De veiligheid.

En ik zit daar maar. Ik zit daar op een bankje aan het water. Ik houd van water. De zon schijnt. Haar stralen bereiken mijn hoofd. Ik houd van zon.


Ik zit daar maar en ik probeer me te bedenken wanneer het is veranderd. Wanneer mijn veilige haven vroeger niet meer genoeg bleek. Wanneer ik me bewust werd van mijn dwangneuroses en wanneer mijn leven te beïnvloedbaar was geworden. Ik vraag me af wat de leeftijd is geweest waarop ik doorkreeg dat ik niet altijd beschermd kon worden. De leeftijd waarop je zelfstandig genoeg bent om te beseffen dat je gekwetst kunt worden. En zal worden.

Ik ben niet raar. Mijn ticks horen bij mij. Dat is wie ik ben. Niet wie ik per se wil zijn, maar wel wie ik ben. Ze zijn er altijd al geweest. Zelfs al voordat ik me bewust was van mijn eigen verantwoordelijkheid over mijn leven. Dat is niemands schuld.

Ik draai mijn hoofd richting de zon. De warmte wil ik voelen. Het doet me denken aan vroeger. Ik denk aan wat mijn moeder me vaker verteld heeft. Dat ik als klein meisje niet bij haar weg wilde. Als zij aan haar bureau zat te werken, zat ik eronder. Met één hand hield ik haar teen vast. Met de andere speelde ik. En zelfs toen, bij de warmte, de veiligheid en de onwetendheid van toen, ja toen al bestond een deel van mijn leven uit dwang.

“Doe niet zo moeilijk” of “waarom ben je nou ineens boos”, ik hoor het in de wind die zachtjes briest. Vaak heb ik die zinnen gehoord. Maar ik ben niet moeilijk, ik ben niet boos. Het zit diep van binnen en is van mij. Het is zekerheid, het is een groot deel van de veiligheid, het is een manier om dingen te kunnen handelen. Een manier om te leven door niet optimaal te kunnen leven.

Ik kijk weer naar het water. Aan de overkant gooit een kind oud brood in het water. Ik vraag me af of het kind nog beschermd wordt, of beter gezegd, kan worden. Ik gooi een klein steentje het water in. In het water ontstaan kringen. ‘The circle of life’, grinnik ik in mezelf. En ik weet dat het tijd is. Tijd om dingen los te laten. Tijd om te beseffen dat de wereld niet te controleren is. Tijd om onder ogen te komen dat je niet alles zelf kunt doen en dat er nou eenmaal andere mensen zijn die invloed op je kunnen hebben. Tijd om écht iets van dingen te leren ipv ze te verdoezelen onder dwang of lichamelijk leed. Ik sta op. Ik strijk mijn broek glad. Ik richt mijn hoofd nog een keer naar de zon. En dan draai ik me om. Ik zet een stap. Natuurlijk met links. Maar hoe lang het ook mag duren, ooit zet ik die eerste stap met rechts. Het leven is niet te begrijpen. Dus moet ik het ook maar niet meer proberen