Dagboek van een huismeester: een warm welkom terug

Twee weken op vakantie geweest; een week naar de Franse Riviera en een weekje thuis. Mijn huis schilderen en een beetje chillen.
De eerste week was heerlijk. De hele week tussen de 22 en 26 graden. 'S avonds ook nog warm genoeg om buiten te kunnen eten. Vanaf ons balkon keken we uit op de middelandse zee. Naar beneden lopen en 30 meter verder zo de zee in. Lekker gegeten, gedronken, gewandeld, ge-petangued (jeu de boules) en steden bezocht; Nice, St Tropez, St Raphael, Frejus en St Maxime. Cannes en Monaco waren te druk met respectievelijk het filmfestival en de formule 1. Met de auto langs de kustweg ons vergapen aan de prachtige rotsen die hun weg vinden tot in de azuur blauwe zee. En ook de huizen die op die rotsen zijn gebouwd. Deze zijn ietwat boven mijn budget, anders had ik er eentje gekocht, want voor mij en mijn vrouw is de Cote d'azur het paradijs. Het zal bij dromen blijven. Tenzij ik euromillions win. Dan vertrekken we meteen die kant op.

Nu alweer een week aan het werk. Van plonsen in de Middelandse zee naar je toiletborstel plonsen in de wc pot valt niet mee. Toch lijkt het of je niet bent weggeweest; er is niemand overleden, collega's zijn nog steeds hetzelfde en de stront stinkt nog net zo hard als 2 weken geleden. Er is wel 1 groot verschil: je hebt (wederom) mooie herinneringen gemaakt met de vrouw van je leven. En dat is toch een van de belangrijkste dingen in het leven.
Het gezegde zegt 'zonder hoop geen leven', maar het leven zonder mooie herinneringen is toch ook aardig waardeloos.

Toen ik de eerste dag weer op mijn werk was kreeg ik een warm welkom. Vooral 2 dames van de brasserie waren erg blij dat ik weer terug was. Mijn vervanging (zie vorig verhaaltje) heeft het prima gedaan (behalve de was in de kasten van de clienten was een zootje, maar ja, wat verwacht je van een 19 jarige student?) Hij weet, logischerwijs, niet zoveel als ik van het reilen en zeilen in dit verpleeghuis. Ik ben toch het aanspreekpunt voor zowel collega's als voor clienten. En als ik dan van een aantal collega's hoor dat ze oprecht blij zijn dat ik terug ben, kun je zeker spreken van een warm welkom terug. Ze hebben zelfs geopperd dat ik geen vakantie meer mag nemen. Ik heb er even over nagedacht, maar heb het verzoek toch maar vriendelijk afgewezen. Ook wat clienten waren erg blij mij weer te zien en waren erg geinteresseerd in mijn vakantie. Dat doet me toch allemaal wel goed. Met zulke collega's en clienten is het toch fijn werken en kan ik er weer tegen tot aan de volgende vakantie in september. Dan gaan we ook naar Frankrijk, naar de Dordogne en volgend jaar mei terug naar het paradijs.