17-03-11 [Mijn revolutie is begonnen]

Gisteren was het weer eens zover. Nog geen tien seconden nadat ik binnen was, begon je al je klaagzang te houden op de manier die jij graag doet: Met je beschuldigende vinger drukkend bij de ander op z'n hart. Ik deed net alsof ik doof voor je was en ging mijn eigen gang. Ik was tenslotte pas net binnen gekomen van m'n werk en moest nog aan het avondeten gaan beginnen. Terwijl ik mijn eten in de magnetron heb gezet, loop ik langs je heen om m'n moeder te begroeten in de huiskamer. Ik zie aan haar ogen dat ze tegen me verteld: 'Het is weer zover..' Ik draai me om, wederom langs jou heen lopend, haal m'n eten uit de magnetron en loop weer terug naar de huiskamer om te gaan eten.


In de tussentijd ben je verscholen in de voorkamer gaan zitten en heb je dus je betoog tegen mij gestaakt. Wel weet ik dat dit slechts een pauze is, zometeen zal je weer verder gaan. Tijdens het eten kijken mijn moeder en ik stil naar het nieuws en rtl boulevard. Japan en Libië zijn wederom de twee hoofditems en ik besef bij mezelf dat ik echt te doen heb met de mensen in die landen. Ik ben net klaar met m'n eten en terwijl ik naar de keuken loop om alles weg te zetten, af te spoelen, in de vaatwasser te zetten en m'n toetje te pakken, kom jij, zoals voorspelt, weer tevoorschijn en hervat je betoog naar mij.


Dit keer loop ik voor de derde keer langs je heen, zonder je ook maar aan te horen of je een blik waardig te gunnen, en ik begeef me weer in de huiskamer om daar m'n toetje op te eten. Ik voel je irritatie tot een recordhoogte stijgen. Dit keer kom je achter me aan, doorgaand met je betoog. Stiekem begin ik nu wel te luisteren naar wat je allemaal zegt. Moeders blijft eerst stil zitten, maar begint nu toch steeds meer zenuwachtig heen en weer te schuiven. Ik zie aan haar dat ze eigenlijk wat wilt doen, maar het niet durft omdat ze dan volgens jou een kant zou kiezen en zij geen van ons kwijt wilt.


Tussen de tijd dat ik jouw huis binnen ben gekomen en helemaal klaar ben met eten, heb ik je nog altijd niet aangekeken. Wel heb ik de afgelopen tien minuten naar je geluisterd en het is als vanouds: je bent geïrriteerd over een aantal dingen en reageert dat op mij af. Mijn gedachten zijn nu op volle toeren bezig met in mijn hoofd de blog met de titel 'Geen goed voorbeeld'. Ik kijk nog even m'n moeders kant op en houd m'n gezicht stijf en strak. Ik sta op met het schaaltje in mijn handen waar daarnet nog m'n toetje in zat. Ik overloop de drie meter die tussen ons in ligt en terwijl ik je met m'n nog altijd emotieloze gezicht aankijk, duw ik het schaaltje tegen je borst.


Je valt stil. Alsof je beseft dat ik de afstand tussen ons nu overbrugt heb en je laat zien waar ik sta. Even denk ik zelfs angst in je ogen te zien. Op een vertwijfelde manier voel ik dat je het schaaltje voorzichtig voorziet van grip door jouw handen. Ik blijf je strak aankijken en dit moment, wat werkelijk niet meer dan een minuut duurt, lijkt wel uren te duren door de gigantische spanning die door de kamer vliegt en als het ware op uitbarsten staat. Ik trek m'n mond open en zeg: 'Mijn revolutie is begonnen. Ik ruk figuurlijk nu je kop van je lichaam en ga je de komende tijd langzaam laten lijden.' Ik draai me om en loop weg. Ik voel je verbaasde blik in m'n rug branden. En ik. Ik voel me sterker dan ooit tevoren. Ik ben er klaar mee. Se finito.




Mijn revolutie is begonnen.