ik probeer al de hele week iets positiefs te schrijven, maar het werkt niet echt. Daar voel ik me dan ook kut over, want ik kan niet eens een positief verhaal schrijven, man, er is heel veel mis met mij.
Maar niet genoeg mis, niet genoeg mis dat ik een stempeltje kan krijgen, denk ik. Dus ik noem dit weer een 'dipje'. Want het is niet serieus genoeg, want heel veel mensen hebben het erger en ik hoor me hier dus ook niet slecht over te voelen, dat is er ook nog mis met mij. Aanstellerij.

Ik weet niet waarom, maar ik heb even zin om hard te huilen, ik heb al zolang niet gehuild voor mijn gevoel en ik heb nu al stress voor mijn toetsen, terwijl ik nog twee weken heb om ze voor te bereiden, man. Het voelt gewoon alsof ik veel te weinig doe, veel te lui ben, mijn leven niet op orde heb, enzovoorts. Het is een beetje flut.

Ik ben constant moe, maar het lukt niet om goed te slapen, want er is zoveel geluid, zoveel licht, zoveel om over na te denken. Ik heb even een dipje, denk ik. Soort van. Of zo.

Ik weet niet meer wanneer de laatste keer was dat ik heb gehuild, maar ik heb zo'n zin om te huilen, maar ja, het is niet alsof ik het effe op kan wekken.

Ik heb net eens gekeken naar mijn verhalen die online staan. Stonden, want het is niet bepaald interessant en ik vind sommige verhalen gewoon beschamend worden na een tijdje. Of ik realiseer me dat ik mezelf herhaal, het ene jaar schrijf ik dat ik moe ben, het andere jaar schrijf ik dat ik moe ben, de titel van beide verhalen is: 'Moe.'.
Ik ben eigenlijk best voorspelbaar.

Ik schrijf altijd hetzelfde en dat is stom. Ik zou willen dat ik me nooit eenzaam voelde. Eenzaam is zo'n kutemotie. En het woord 'kut' geeft aan dat mijn woordenschat niet bepaald uitgebreid is. Hetzelfde als toen ik twaalf was, voor mijn gevoel. Groei ik wel als persoon?

Ook vraag ik me af of ik gewoon een slechte smaak in jongens heb, of, ja, ongeluk? Weet ik veel. Ik voel me weer eenzaam. Maar genoeg daarover. Ik ben altijd eenzaam.

Ik ben weer moe en ik voel me verdrietig en dat komt omdat ik moe ben, maar straks ga ik me weer afvragen of ik ooit nog liefde in het leven ga vinden, alsof ik op mijn sterfbed lig, nee, ik ben gewoon een aanstellerige trut.

Ik weet niet, ik kan wel janken. Ik wil naar huis, het huis met de kat, prrrr, doet ze dan, hopelijk.

Volgens mij is dat een van mijn stopwoordjes. 'Ik lul maar wat.' Het houdt in dat ik geen verantwoordelijkheid neem voor mijn woorden, want ik vind dat ik niet genoeg geïnformeerd ben, te moe ben, nog meer van dat soort redenen, maar eigenlijk heb ik niet het vertrouwen om te zeggen dat wat ik zeg ook klopt of kan kloppen. Ik voel me niet zo slim, terwijl ik wel slim ben, want universitair niveau, en zo.

Ik sta voor de spiegel en vraag me af of iemand ooit van me zal houden. Of dat liefde een leugen is.

Ik weet het niet, mijn leven voelt nutteloos, ik volg een vak met weinig goede vooruitzichten voor de toekomst, straks zal ik nooit een baan krijgen en heb ik zoveel tijd in mijn leven verspild.

Ik heb even behoefte aan een normaal verhaaltje over normale dingen, maar ik voel me weer zo klein en onbenullig de laatste tijd, alsof alles wat ik zeg en vind er niets toe doet, want ik ben ik en ik ben niks. Dat gevoel.
Weet je wel, relatief gezien is alles wat ik doe nutteloos.
Dus, dat.

Het is weer eens tijd. Ik lig in mijn bed en ik voel me eenzaam. Ik vind eenzaamheid een van de vervelendste gevoelens die er is. Misschien omdat ik het zo vaak voel. Misschien omdat je altijd eenzaam kan zijn, ook al heb je zoveel mensen om je heen en doe je zoveel leuke dingen.

Ik heb zin in wat feestjes. Mensen zien. Wat drinken en dan iets meer durven te zeggen over de wereld en mijn leven, want ik durf niets en als ik dan iets zeg dan valt de rest stil.

Als ik zeg dat ik bang ben dat ik een vervelend mens ben, bijvoorbeeld.
Als ik zeg dat ik zou willen dat ik niet zoveel zou huilen, bijvoorbeeld.
Ik moet al langzaam volwassen worden, maar ik heb niet het gevoel dat ik ooit echt volwassen zal worden. Dat ik ooit stevig in mijn schoenen zal staan.


Ik vind 2018 nog iets te recent om uitgebreid door te neuzen. Dat zie ik nog niet zo zitten.
Niet dat ik alle duizend-nog-wat verhalen van daarvoor allemaal heb doorgekeken. Ik heb alleen de (waarschijnlijk) relevante titels aangeklikt.
Ik vind het ergens wel boeiend om dit allemaal te lezen. De rode draad van 'ik ben raar en anders en niet goed genoeg en niemand zal ooit van me houden en ik voel me eenzaam om niets, dus ik ga maar slapen'. Het idee dat ik nu zeker weet dat ik sinds 2011 (!) al dit soort gedachtes had.
Vastgeroest, misschien.

Zal ik nu het principe van cognitieve gedragstherapie op mezelf proberen toe te passen? Als je iets negatiefs denkt, ten eerste realiseren dat je negatief denkt en vervolgens de gedachte omzetten in een positieve gedachte. Anders leren denken.
Ik zie wel.



Hierbij nog een ironische quote:

"Ik weet niet waarom, maar ik beledig mezelf de laatste tijd iets meer, maar dat is denk ik weer zo'n tijdelijk iets, en zo."
-iAngel, 2017.
10 apr 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van iAngel
iAngel, vrouw, 26 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende