De avonturen van Marie, onze huppelheldin DEEL 1

Het was al twaalf uur 's middags toen Marie wakker werd. "Mijn he... ehm... Bij Satan", mompelde ze. Ze schopte venijnig het laken van zich af en ging voor het raam staan. Stomme zon, dacht ze. Ze haatte die reusachtige planeet (zij wist natuurlijk niet dat de zon in feite een ster is), omdat hij ervoor zorgde dat ze het altijd te warm had in haar fluwelen Laughing Vampirejurkjes en andere troep. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ze er misschien een bronzen tintje zou door krijgen.

Nukkig strompelde ze naar beneden. Toen ze haar moeder tegenkwam in de hal, begroette ze de vrouw met haar middelvinger. Deze liet dit niet onopgemerkt voorbij gaan en verkocht haar dochter een draai om haar oren. Marie vluchtte huilend de badkamer binnen en zakte op de grond in elkaar. Waarom was zij altijd het slachtoffer van deze gruwelijke mishandelingen? Waarom konden haar ouders haar toch niet accepteren? Ze vond zichzelf het meest ongelukkige kind ter wereld...

Bijna stikkend in het zelfmedelijden deed ze het medicijnenkastje open en zocht naar een schaartje. Ze zette kwaad een paar krasjes in haar onderarm... Zo, dit moest wel genoeg zijn... Niet té diep natuurlijk, want ze wou zichzelf geen pijn doen... Gewoon tonen waar haar moeder haar toe dreef. Ze zou waarschijnlijk zeggen dat het gewoon aandacht zoeken is! Modemutilatie! Maar Marie vond dat helemaal niet zo... Dit was echt! Echte automutilatie! Ze had een probleem, maar niemand wou haar begrijpen, dacht ze.

Toen ze genoeg had gekregen van het wel erg tr00e automutileren, stapte ze onder de douche. Na een klein half uurtje was ze dat ook weer eens beu en rende ze, verpakt in de handdoeken, naar haar kamer, terwijl ze een spoor van water achterliet. Ah, haar moeder zou het toch allemaal opruimen, dat mens verdiende het!

In haar kamer baadde ze zich een weg door alle rommel en vond ze uiteindelijk haar kleerkast, die was volgekleefd met posters van Cradle of Filth, Korn en andere kvlte gothic bands.

Maar ach, haar leed was nog niet voorbij! Want toen ze de deuren van de kleerkast openzwiepte, en na lang twijfelen tussen haar paars fluwelen Sandra-jurk of haar zwarte, wijde skaterbroek en oversized T-shirt van Slipknot, toch voor het laatste koos, merkte ze dat haar T-shirt was verdwenen.

Woedend stormde ze weer naar beneden en trof er haar moeder aan de ontbijttafel aan. "Trut!" riep ze "Waar is mijn T-shirt van Slipknot?!"

Kalm keek haar moeder Marie aan. "Die heb ik weggegooid", zei ze,"ik wil niet dat mijn dochter zichzelf belachelijk maakt in een veel te groot T-shirt met een stelletje moordlustige clowns erop. Die jurken en andere kledingstukken, tot daar aan toe, maar dit gaat me te ver."

"Achterlijke bitch!" gilde Marie "Jij begrijpt me niet! Ik ga hier weg, weg van jou, jij stomme hoer!". Vlug mepte ze haar moeder nog eens in het gezicht, en weer vluchtte ze haar kamer in.

Daar deed ze snel haar Laughing Vampirejurk aan, schoot in haar zwarte skaterschoenen en rommelde in haar lade naar make-up. Met het hele zootje potjes en dergelijke strompelde ze naar de spiegel aan de andere kant van haar kamer. Voor de spiegel smeerde ze haar gezicht wit (niet de oren of haar hals! Dat was niet tr00!), gooide ze een grote klodder zwarte make-up over haar ogen heen en werkte het af met een paar dikke tranen onder d'r ogen. Ze kreeg bijna een hartaanval (wel erg goffik-verantwoord) toen ze merkte dat ze vergeten was haar lippen zwart te stiften. Deze kregen dus ook een grondige laag en na afloop bekeek ze vol trots haar plat geplamuurde gezichtje.

Vol afschuw bekeek ze haar handen, deze waren nog veel te maagdelijk gewoontjes! Verwoed zocht ze naar haar potje zwarte nagellak, maar toen ze deze tot haar grote ontzetting niet vond, nam ze een alcoholstift ter hand. Vlug kleurde ze haar afgekloven nagels één voor één zwart, en kliederde nog in grote letters "DOOD" op haar knokkels. Zo, dit was wel tr00 genoeg.

Terwijl ze haar pentagram, omgekeerd pentagram en omgekeer kruis, twee spikehalsbanden met spikes van elk vijf centimeter lengte én horusteken rond haar nek ging, bedacht ze dat ze beter eens écht van huis zou weglopen, om haar moeder te pesten.




Zo, dit is het eerste deel van mijn verhaaltje... Wil je meer? Of niet? Laat het me weten!

xxx
Cleopatra