Een Eigenwijze Wat?!

Okay Lo, adem rustig in en uit. Moest het nu perse die knappe kerel zijn. Fuckzooi. Jeetje waar laat je je handen op zo’n moment. Okay, beetje ontspannen op mijn buik. Okay adem Lo, kom op. Zucht anders maar eens. Ja, zuchten is altijd goed. Diep in…. En uit… Jeetje wat een zweet handen. Ben jij nou de stoere Lo? Stel je niet zo aan. Pff. ADEM nou eens normaal. Alles is okay, alles is okay. Glimlach op je gezicht. Nee-nee-nee geen glimlach, daar is niet het moment voor. Kun je nu echt niet normaal doen Lo? ADEM!


“Hm” klinkt er vanuit mijn gespreide benen. En de eindeloze en loze discussie in mijn hoofd stopt even. Ik hef mijn hoofd en onze ogen ontmoeten elkaar. Ik zet wat grote ogen op om de stilte te doorbreken. Mijn uitnodiging om de ‘hm’ te verduidelijken. De ogen kijken me nu een stukje vriendelijker aan. De wenkbrauwen vormen niet meer een lijn maar een vriendelijke boog en ik zie zo waar een glimlach mij tegemoet komen.

“Je.. hm.. hebt een eigenwijze baarmoeder..” het klinkt bijna zwoel, maar de boodschap is alles zeggend.

Mijn grote ogen worden nu nog groter. Heel mijn leven hoor ik al dat ik eigenwijs ben, dat het in mijn bloedbanen stroomt wist ik al, maar dat mijn organen het ook bezitten was iets wat ik niet wist. Maar vooral niet iets wat ik nu wilde horen met mijn benen gespreid met weet ik wat voor middeleeuws martelapparatuur in me.

“Pa…Pardon… Een eigenwijze Wat!?” Stam ik. Ik hoor in mijn stem mijn eigen verbazing en ongeloof over de uitgesproken woorden. En de woorden dansen in mijn nu doodstille hoofd rond “Eigenwijze baarmoeder… Eigenwijze baarmoeder... Eigenwijze baarmoeder…”

“Ik ga het nog 1 keer proberen en anders stuur ik je door naar de gynaecoloog” zeggen de inmiddels weer streep wenkbrauw en ze gebieden mij om weer te gaan liggen.
Oh fijn, nog iemand die naar mijn edele intieme plekje gaat “hm”men. Ik rol met mijn ogen en neem weer plaats op mijn rug met mijn benen gespreid en begin de riedel van vooraf aan: ADEMEN EN ONTSPANNEN LO!!!

Een dik half uur later kom ik weer naar buiten gelopen. Krom naar buiten gelopen en Iris staat me op te wachten. Ze kijkt me vragen aan “Is het gelukt? Vraagt ze met lichte bezorgdheid in haar stem.

“Nee trut, mijn baarmoeder is voor niets mij aan het vermoorden” grom ik naar haar.

Ze slaat een arm om me heen “Ouwe bromkut ben je toch” en ze lacht zelf enorm hard op haar woordspeling. Ik aan de andere kant, lach volgende week. Als zij een date heeft met haar spiraaltje en de knappe nieuwe dokter. Bromkut…