De gevolgen...

Morgen is het een jaar geleden en ik ben er al de hele week over aan het nadenken. Laat ik eerst wat meer over mezelf vertellen.

Als kind was ik al obsessief. Vooral de dood was iets waar ik veel over nadacht. Dat anderen dood zouden kunnen gaan, ik ooit dood zou gaan, het mysterie rondom de dood etcetera. Nu was het ook zo dat ik er veel mee geconfronteerd werd. Niet direcht binnen het gezin, maar wel binnen de familie.
Tegelijkertijd werd mijn tante met suikerziekte, steeds zieker. Ze kreeg complicaties en overleed uiteindelijk toen ik negen was. Mijn moeder, zus van mijn tante, heeft ook suikerziekte sinds haar eenentwintigste. Het was voor mij heel normaal dat mijn moeder insuline spoot, maar zou zij net zo ziek als mijn tante worden? En hoewel ik daar waarschijnlijk niet zo bewust over nadacht als toen ik ouder werd, wilde ik op mijn zesde niet buiten spelen, maar bij mijn moeder zijn. Deze angst werd gevoed doordat mijn moeder ook werkelijk vaak ziek was. Deze kwamen niet door haar suiker (longontstekingen etc.), alleen voor mij was ze (ook) ziek, en ziek is ziek en eindigde met de dood.
Mijn angsten en obsessie rondom de dood en tegelijkertijd mijn bewondering en interesse daarvoor, werden gevoed door ervaringen die later in mijn leven ontstonden. Ook door de houding van anderen trouwens. Zo was er een vrouw die ik kende. Zij was een vriendin van mijn tante en zij vroeg mij of ik niet bang was dat mijn moeder net zo ziek zou worden als mijn tante en ook dood zou gaan. Dit was in de periode van het overlijden van mijn tante. Negen jaar oud, dus.

Afijn, ik zal niet helemaal in details treden. Ik heb gewoon angst en dat is namelijk dat anderen dood gaan en dat ik op een dag plotseling kom te overlijden en ik nog niet klaar ben met het leven. Ik geen afscheid kan nemen, het leven niet achter kan laten zoals ik wil.

Ik begon met; Morgen is het een jaar geleden. Morgen is het een jaar geleden dat ik een vrij heftig auto-ongeluk heb gehad. Het gebeurde op de snelweg en wij werden van achter met volle vaart geraakt, precies op de plek waar ik zat. Links achterin. Ik reed dus zelf niet, ik had zelf geen controle en sinds die dag ben ik een stukje kwijtgeraakt. Hoewel ik dus van mezelf al wat angstig kan zijn, sindsdien is er geen houden meer aan. Door dit en andere gebeurtenissen word ik misselijk als ik ambulances hoor, in ziekenhuizen loop ik met buikpijn rond en als ik in de auto zit terwijl iemand anders rijd, ben ik een zwaar vervelende bijrijder. Ik kijk alles mee, controleer wat je doet, raak in paniek als ik vind dat de ander te laat remt. Als ik zelf rijd, rijd ik veel pittiger. Maar dan heb ik controle, hoewel ik zelfs ook dan soms angst heb. Ik rijd het liefst de voor mij bekende stukken.
Over twee weken ga ik naar de efteling en ik maak me nu al weken druk over hoe we er gaan komen, met de auto. Wie rijd er dan? Wil en ga ik zelf rijden of ga ik met iemand mee rijden? Bij wie dan, wie vertrouw ik voldoende? Want ik zal nooit meer van mijn leven, zomaar bij iemand in de auto gaan.

In maart was ik in duitsland en reed ik langs een ernstig auto-ongeluk dat niet afgeschermd was. De auto lag over de kop en overal lag glas. Het resulteerde in een voor mij gigantische jankbui in een volle bus, naast mijn moeder. Iemand die mij kent weet dat ik relatief weinig huil en als er mensen bij zijn al helemaal niet...

Morgen is het een jaar geleden dat er iets veranderd is. Ik ben minder onbevangen geworden, ik ben dwangmatiger geworden, angstiger. Ik heb een auto-ongeluk gehad. En hoewel ik het er niet vaak over heb, ben ik er wel veel mee bezig en beperkt het nog steeds mijn leven. Vooral als je bedenkt dat ik best wel levendig en impulsief ben.