Terug... Vechten... Niet opgeven...
Dus. Hier ben ik weer. Na heeeel lang. Een paar maanden, denk ik. Reden nummer 1 dat ik weer terug kwam was het missen van de verhalen van lieve vriendin flinder. Ik miste de updates over haar leven, wilde op de hoogte blijven. Dus kwam ik terug. En besefte me dat ik het schrijven eigenlijk ook wel miste...
Hier ben ik dan weer! En ik blijf schrijven ditmaal, als de verhuizing er op zit. Want ja, ik zit nu midden in een verhuizing. Verven, verbouwen, dat soort dingen. Gelukkig veel hulp van mijn vader. En dan... een nieuwe start! Ik woon nu beschermd en ga straks zelfstandig wonen, een grote stap. Heel spannend maar ik ben er zooo aan toe!
Het is nu een half jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Ik heb haar beloofd sterk te zijn. Ik maak deze belofte nu waar. Mama zal zo trots zijn!!!
Positief allemaal, toch? Ik probeer ook positief te zijn. Maar soms is dat niet makkelijk. Zo ook vanavond. Ik kreeg te horen dat weer een hele lieve meid door zelfdoding om het leven is gekomen. We zijn samen opgenomen geweest. Wat later kwamen we erachter dat we in dezelfde straat woonden... onze boodschappen voor eetbuien in dezelfde supermarkt deden. Ongemakkelijk, als we elkaar tegen kwamen! En nu is ze er niet meer. Alweeeer iemand die deze keuze gemaakt heeft.
Stomme, achterlijke, gemene, verdomde eetstoornis! Ik ben gewoon boos en verdrietig. Ik ben boos, maar vooral verdrietig, om iedereen die de strijd heeft moeten opgeven. Ik ben er nog... en ik ga vechten voor jullie allemaal! Ik heb inmiddels zoveel mensen de strijd zien verliezen, dat is geen enkele eetstoornis het waard.
Dus vandaag zeg ik heel sterk: IK VECHT! Ik moet wel. Ik wil en kan niet opgeven. Voor iedereen die de strijd heeft verloren niet, en voor mijn mama niet. Staan jullie achter mij?
calinnero, vrouw, 42 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende