3 weken zonder mama

Toch maar weer even schrijven. Het is alweer bijna 3 weken na mama's dood. Heel gek, maar het lijkt langer. Zou het niet eigenlijk korter moeten lijken? Alles is zo snel gegaan, maar omdat mama er zo open over was en we overal over konden praten was het voor mij ook makkelijker om alles te accepteren... Dus ook dat ze dood zou gaan.

Ik mis haar. Natuurlijk mis ik haar. Ik heb een foto van mam en mij op canvas laten afdrukken en daar kijk ik vaak naar. En dan denk ik aan alle leuke en mooie dingen die we meegemaakt hebben. Ik moet glimlachen als ik aan haar denk. Aan alle fijne herinneringen. Mensen vragen me of ik mijn gevoel wel toelaat... Zou ik niet meer moeten huilen, instorten, weet ik wat? Iedereen wil er voor me zijn, zo lief... Maar ik zou niet weten wat ze kunnen doen.

Ik moet gewoon verder. Ben ook weer gaan werken. Van thuis zitten word ik ook niet beter. Klink ik ongevoelig? Dat ben ik echt niet.... Mijn mama is er niet meer en ik ben er echt kapot van. Maar misschien uit ik dat gewoon niet zo makkelijk. Misschien komt dat nog, ik weet het niet.

Vrijdag met papa, broer en schoonzus naar mama's huis. Kijken wat we willen hebben... als herinnering, of gewoon, wat we kunnen gebruiken ofzo. Gek hoor. Meubels blijven nog wel staan, want het huis moet verkocht worden en dat gaat beter gemeubileerd. Maar het plan is dat ik de meubels meeneem als ik (eindelijk) hier bij het beschermd wonen weg ga.

Want ja, dat is wel mijn bedoeling, hier niet al te lang meer te blijven wonen. Ik ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Ik woon hier nu anderhalf jaar, en ik ga me aan steeds meer dingen irriteren. Aan het samen met iemand anders wonen... en alles wat daar bij komt kijken. Hoe zij niks in huis doet, ik me constant bekeken en gecontroleerd voel, ze te pas en te onpas half verdoofd door de medicijnen bij mij binnen wandelt, de zooi die ze overal maakt en die ik vervolgens op kan ruimen. Ik heb er genoeg van! En ik heb er ook gewoon geen behoefte meer aan om elke dag begeleiding te zien. Om alles wat ik wel en niet doe te bespreken met iemand. Nee, ik wil mijn eigen leven weer gaan leiden. Met wat hulp, ok, maar niet zoals nu.

So. Freedom awaits. Over niet al te lange tijd, or so I hope.

Byte byte for now X