Ben ik weer.

Het is nu inmiddels 02:23 en ik was eigenlijk niet van plan terug te komen. Achja, ik ben er nu toch.

Weetje wat ik me soms afvraag? Jij hoort nu te zeggen: nou? Ik vraag me soms af wat voor persoon ik zou zijn als ik bepaalde dingen niet mee had gemaakt, of andere keuzes had gemaakt. Neem nu bijvoorbeeld de dood van mijn ouders. (Hier later meer over) Ik ben 14, overduidelijk veel te jong om wees te zijn. Stel je voor dat mijn ouders nog leefden. Hoe had mijn leven er dan uitgezien? Was ik dan minder bitter geweest? Zou ik dan beter overweg kunnen met mijn leeftijdsgenoten? Ja, ja. Ik weet het. Dramatisch gezeik. Normaal doe ik ook niet aan die 'wat als...?' vragen, maar ik denk dat de vermoeidheid mijn hersenen aantast. Ik kan het gewoon niet helpen dat ik mezelf soms voorstel in een ander leven.

Ik keek net foto's terug van 7 jaar geleden en ik zie er zo onbezorgd uit. Oké, dat ben je meestal op die leeftijd, maar het lijkt wel alsof ik nooit van iets kan genieten. Alsof mijn emoties uitgeschakeld zijn en ik een of andere fucking freaky robot ben, of zo iets. Alsof mijn verleden een eeuwige schaduw werpt over het heden. Ik kan het verdringen wat ik wil, net zo vaak doen alsof er niets is gebeurd, maar het is er toch. Een knagend, vervelend gevoel. Een leegte.
Zal ik je eens wat vertellen? Het voelt kut. Het voelt uitermate ongelooflijk heel erg kut om altijd maar te doen als of die kinderachtige, totaal nutteloze onderwerpen van mijn 'vriendinnen' me wat boeien. Ik denk dat ik de zoveelste puber ben die zich 'te oud voor haar leeftijd' voelt, maar ik kan er niets aan doen. Ik zal je een voorbeeld geven.

Een vriendin van mij wisselde laatst van profielfoto op Whatsapp. Op deze afbeelding stond: 'Zie je niet dat ik gebroken ben van binnen?' Dit omdat haar brugklasser vriendje van 12 een nieuwe 'vriendin' had na een halve dag.
Ik wil naar haar schreeuwen. Haar door elkaar schudden en roepen: 'Denk jij dat je het moeilijk hebt? God mens, het ergste wat jij hebt meegemaakt is een ruzie met je ouders over wat je aan doet naar een feestje!' En natuurlijk is dit oneerlijk van mij, hypocriet dat ik me zo 'hoog' voel in vergelijking tot mijn leeftijdsgenoten. Maar ik doe het niet expres, werkelijk waar niet. Het rotte is alleen dat ik altijd mee moet spelen om maar te zorgen dat niet iedereen me gaat haten. Ik denk dat dat het meest vermoeiende gedeelte van alles is. Dat ik ook zo oppervlakkig en naïef moet doen de hele tijd. Het gaat zo tegen mijn eigen opvattingen, principes en gevoelens in, snap je? Het voelt niet goed. Nu wil ik me echt niet voordoen als een gekwelde, gehate tiener. Ik ben best populair en veel mensen mogen me, daar zit het probleem niet. Het probleem zit hem in het feit dat ze de versie van mij mogen die ik laat zien. De spontane, gevatte en charmante versie. Ik betwijfel of ze 'de echte ik' zouden mogen. Je ziet overal van die teksten van 'be yourself!'en 'laat je nooit door iemand veranderen!' etc, maar dat is klinkklare onzin. Pure bullshit. Dan ben ik eindelijk eens mezelf, en dan ben ik 'raar' en doe ik 'apart'. Ze willen helemaal niet dat je jezelf bent. Ze willen dat je de versie van jezelf bent die zij leuk vinden. Vergis je niet, tieners zijn hard. Ik ben blij dat ik tenminste kan doen alsof ik erbij hoor, ik ben sociaal. Dat is een gave van me waar ik nog iedere dag dankbaar voor ben, want je middelbare schooltijd is pas echt kut als je geen vrienden hebt. Nu kan je de meeste mensen waarmee ik omga niet echt vrienden noemen, maar ja. Het is iets. Laten we het daar op houden.

Die vriendin van daarnet zei laatst ook zó iets raars. Een meisje vroeg mijn vriendin of ze mee de stad in wilde om te gaan shoppen. Mijn vriendin zei 'Ja, natuurlijk, leuk!' en het andere meisje ging weer weg. Nog geen 10 seconden later barstte mijn vriendin in een hysterisch gelach uit. Het had echt iets weg van een hyena. Dus ik vroeg wat er aan de hand was, zegt ze: 'Met zo'n lelijk wijf wil je toch niet over straat lopen, of wel?'
Nou, echt. Ik wist niet wat ik moest zeggen, mijn wenkbrauwen zweven ongeveer in de lucht. Alsof je je ontbijtgranen kiest op kleur in plaats van smaak! What-the-actual-fuck.

Sorry, sorry. Dit is pas mijn tweede post en ik zeur nú alweer. Ik ga weer een poging doen om te pitten.

See you soon,

Nog-steeds-o-zo-anoniem.