Rust zacht, Lieve Rik.

Ik heb lang moeten nadenken over wat ik moest denken en wat ik er nou van moet vinden. Zo'n tragisch ongeluk en het kostte jou, lieve Rik, jou je leven. Natuurlijk zit ik pas ongeveer een maand bij je in de klas, maar dan nog. Ik voelde me bewusteloos toen ik donderdag weer naar school moest. Daar waar ik gister nog met je gestaan had. Met je gelachen had en met je overlegd had. Daar, op die plek blijf ik even staan. Om over jou na te denken. De beelden die mijn hoofd vullen over hoe je levend verbrand werd in je auto en het moment dat jou auto de boom raakte vullen mijn hoofd. Ik probeer jou te herrineren zoals je bent, maar het lukt me niet.

Afgelopen 2 jaar zijn er verschillende mensen overleden in mijn omgeving. Allemaal door hun eigen tragische reden en telkens worden ze erger en erger. Ik denk aan Justin, de vriend van mijn nichtje en 14 jaar oud en vermoord door zijn eigen vader die een woede aanval kreeg. Ik denk aan Mychon, 16 jaar en die in mijn examenklas zat. Jong en kende de gevaren niet, s'avonds laat de sleutels van zijn vader gejat van het industrie terein en met vrienden gaan racen met heftrucks maakte de bocht te scherp en viel eruit en de heftruck boven op hem. Op slag dood. Jinell, 15 jaar en een van mijn aller beste vriendinnen, die ik al mijn hele leven ken. Ging rustig douchen toen de steiger kapot ging. Dood gegaan aan koolstofmonoxide vergiftiging. En nu, Nu jij rik. Rik 20 jaar en zat net een maand bij mij in de klas. Onderweg naar zijn vriendin om een film te kijken en reed met zijn auto tegen een boom. Volgens omstanders zat hij klem en leefde nog, maar de auto stond in brand en gaf een flinke knal. Rik, levend verbrand in zijn auto en nog officeel niet geidentificeerd.
Nu, is het leven van jou afgenomen. Ik hoor je nog precies een week geleden zeggen : " Op mijn begravenis wil ik Adele". Alsof je het wist.

Ik wist wat er ging gebeuren. Eerst kreeg je slachtofferhulp en werd er verteld door politie wat er gebeurd werd en dan kwam de directeur. Deze manier van handelen, maakt niet uit op welke school, is altijd het zelfde. Daarna mogen wij, als klas, een herrinering kamer maken een boek neerleggen waar iedere leerling wat in kan schrijven.

Ik wilde iets gaan schrijven rik, om jou te herrineren. Maar ik kan het niet, vergeef me daarvoor. De vierde keer dat ik dit meemaak en het maakt me kapot.

Rust zacht Rik, ik hoop dat je niet al te veel pijn hebt gehad. Ik heb een roosje voor je neer gelegd en hoop dat je het goed hebt daarboven.