15-03-11 [Geen goed voorbeeld]

Toen ik je leerde kennen, hoopte ik op een sterke band tussen jou en mij. Een verzorgende band, want mijn moeder was smoorverliefd op je. Zij zag het helemaal zitten met jou en jij leek er net zo over te denken. Ondanks dat ik bij haar hoorde en geen bloedverwant van je was, leek je mij als je zoon te beschouwen. Ik leerde kennismaken met je dochters en dat leek in eerste instantie allemaal goed te komen. Kortom, ik had een nieuw persoon in mijn leven gekregen dat mijn vader kon worden/dat wilde zijn en kreeg daarbij twee zussen. Een gezellige boel naar mijn idee en ik was een tijd lang ontzettend trots op het nieuwe gezin waarin ik plaatsnam. Na de eerste negen levensjaren alleen met mijn moeder, nam ik nu deel aan een echt gezin. Zelfs jouw achternaam nam ik over waarbij ik dus meer afstand nam van mijn Italiaanse roots.


Nu, zo'n 11 jaar later, kijk ik er allemaal heel anders op terug. De sterke band waarop ik hoopte tussen jou en mij is er niet. Zelfs de kleinste toenadering is je vaak te veel. Jouw mening en kennis zie je als grootste feit van alles en iedereen. En je laat het dan ook nooit na om dat goed te benadrukken als er in jouw huis een gesprek of discussie wordt gevoerd. Hoe ouder ik word, hoe harder en erger jouw reactie en tegenactie lijkt te worden. De band met mn zussen is er haast niet en aangezien ze nu al een aantal jaar uit huis zijn en op zichzelf wonen, ben ik nóg meer dan anders jouw mikpunt geworden.


Ik heb altijd al beseft en van je begrepen dat je meer waarde hechtte en zal hechten aan je oudste dochter. Zij heeft van ons drie het hoogste advies, het meest succesvol de middelbare school doorlopen en doet nu als enige de universiteit aan in Sydney. Je jongste dochter en ik zijn met alle drie de factoren minder succesvol en dus interesseerde dat je ook nooit. Sterker nog, je hebt me al die vijf jaren op de havo duidelijk gemaakt dat ik er toch niks van bakte of van zou gaan bakken. Ik kan nog altijd letterlijk van jou citeren toen ik 15 was en m'n rapport voor kerst had gekregen waarop ik super trots was, omdat ik geen onvoldoendes had en zelfs een aantal 8'en had staan: 'Verassend hoor. Sinds wanneer kan jij zulke resultaten halen? Nja, dat boeit ook niet, bij het volgende gesprek zal het vast weer gaan over hoe moeilijk je het hebt. Je kan er net zo goed mee stoppen. Jij bereikt namelijk toch nooit iets.' Soms in mijn dromen/nachtmerries hoor ik het je gewoon nog zeggen en vaak word ik dan wakker met enorme hartkloppingen en een bezweet voorhoofd. Alsof je me letterlijk raakt.


Nu, zo'n 11 jaar later, kijk ik heel anders naar je. Je hebt je altijd aan mij geërgerd op de één of andere manier. Ik kan en zal ook volgens jou nooit iets goeds doen. Tot op de dag van vandaag neem je het me zelfs kwalijk dat ik wat met Heleen begon, wat uiteindelijk in een enorme ramp uitliep. Ook daarvan acht jij mij volledig schuldig. Dat ik door de breuk met haar vorig jaar, een aantal maanden met een psycholoog moest werken om overal weer bovenuit te komen, bevestigde voor jou alleen maar des te meer dat ik toch niks kan en dat er ook niks van mij terecht zal komen. Ik zie mezelf nog thuiskomen in Juli vorig jaar, jij zwaaiend met mijn resultaten van de opleiding in je handen: 'Niet alleen in een relatie verkloot je de boel dus..' En dan je geniepige blik met een korte glimlach. Als mijn blik op dat moment had kunnen doden..


Jij weet als geen ander dat mijn leven vooralsnog niet makkelijk is geweest. In de eerste negen jaar van ziekenhuis naar ziekenhuis vanwege bijv. astma of een groeiziekte en toen ik 12 was maakte je mee dat ik kanker had. Toen kwamen de moeilijke familieomstandigheden (laat ik het erop houden dat mijn biologische vader geen goed type is) en dat gold voor zowel jouw als mijn eigen familie. Daarbij was ik nooit een bijster goeie leerling en moest ik elk jaar knokken voor m'n overgang naar het volgende jaar. Ik rouw er ondanks alles niet om. Het heeft me een enorme vechtersmentaliteit opgeleverd waardoor ik nooit een strijd uit de weg ga. Hoe moeilijk dan ook, geef niet op. Juist als je opgeeft laat je het andere de baas zijn. Ik klaag of treur er allemaal niet om. Het heeft me gemaakt tot wie ik vandaag ben en daar ben ik trots op, hoe erg jij dat ook haat.


Nu, zo'n 11 jaar later, ben ik heel anders tegen je. Ik ben ouder geworden en vooral zelfstandiger. Juist meer zelfstandig, omdat ik je wil laten zien dat ik onwijs goed voor mezelf kan zorgen. Ik houd niet meer m'n mond tegen je of probeer je te ontlopen. Ik laat je bewust deelnemen aan mijn dagelijks leven en alle keuzes die ik maak en spreek mijn mening tegen je uit. Ook al weet ik dat jij hoe dan ook fors tegen me in zal gaan. Wat jij zegt, doet of denkt, interesseert mij eigenlijk niet meer. Ik ben me ervan bewust geworden dat je nooit dat 'vadergevoel' bij me rijk hebt gemaakt en dat dit ook in de toekomst niet zal gaan gebeuren.


Jarenlang heb ik alles van je gepikt, omdat mijn moeder sinds al die tijd weer gelukkig was en dat vooralsnog ook met je is. Ik gun het haar en wil haar niet anders dan blij en gelukkig zien. Ik ben er ook zeer tevreden mee dat ze iemand gevonden heeft waarmee ze de rest van haar leven kan en wil delen, ook al is dat met jou. Als zij maar gelukkig is. Dat heeft ze wel verdiend na al die jaren dat ze voor mij geknokt heeft. Echter, zij erkent nu ook steeds meer dat ze alles wat tussen jou en mij gespeeld heeft, genegeerd heeft. Ook zij ziet dat er geen goeie band tussen ons is en dat de spanningen altijd hoog oplopen als we bij elkaar in de buurt zijn. Iets wat ze zeer betreurd, omdat ook de band tussen haar en mij daardoor minder is geworden in de afgelopen jaren.


Door jou realiseer ik me nu dat jouw huis, niet mijn thuis is. Het huis waarin ik de eerste negen jaar gewoond heb, bij oma en opa, dát was mijn thuis. Opa was mijn vader en zorgde samen met oma dat ik niks of in ieder geval zo min mogelijk tekort kwam. Zo kon mijn moeder ondertussen de schuld wegwerken die mijn biologische vader bij ons achter liet (onverantwoordelijke lul dat het is). Toch kan ik met die gedachte en herinneringen best tevreden zijn. Het mag dan allemaal niet makkelijk geweest zijn en wat anders gegaan zijn dan bij het gemiddelde kind, ik was gelukkig met wat ik had. Nu is er slechts de teleurstelling die in de afgelopen anderhalfjaar bij mij sterker naar boven komt: mijn 'vaderfiguur' ben ik inmiddels al zes jaar kwijt en ik merk aan mezelf dat ik, vaak onbewust, een nieuwe 'vaderfiguur' probeer te vinden.


Één ding weet ik zeker, als ik ooit kinderen krijg dan zal ik ze altijd steunen, hoe dan ook. En dat is dan eigenlijk een positief punt dat jullie (zowel jij als mijn biologische vader, als jij in het zijn van mijn stiefvader) mij bij hebben gebracht. Jullie hebben het voorbeeld gegeven van hoe het vooral niet moet.






Het is voor het eerst in al die jaren, dat ik er zo uitgebreid wat over durf te zeggen.