Zwakte en Sterkte

Ik ga nu niet extra waakzaam zijn om niet nog eens verkracht te worden. Het leven gaat zoals het gaat en ik laat het over me heen komen. Ik ben te moe om nog verder te vechten. Aan de ene kant heel zwak maar aan de andere kant, ik kan niet anders. Zwak omdat ik dan min of meer opgeef. Zwak omdat ieder mens zich er toch tegen zou verzetten waarom ik dan niet? Eigenlijk heel simpel, omdat ik namelijk gewoon zwak bén. Want daar zit volgens mij een verschil tussen, tussen zwakte op een moment en zwakte van jezelf zijn. En ik ben duidelijk het persoon van het laatste geval. En als je zo’n persoon bent dan kun je niet anders dan zwak zijn, dan opgeven. Ik ben nou eenmaal geen vechter, ooit was ik dat, maar ik geloof niet meer in dat sprookje. Mijn sterkte is mijn lichaam verlaten, en door mijn geweldige muur komt er niets qua gevoelens in, maar kan er dus ook niets uit. Zoals zwakte dus. Eigenschuld. Als ik dus geen muur meer zou hebben, zou zwakte mij misschien kunnen verlaten, en sterkte binnen kunnen stromen. Maar wie zegt dát er dan zwakte uit gaat? En dát er dan sterkte in komt? Niemand, maar dan ook niemand kan mij dat garanderen. Dus blijft mijn muur een mooie muur, die ik vanaf nu voor niets en niemand meer afbreek. Ik doe niet meer aan uitzonderingen maken, ik heb het helemaal gehad met mezelf. Ik gruwel sinds gisteravond meer dan ooit van mezelf. En om dan uitzonderingen te maken, is pas écht wat ze noemen egoïstisch.

Kots bah! Op mezelf.. Vanaf nu af aan
25 mei 2005 - bewerkt op 25 mei 2005 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Boekje
Boekje, vrouw, 35 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende