Zestig kilo.

De laatste tijd stap ik wat vaker op de weegschaal, misschien één keer per week. Ik vind het eigenlijk niet leuk dat er steeds zestig of negenenvijftig kilo staat. Dat voelt gewoon verkeerd. Dat woog ik toen ik zestien was en de jaren die erna kwamen woog ik altijd vierenzestig kilo. Behalve nu. En het voelt niet goed.

Er zijn zoveel mensen die graag spontaan en zonder er enige moeite voor te hoeven doen af zouden willen vallen en dan overkomt het mij en vind ik het gewoon vervelend.
Ik eet genoeg ongezonde troep de laatste tijd. Ik maak altijd een goede lunch voor mezelf klaar met vette kaas of pindakaas en bruinbrood. Ik eet genoeg chocola of snoep (het is niet gezond) en ik drink een paar keer in de week frisdrank of chocolademelk en ik eet drie tussendoortjes op een dag, meestal koekjes, soms een mandarijntje, soms chips. Net zoveel als altijd. Ik kom alleen niet aan en ik had verwacht dat dat wel gewoon zou gebeuren. Dat mijn lichaam vanzelf weer naar standaard ging.

Misschien ben ik wel meer conventioneel aantrekkelijk zonder die vier kilo's, maar het voelt als een symptoom van 'mijn ziekte' en dat is vervelend. Ik heb het gevoel alsof mijn heupbotten te ver uitsteken en je mijn ribben te goed kan zien, ook al is het nog steeds een gezond gewicht voor mijn lengte.
Het is pas twee maanden sinds ik weer écht normaal eet, maar ik merk er niets van en ik vind het vervelend. En aan de andere kant voel ik me ondankbaar, omdat er een tijd was dat ik graag af wilde vallen en nu is dat 'gelukt' en voel ik me er gewoon kut over.
Dat proberen af te vallen en veel sporten was ook gewoon een obsessieve manier om niet met mijn problemen om te gaan. Ik haat sporten. Maar echt. Ik snap bijna niet hoe ik drie keer in een week ging hardlopen. Uiteindelijk woog ik ook weer gewoon vierenzestig kilo.

Mijn broer gaf me een knuffel en hij noemde me dun. Mijn moeder kneep in mijn armen en benen en zei dat ik niet meer moest afvallen. Maar ik ben helemaal niet bewust aan het afvallen. Ik ben gewoon normaal, nou ja, niet gelijk molliger, maar wat ronder. Nog steeds een maatje zesendertig, maar een ronder maatje zesendertig.
Ik denk nog steeds dat ik vanzelf wel weer aankom en anders moet ik wat vaker koekjes gaan bakken. Het is dat mijn ouders nu gezond willen eten, maar wel het eten dat ik voor mezelf koop opeten. Dan koop ik mini-marshmallows voor in mijn chocolademelk en dan eet mijn moeder de hele zak in één dag op. Dan bak ik koekjes en zijn die ook binnen een paar dagen op. Dus nu koop ik maar 'gezonde' koekjes, granenkoekjes, omdat die niet opgegeten worden.
That's life.

Gister had ik noedels gegeten met lunch. Van die garlic chicken noedels van Demae Ramen. Je kan ze bij de Appie halen en ze zijn lekker. Ik wilde eigenlijk de kipnoedels van Unox, omdat die in de aanbieding waren, maar het schap was leeg. Dus: garlic chicken.
Vandaag heb ik wel zin in een tosti, maar we hebben geen ham, dus ik weet het nog niet.