De huis-Furby.

Het is kerst en zoals gewoonlijk vieren mijn huisgenootjes en ik De Dag-Voor-Kerst. Onze manier van kerst vieren met elkaar. We kopen voor de prijs van meerde kratjes bier EN nog een paar heerlijke flessen wijn, kerstcadeautjes voor elkaar. Natuurlijk kunnen we dat niet al te serieus. Op een paar serieuze cadeautjes na, komen de dure en totaal zinloze cadeautjes voorbij.


We zitten in onze gemeenschappelijke woonkamer/keuken. Aniek hangt over de bank en wrijft over haar buik:
“ Ik heb te veel gegeten, ik kan me niet meer bewegen. Nooit meer”.
Nadeché komt de woonkamer binnen gelopen met een bak met drie lepels erin: Ons traditionele toetje. En Aniek veert op als een stuiterbal: “Ohhhhh toetjeeeee”.
Ik sta op vanaf mijn plek op de grond en besluit dat het cadeautjes tijd is.

Na een paar hysterische lachbuien vanwege fouten cadeautjes zoals een oplaadbare vibrators tot wili-warmers duwt Nadeché mij een cadeautje in handen. Het heeft een vreemde vorm en relatief groot. Zou het een vaas zijn? Een fotolijstje? Een bloem? Een emmer zodat ik voortaan de keuken schoon moet maken? Mijn fantasie neemt een klein beetje de vrije loop met mij maar ik voel net 8 jaar en scheur van enthousiasme de verpakking enorm hard kapot. En hou het doosje in mijn handen en kijk er naar….


“Lo, wat is het?” Vraagt Aniek die even haar hoofd lift van haar favoriete uitbuik positie (een been over de armleuning, een voet op de grond, een arm hangt van de bank af en andere heeft een enorm dramatische houding zo tegen haar voorhoofd, het is een kenmerk van Aniek).
“ Een Furby….” Ik kijk ernaar of het ding in mijn hand heeft gepoept.
Nadeché is nu 8 jaar geworden en vol enthousiasme. En nog voordat Aniek of ik het kunnen vragen geeft ze al antwoord: “Nou omdat we geen echte huisdieren mogen, hebben we nu toch een huisdier..”.
We pakken het ding uit en zetten het aan. Het duurt even en we zitten met zijn 3’en op een rij te kijken naar het ‘geval’. Op eens gaan de oogjes branden en bewegen de oren. Aniek en ik kijken elkaar aan en kijken vervolgens naar Nadeché. Zij, in tegenstelling tot ons, is opslag verliefd.
Nadeché neemt het ‘geval’ van de tafel en houdt het vast als een baby. De rest van de avond hebben we geen kind aan Nadeché. Ze is druk aan het brabbelen, knuffelen, zingen, eten geven (lees: als een idioot met je vinger in het bekje bewegen) en kietelen. Ondertussen brabbelt het ‘geval’ terug in niet verstaanbare taal. Het is echt net een baby.

Nadeché gaat naar de wc en Aniek ontwaakt zowaar uit haar winterslaap.
“Hey Lo, weet je wat ik net lees. Als je dat ding te veel eten geeft wordt het duivels! Echt hilarisch”.
Nog voordat ik het ‘geval’ van de tafel kan pakken heeft Aniek het te pakken en beweegt als een gek haar vinger in het bekje. Het ‘geval’ begint te brabbelen en boeren. Ineens maakt het zijn ogen dicht en opent het en het lijkt alsof de exorcist er bezit van heeft genomen. Nadeché stormt de kamer binnen: “Wat hebben jullie gedaan met Furbal (de naam van het geval)!”. Aniek lacht zich rot en ik kan ook maar met veel moeite weer op adem komen.
Nadeché neemt de furby in haar handen en het ding reageert op door een gigantische boer te laten. Nadeché kijkt ons aan, en kijkt dan weer vol afgunst naar Furbal. “Meiden… liet dat ding nou een boer?” Aniek is inmiddels van de bank gerold van het lachen en Nadeché probeert vanalles maar Furbal is echt weg, en de exorcist is toch echt de nieuwe eigenaar van het ‘lichaam’.

De avond loopt op zijn einde en wanneer ik ’s nachts vanuit mijn kamer naar de keuken loop om even wat te drinken te pakken, ligt Nadeché op de bank. Wederom voordat ik het kan vragen waarom geeft ze al antwoord:
“De exorcist houdt maar niet op met boeren laten dus ben ik maar hier naar liggen, ander kan ik nooit slapen”.


En zo dames en heren: Komt het verhaal tot stand van Furbal de Exorcist.
Zo nu en dan komt Furbal de Exorcist even van zolder. Om vervolgens binnen het uur weer naar de zolder terug te verhuizen omdat Aniek het ding wederom duivels maakt.