Long time no see.

Jeetje, wat bijna zorgwekkend lang geleden weer. Ik ben terug. Ik weet niet goed waarom, maar ik had opeens de dringende behoefte om te schrijven, so here I am.

Een paar dingen zijn veranderd in de tijd dat ik weg was. Ik zit nu bijvoorbeeld in HAVO 4, en ik ben er onlangs achter gekomen dat het een ontzettend klotejaar gaat worden. Ik voel dat je je wenkbrauwen optrekt. Nee, maar echt. Kom je terug na 8 weken, en nemen ze meteen aan dat je je hele leven al uitgestippeld hebt, ofzo. Alles is opeens zo bloody serieus en ik volg het allemaal simpelweg niet meer zo goed. Ontzettend veel dingen tellen al mee voor je examen, en alles is opeens echt geworden. Volgend schooljaar moet ik exámen doen. Nu zal het vast wel zo zijn dat ze je gewoon heel bang maken en dat als je eenmaal in die veel te hete gymzaal zit het gewoon niet heel anders is dan een toets, maar alsnog. Ik zie er nu al tegen op. Hiernaast denk ik er over na om te stoppen met de HAVO en mijn overgangsbewijs havo 3-4 te gebruiken om binnen te komen op een MBO opleiding. Dit is slechts een back-up plan, maar ik denk er de laatste tijd wel steeds vaker aan.

Ook heb ik een vriend. Al toen ik hier nog actief was, maar ik kon niet over hem schrijven. Ik kon niet onder woorden brengen wat ik nu precies voelde, en bovendien wilde ik jullie niet tot last zijn met mijn puberale en af en toe een beetje te hormonale gedrag. Anyways, het is fijn. Met hem. Hij is geweldig. Meer ga ik er niet over zeggen.

De therapie gaat kut. Ik krijg al twee jaar 'stap voor stap' te horen, maar ik ga geen enkele klotestap vooruit en dat frustreert me ontzettend erg. Ik verwacht niet opeens compleet zorgeloos te zijn, maar een beetje resultaat zou fijn zijn. Ik voel me de laatste tijd echt behoorlijk klote, en dan zit ik echt in heftige dips. En ze nemen het gewoon niet serieus, en dat maakt me nog somberder. Het 'zal allemaal wel door school komen'. Idem dito voor mijn slaapproblemen en nachtmerries. Het maakt me boos en ik voel me onbegrepen. Nu kom ik waarschijnlijk over als één van die andere honderden gekwelde tieners, maar laat jouw problemen maar eens nonchalant weggewuifd worden door juist die ene persoon die je zou moeten helpen. Het is gewoon klote.

Wat betreft mijn pianospel ben ik er ook op achteruit gegaan; ik oefen weinig tot niet meer. Ik kan mezelf er gewoon niet meer toe zetten. Ik slaap gemiddeld drie uurtjes per nacht en op een gegeven moment ben ik gewoon op. Dan kan ik niet meer. Dan kom ik terug van school en stort ik gewoon in, huiswerk maken lukt ook niet meer. Iets zegt me dat dit hoogstwaarschijnlijk niet mijn jaar gaat worden. Niet dat de afgelopen jaren dat wel waren, maar toch.

Ik hoop dat je hebt genoten van mijn tamelijk deprimerende verhaal,

Nog-steeds-o-zo-anoniem.