De wereld

Vrijdagavond. Ik kom net thuis van een training over ergonomisch tillen. Ik werk deels in de zorg, vandaar. Deels werk ik in het welzijnswerk. Leuke afwisseling, maar ook wisselende werktijden. Nachten, maar ook weekenden. Daarom geniet ik van dit moment. Er liggen namelijk twee vrije dagen in het verschiet. De zaterdag én zondag. Dat heet weekend. Na drie weekenden gewerkt te hebben, ben ik er nu zowaar een vrij. En volgende week weer! Waarin ik niks verplicht ben, hoogstens op sociaal gebied. Wat trouwens ook wel eens als een plicht voelt.

Soms vind ik het fijn om mezelf op te sluiten. Gisteren heb ik dat gedaan. Ik was 's morgens om tien uur al klaar met werken en had de rest van de dag vrij. Een op losse schroeven staande afspraak voor de middag had ik afgezegd. Na een verfrissende douche en een opnieuw gevulde koelkast stak ik een jointje aan. Even een momentje voor mezelf. En altijd, ook gister, aan het einde van zo'n dag, ben ik doodop. Van de wiet, van het niks doen, het eten en omdat ik mezelf enrom leeg voel. Heerlijk en klote tegelijk, dat wereldje, maar vooral erg veilig. Daarom kies ik er steeds weer voor. Voor dat moment voor mezelf. Maar het maakt me vlak en passief. Onverschillig.
Toch, ik ben niet zo. Ik ben spontaan, vrolijk. Telkens neem ik mezelf dan ook voor om te stoppen met blowen, maar de angst om echt te kiezen voor het leven. Voor anderen. Voor relaties. Voor openheid. Dat durf ik niet. En daarom mislukken mijn pogingen.

Daarom voor het aanstaande weekend, maak ik een afpraak met mezelf. Voor zeven uur 's avonds word er geen joint gerookt. De rest van de dag is voor de wereld. Ben ik van de wereld. Maar aan het einde van de dag, word de wereld weer van mij.