Dagboek van een huismeester: De laatste roker.

Twee weken geleden is onze laatste roker overleden. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Hij was de laatste binnenroker. Er is bij ons een no-smoking policy die geldt voor zowel cliënten als personeel. Enkel nog buiten in de tuin en voor personeel geldt dat ze minimaal een straat verder moeten staan en geen bedrijfskleding aan hebben.

De cliënten die al binnen rookten voor de regel konden ze het moeilijk ineens verbieden. Die rookten dus lustig door tot ongenoegen van het personeel.
In de kamer van deze meneer stonk het verschrikkelijk naar rook en een hoop andere dingen. Hij had een open wond en weigerde regelmatig om te douchen en wilde ook vaak niet op zijn bed worden gewassen. Van het vet in zijn haar kon je voor het hele huis friet bakken. Hij zat in een rolstoel en kwam enkel zijn kamer uit om te lunchen/dineren en voor de quiz die hij zelf organiseerde. Als zijn goede maat kwam, iedere week op dinsdagmiddag, kwam hij ook uit de kamer, maar enkel omdat zijn maat niet in zijn kamer wilde verblijven. Zijn kamer luchten mocht ook niet van hem, maar werd wel gedaan als er werd schoongemaakt of als hij zat te eten in de brasserie. Regelmatig lag hij in de clinch met het personeel over deze zaken. Ook werd hij verplicht, op last van de brandweer, om een rookschort aan te doen. Ook dat weigerde hij.

Zijn quiz was altijd hilarius. Vragen als 'hoeveel weegt een kolibrie?' of 'hoeveel mensen wonen er in stad x; 15241 of 15251?' of wat betekent een of andere afkorting waar nog nooit iemand van heeft gehoord. Gelukkig waren het altijd meerkeuzevragen. Ondanks, of misschien wel dankzij deze vragen hadden zowel de deelnemende bewoners als de vrijwilligers het prima naar hun zin.

Ook organiseerde hij regelmatig een voetbalpoule met een inleg van 1 euro. Zowel bewoners, bezoekers en personeel deden daar aan mee. En het waren niet alleen de grote partijen, maar ook de kleine wedstrijden uit de eredivisie, wat het net wat interessanter maakte. Als ik te laat was met betalen, riep hij mij altijd dwars door de brasserie heen en maakte, altijd met een glimlach, met zijn gele, doorrookte wijsvinger en duim het internationale gebaar van betalen.

Als ik zijn kamer binnen kwam om te betalen of de was te brengen hadden we het altijd over voetbal. Hij was feyenoorder, ik ajacied. En als onze club een pak op zijn donder heeft gekregen dan zeiden we steevast dat we het vandaag niet over voetbal gaan hebben......eventjes. We konden er gelukkig allebei om lachen.

Ondanks zijn slechte hygiene en het regelmatig tegenwerken van de verzorgenden, was het geen slechte kerel. Hij deed geen vlieg kwaad en tot aan zijn dood deed hij nog administratief werk voor de voetbalclub uit het dorp waar hij vandaan kwam.

Hij wordt gemist in het huis, zeker door mij.