Dementie

Wat een onbegrijpelijk, moeilijk iets is dementie toch. Ik krijg er op mijn werk steeds mee te maken. Ik werk er nu een jaar, en ik zie mensen achteruit gaan. Dit doet me meer dan ik had verwacht... Je bouwt toch een band op met de bewoners. Vandaag ook weer te horen gekregen dat er twee bewoners niet meer naar de dagbegeleiding komen, omdat ze naar de PG (gesloten afdeling) zijn verplaatst.

Sinds een week ook een nieuwe bewoonster. Ze gaf vandaag aan dat ze naar de wc moest, dus ik met haar meegelopen. "Je blijft toch wel voor de deur staan he?" Natuurlijk doe ik dat, anders weet ze niet meer hoe terug te lopen. Maar na 10 seconden roept ze me "Zuster... ik weet niet wat ik moet doen". Dus ik naar binnen. Staat ze daar, rok en onderbroek op haar enkels, totaal ontredderd. "Ik moet plassen" Maar hoe? Ze heeft geen idee. Ik haar dus stap voor stap begeleid. Alles goed gegaan, en je zag de opluchting op haar gezicht. "Dankuwel zuster!". Eigenlijk is dit helemaal niet mijn taak, maar als we de verzorging moeten bellen was het waarschijnlijk te laat geweest. Maar het is zo sneu om te zien... dat iemand zelfs niet meer weet hoe hij/zij naar de wc moet gaan. Als ik haar later terug breng naar haar kamer heeft ze ook geen idee waar ze is en wat ze daar moet doen. Ik zet haar bord met boterhammen voor haar klaar, en hoop maar dat de verzorging haar daarna nog opzoekt om haar te helpen en misschien wat gerust te stellen...
16 jul 2013 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van calinnero
calinnero, vrouw, 42 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende