10 augustus 2023. Een beter mens.

Toen mijn zoon 18 jaar geleden is geboren heb ik de navelstreng door geknipt. En nadat hij enigszins was gewassen en een klein mensje in een bundel doeken was en ik hem in mijn armen kreeg, heb ik hem een belofte gedaan; ik ga hem 50 jaar zien worden. Aangezien ik toen 36 was, moet ik dus minimaal 86 worden. De leeftijd die mijn vader nu is. Een paar maanden later ben ik gestopt met roken. Nog geen half jaar oud en nu al zoveel invloed op mij.

Je hele leven verandert met een kleine in huis. Iedere week de kroeg in stopte abrupt toen we probeerden zwanger te raken. Mijn vrouw stopte met roken toen ze hoorde dat ze zwanger was. Het leven is regelmatiger geworden, wat de gezondheid ten goede komt. We gingen (nog) gezonder eten. We moesten wel, want mijn vrouw had problemen met borstvoeding. Alles wat wij aten pureerden we voor de kleine. Vlees, aardappels, groente, alles vers en hij vond alles heerlijk. Toen nog wel. Soms kreeg hij ook uit een potje, maar enkel als we op reis waren.

Toen hij 5 jaar was ging hij op judo. Ook zat hij op zwemles. Vanwege de judo, waarbij ik altijd mee naartoe ging, kwam ik in contact met aikido. Ik zag daar een demonstratie en het begon weer te kriebelen. Een jaar of 10 daarvoor deed ik nog jiu-jitsu waar ik na 2 jaar mee moest stoppen vanwege rugproblemen. Toch ben ik aikido gaan doen. Met volle overgave. Het was geweldig om te doen, totdat het weer verkeerd ging met mijn rug. Ook dit keer 2 jaar volgehouden.

Na een jaar is mijn zoon gestopt met judo, tot groot verdriet van zijn meester die hem 1 van de beste van zijn lichting vond. Hij wilde perse gaan voetballen. En dat gebeurde ook. Wederom ging ik iedere wedstrijd mee en bij de plaatselijke club vroegen ze mij om mee te voetballen in het bierteam. Het was lang geleden dat ik nog had gevoetbald, maar een team uit de kelderklasse moest toch nog wel lukken. Veel plezier gehad, maar je raadt het al, na een jaar rugproblemen. Toch nog een jaar gebleven als teammanager. Daarna kreeg ik de kans om de cursus pupillentrainer te volgen. Gelijk gedaan en heb mijn zoon en zijn team, samen met een maat, 2 jaar getraind. Anderhalf jaar ongeslagen geweest. Het was een goede lichting en ik was maatschappelijk betrokken. Deed iets voor de medemens zonder daar iets voor terug te krijgen. Behalve plezier (maar ook frustratie vanwege sommige ouders die vinden dat hun zoon de beste is en dus ook de meeste aandacht verdienen) en voldoening uiteraard. Later stond ik ook nog achter de bar en ging mijn vrouw bij de activiteiten commissie.

Na 3 jaar werd mijn zoon geselecteerd voor jvoz. Een club waar je enkel naar toe mag als je een bepaald niveau hebt. Een club met een profclub mentaliteit, voor zover dat mogelijk is in Zeeland. Het eerste jaar heb ik daar, samen met een andere vader, een reis en een toernooi in Denemarken georganiseerd. Met zijn allen, inclusief ouders, in de bus. Vier dagen lang de tijd van ons leven en daar ook nog kampioen geworden. Het tweede jaar teammanager geworden en ben dat 5 jaar blijven doen.

Toen mijn zoon een jaar of 14 was begon hij mij kledingadvies te geven. Mijn kleding bestond voornamelijk uit een spijkerbroek en een t-shirt met af en toe een overhemd. Nu is dat andersom en soms draag ik zelfs een linnen broek. Maar daar blijft het ook bij. De spijkerbroek blijft mijn voornaamste kledingstuk.

Het besluit om een kind te nemen is mijn (onze) beste beslissing ooit geweest. Dankzij hem ben ik een beter mens geworden.