ziekenhuis

Het is al laat maar slapen kan ik nog/weer niet. Vandaag ben ik terug naar het ziekenhuis geweest voor de uitslag van mn bloedonderzoek. Ik hoopte en verwachtte misschien ook wel dat er iets uit zou komen omdat ik zoveel klachten heb. Er kwam nix uit.. en ik kon alleen maar huilen toen ik dit nieuws van mijn arts te horen kreeg. We gaan wel verder zoeken. Ik moet van de week een scan laten maken. Ze spuiten dan radio-actieve vloeistof in je bloed en aan de hand daarvan kunnen ze zien of (niet wát) er iets mis is met je gewrichten,kraakbeen,spieren,botten en bintweefsel. Gelukkig kan dat al snel... van de week, maar ik baal. Ik voel de pijn en hoopte dan eindelijk op een antwoord op al mijn vragen. Ik krijg fysiotherapie vanaf over ongeveer 2 weken en ook kan ik aan (speciale) fitness en/of zwemmen gaan doen om mn lichaam en vooral spieren sterker te maken, en om mn conditie op peil proberen te houden. Ook kan ik morgen medicijnen (pijnstillers) gaan halen die ik dagelijks in moet/kan nemen. Ik vind dit wel fijn, omdat er dan tenminste iets aan mijn pijn, voor mn gevoel, wordt gedaan maar ik heb dus nog geen antwoorden en nog geen rust! Ik word gek en hou dit niet lang meer vol.... écht niet lang meer. Mijn humeur kan binnen een minuut veranderen en alle kleine dingetjes die gebeuren zijn me meteen teveel.
Ik voel me alleen, ook al zijn er genoeg mensen die me willen helpen. I just need a sholder to cry on right now... maar john is aan het werk en de rest van mn vrienden is al gaan slapen aangezien die morgen weer moeten werken. Ik hoop echt dat ze op die scan kunnen zien dat er in ieder geval íets niet goed zit zodat ik bevestiging krijg jegens mijn pijn, maar ik vrees dat er nix uit komt. Dat ik ziekenhuis in, ziekenhuis uit blijf lopen en dat dit nog wel een poosje zo door zal gaan.
Komend schooljaar moet ik een heel jaar stage lopen, maar gezien mn toestand op dit moment ziet het ernaar uit dat ik dat niet vol kan houden (van 's ochtends tot 's middags) maar als ik niet weet wat het is, kan ik er ook nix tegen doen. Kijk, als je een verklaring (en naam dus) voor je pijn hebt snappen mensen je en kun je er speciale regelingen voor krijgen en een aangepaste stage, maar ik kan niet komen met dat ik veel pijn heb en me ontzettend klote voel (vooral 's morgens) terwijl de artsen nix bij me kunnen vinden!
Ik voel me zo ontzettend klote op het moment, en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik heb echt een knuffel nodig but nobody's here. Ik moet en wil huilen, maar dat doe ik mezelf niet aan wanneer ik alleen zit...dan maak ik mezelf alleen maar gek. En dit schrijven hier werkt wel als je je verhaal kwijt wilt, maar niet tegen de echte emotionele struggles en de liefde die ik nu nodig heb.....*zucht*
Omdat er nix uit kwam en iedereen het al viavia gehoord had, vroeg ook niemand ernaar hoe ik me voelde. Ze namen allemaal maar aan dat het nog wel goed/hetzelfde met me zou gaan 'aangezien er toch nix uit was gekomen, dus waar zou ik me druk om maken' right!?
Ik heb het gevoel dat ik constant John om me heen moet hebben deze dagen, omdat hij de enige lijkt te zijn die me snapt en die geen woorden nodig heeft om aan me te zien hoe het met me gaat. Hij geeft me de knuffel, liefde, warmte en aandacht die ik nodig heb. Maar zijn leven gaat ook gewoon door, en dus ook zijn werk. En dan belt ie op.. tijdens het werk.. als ik alleen zit en me klote voel. Ik wil het dan niet laten merken omdat hij aan het werk is en ik het lullig vind zulke dingen te laten merken terwijl hij me niet kan zien/helpen, want hij trekt zich dat altijd heel erg aan, maar ik kan het niet voor hem verborgen houden, hij merkt t meteen aan me.
Ik wil ook niet aan hem trekken en hem benauwen doordat ik vanwege de pijn en emtionele struggles (te)veel beslag op hem leg.
Ik denk dat ik eventjes in een andere vorm ga schrijven... dat helpt me meestal wel... in de zin van een soort van gedicht/lyric ofzo.....*zucht*

Ik ben moe... mn hoofdje zit vol.... ik wil huilen maar kan niet.... ik wil schreeuwen maar iedereen slaapt... ik wil een bevestiging voor mijn pijn en ik wil hulp voor mn hoofdje....

Liefs&Kusje,
Lot.