Tong(en) helpt!

Zucht – Kreun – Nog maar eens zuchten – En vooral nog maar eens kreunen.


December heeft al 15 hele dagen haar intreden gemaakt en dat betekend dat ik de vreugde heb het alom gevreesde surprise te maken. “AU!” En ik kijk met waterige puppy ogen naar mijn vinger die ik vervolgens de lucht in houd om mijn strijdwond te tonen aan mijn mormel op de bank. Hij geeft een kus gebaar in de lucht en kijkt dan weer naar de tv.

“Sterf toch surprise! Je lijkt niet eens op een auto!” ik knijp mijn ogen een beetje dicht in de hoop dat deze vorm van bekijken ineens een nieuw perspectief biedt, maar helaas. Voor me ligt een zielig hoopje papier dat aan elkaar gehouden wordt door pritt plak. Het gehele jaar erger ik me rot aan die stift maar 1 maand in het jaar zweer ik erbij.

Ik pak het zielig hoopje (lees: auto) op en verplaats het naar de prullenbak. Te midden van alle ellende (lees: hopen gekleurd papier, scharen, karton, pritt plak stiften, lege flessen en andere rommel) neem ik weer plaats in kleermakers zit. Ik sluit mijn ogen even in de hoop dat er ineens een geniaal creatief brein in mij plaats neemt en ik de auto nu wel in elkaar krijg. Wanneer ik voorzichtig 1 oog open, kijk ik in vrolijk bruin ogen die moeite doen zijn gezicht in een plooi te houden.

“Lukt het?”

“Ja!” snauw ik geërgerd terug.

“Oké…” en hij moet moeite doen niet in lachen uit te barsten.


Ik pak een elastiekje en bindt mijn haren in een knot en begin wederom ijverig een auto uit papier te knippen. Vanaf mijn bank hoor ik het mormel (lees: hem) mompelen “Shit just got real..” doelend op mijn snelle knot van haren. Ik besteed er geen aandacht aan, want ik heb mijn aandacht maar wat hard nodig om mijn auto uit te knippen.

“Helpt dat trouwens?”

“Wat helpt?” En ik kijk hem vragend aan met mijn schaar nog vast in mijn hand en in de andere hand mijnhalf uitgeknipte auto.

“Die tong uitsteken tijdens het knippen?”

Ineens besef ik me ik al enige tijd met mijn tong buiten boord hang en kijk betrapt naar mijn auto van papier. Het mormel komt niet meer bij na mijn betrapte blik en mijn nog-steeds-half-uitgeknipte-auto. Ik laat de auto direct uit mijn handen vallen en maak een enorm elegante sprong vanaf de grond naar mijn bank (Oké, stuntelig… mijn been sliep) en bespring mijn mormel op de bank die ineens stopt met lachen.


“Je moest eens weten waar die tong allemaal goed voor is….”