Dagboek van een huismeester: aanval en klacht 1.

Nog niet zo lang geleden ben ik, bijna, aangevallen door de zoon van een cliënt. Cliënt is een aardige dame van begin 80. Ze zit in een rolstoel, heeft hulp nodig met opstaan en eten. Ze eet in een aparte ruimte met anderen die wat meer aandacht nodig hebben bij het eten. Ze kan enkel nog lopen met hulp van de fysio en dan nog is het erg pijnlijk voor haar.

Haar zoon is een eigenaardige kerel die denkt alles beter te weten en vindt het normaal om waar dan ook in het verpleeghuis binnen te lopen om iets te pakken wat hij op dat moment nodig denkt te hebben. Daar waar er mensen rustig zitten te eten stormde hij een keer binnen, rukte een kast open om een blik en veger te pakken. Toevallig was ik in deze ruimte aanwezig en vertelde hem dat dit niet de bedoeling is. 'Ja maar, ik heb dit nodig', zei hij en verdween weer. Ik ben achter hem aan gelopen en hem nogmaals verteld dat hij niet welkom is in deze woonkamer en dat het zeker niet de bedoeling is om zomaar iets te pakken. Hij liep gewoon door en verdween in de kamer van zijn moeder. Het is een sociaal onaangepaste kerel die denkt dat hij het personeel kan commanderen. Hij stond een keer neus tegen neus met een vrouwelijke collega om te eisen dat zijn moeder per direct uit bed moet worden gehaald. Om de rust te bewaren heeft ze dat gedaan en later een klacht tegen hem ingediend. Er wordt vermoed dat hij eten steelt uit de huiskamer en loopt overal maar binnen, inclusief kantoren als er niemand is. Hij verplicht zijn moeder om op een zitfiets te gaan zitten en laat haar zonder toezicht lopen. Hij is er van overtuigd dat zijn moeder weer naar huis komt zodra ze weer kan lopen. Iedereen weet dat dit niet zal gebeuren en dat het verpleeghuis helaas het eindstation is voor deze vrouw. Hij woont in haar huis en wil terug naar Engeland zodra ze terug thuis is. Deze man is blind voor de ellende van zijn moeder. Helaas zien we dit maar al te vaak.

De verzorgenden rapporteren alles wat er gebeurt met de cliënt en de familie kan mee lezen. Om die reden rapporteren ze niet over wat deze man allemaal uitvreet. En zolang dat niet gebeurt, kunnen de leidinggevenden er niks mee. Ze hebben hem wel een paar keer toegesproken en verzocht om een gesprek, maar dat durft hij blijkbaar niet want hij komt gewoon niet opdagen met het excuus dat hij geen tijd had, terwijl hij iedere dag bij zijn moeder langskomt. Hem de toegang weigeren zonder enige klacht is gewoonweg onmogelijk.

Ik liep langs langs de fysioruimte, waar ik zag dat hij de boel aan het verbouwen was. Ik ben naar binnen gegaan en hem vriendelijk gevraagd of het allemaal lukt. Hij antwoordde vriendelijk terug dat het wel lukte. De fysio was nog afwezig en vertelde hem, nog steeds rustig en vriendelijk dat het niet de bedoeling is om binnen te gaan voordat de fysio er is en dat het zeker niet de bedoeling is om de boel te verbouwen. Zijn antwoord was dat zijn moeder straks moet oefenen met lopen. Toen ik vertelde dat dat niet aan hem is, maar aan de fysio, ontplofte hij.

Met zijn vinger wijzend stormde hij op mij af, schreeuwend dat zijn moeder hier woont. Toen hij merkte dat ik niet achteruit ging stopte hij 2 meter voor mij. Ik vertelde hem kwaad en terug schreeuwend dat zijn moeder hier inderdaad woont, maar hij niet. Toen kwam er een woordenwisseling die ik mij niet meer herinner.
Ik werd nog kwader door iets wat hij zei, ik deed een stap naar voren, wees zelf ook met mijn vinger en zei met veel vuur in mijn ogen: 'Nu moet je oppassen, makker.' Hij droop af en ik ging naar de kelder om te ontladen. Als ik kwaad ben begint mijn hoofd te trillen en dat moest ik er even uit halen. Een paar vuistslagen tegen een kast en een paar schoppen tegen een doos kalmeerde mij gelukkig weer. Ik weet dat dit een totaal verkeerde reactie was van mij, maar ik kon er niks aan doen, het ging vanzelf. Ik heb het er over gehad met een teamleider, 's avonds met mijn vrouw en de volgende dag met mijn leidinggevende en allemaal hadden ze hetzelfde advies; klacht indienen. Daar is online een speciaal formulier voor en dat heb ik dan maar gedaan. Tegen mijn leidinggevende zei ik dat als hij dichter was gekomen ik 2 keuzes had: weglopen of hem tegen de grond slaan, maar dat ik dan mijn baan kwijt zou zijn. Ze reageerde laconiek en zei dat dat niet zou gebeuren omdat het zelfverdediging zou zijn. Ik heb mij fysiek gelukkig kunnen beheersen, maar mentaal totaal niet. Ik heb later nog een gesprek gehad met een (leerling) welzijnscoach en ik denk dat ik het heb kunnen verwerken en heb een online cursus gedaan over omgaan met agressie die door onze werkgever gratis wordt aangeboden. Of het heeft geholpen zal de toekomst leren.

De zoon heeft blijkbaar een pittig gesprek gehad met iemand, want hij is nu heel erg aardig en onderdanig tegenover mij, maar de terreur tegen mijn vrouwelijke collega's gaat (in iets mindere mate) gewoon door. Maar ja, zolang er geen klachten tegen hem worden ingediend......