dear dairy

hier ben ik weer...

gisteren heb ik zo wat vertelt waar men leven zo wat over gaat... maar wat ik toen schreef is zeker niet alles...

ik ben niet zo goed in het om gaan met jongens wel als vrienden want eerlijk gezegt heb ik wel een heel pak vrienden die jongens zijn maar als het verder moet gaan ben ik der helemaal niet goed in... door wat er vroeger allemaal met mijn papa is gebeurt vormt dit een probleem...
mijn papa heeft me nooit echt graag gezien en heeft ook nooit omgekeken naar mijn broers en mijn zus en zeker ook niet naar mij...
hij sloeg ons en was altijd boos op ons... toen zijn ouders uit elkaar gingen wou hij niet dat we om de 14 dagen bij hem gingen logeren... ooit is hij mijn verjaardag vergeten hij dacht dat ik een paar dagen later verjaarden op dat moment was ik razend... eingelijk dacht ik dat ik zijn aandacht zou krijgen en dan vergat die het... hoe kan je jezelf nu een goede vader noemen als je niet eens de verjaardag van je eigen dochter niet weer... die van mijn nichten zal hij zeker onthouden... hij schenkt hen ook veel meer dan aan zijn eigen kinderen...

door dat ik altijd het vaderfiguur miste en nooit een man heb gehad die me graag zag ( ik had het wel maar het was niet het zelfde ) ging ik altijd op zoek naar zo iemand... het was niet makkelijk want telkens ik dacht dat ik die persoon gevonden had ging hij weg...
ik ben er van overtuigd dat dat ook de reden is waarom ik amper kan zeggen tegen een jongen dat ik hem graag zien... meestal als ik verliefd ben draait het uit op niks (deels omdat ik niet echt good looking ben en ook omdat ik niet kan zeggen dat ik verliefd ben) tegen vriendinnen is het geen probleem om het te zeggen ookal duurt het even maar tegen die persoon kan ik het echt niet en als ik het dan kan duurt het een eeuwigheid voor ik die woordjes heb gezegt.

ik de jeugdclub heb ik leuke vrienden... de meeste van hen zijn er voor mij en ik kan ook op hen rekenen en da vind ik wel leuk... er is 1 jongen speciaal... ik heb hem doodgraag en we zeveren en hij is iemand die mij aanvaard voor wie ik ben. okej ja hij lacht met mij naar als hij nog naar ziet dat het me stoort komt hij aan gesprongen om me te knuffelen en een dikke zoen te geven... tuurlijk vind ik dat leuk maar als je me vraagt wil je der mee dan heb ik iets van ik weet het eigenlijk niet. zie ik wil hem niet kwijt als vriend en ik betwijfel of hij wilt maar moest hij het vragen mag je der zeker van zijn dak wel ja zou zeggen (denk ik toch) gisteren was ik aan het praten met andere vrienden en nu verscheen er op eens dat ze dachten dat ik en die jongen iets gaan worden binnekort om eerlijk te zijn heb ik hen vollige zot verklaart die gast is veel te lief en knap en schattig voor me maar als ik dat zeg verklaren zij mij gek... ookal droom ik afentoe en zijn ik en die jongen vrij close en ken ik volgens hem zijn grootste geheim betwijfel ik of het iets zou kunne worden... het lastige is er zijn vrij veel mensen die me het al hebben gezegt en die het denken...
we zien wel zeker... ik hoop soms wel dat het iets word maar hoe je het ook draait of keert ik verpest het altijd....

tot de volgende zouk zo zegge

bye