desperate

Ik heb vandaag echt een rot dag. Ik ben moe, gewoon echt gesloopt, en heb met iedereen ruzie. Ik ben onwijs chagrijnig, en zie het niet meer zitten..
Ik weet nu gewoon even niet meer wat ik wil. Ik weet wel wat ik allemaal moet, maar dat gaat nooit lukken. Ik heb serieus helemaal geen concentratie. Ik heb nu een uur lopen zoeken naar mijn antwoorden boek scheikunde, eindelijk gevonden, begon ik met leren, lukte het voor geen kant. Heb na het weekend nog 4 toetsen, die ik allemaal nog moet leren. Ga ik nooit afkrijgen. Ik moet m'n kamer nog opruimen. Er komt nog bezoek, ik wil nog sporten. Ik moet m'n kamer nog schoonmaken. M'n bed afhalen. Morgen avond oppassen. Allerlei stukjes schrijven voor toneel en voor school. Dat allemaal in een weekend, dat kan ik nooit afkrijgen.
Iedereen komt maar met dingen naar me toe, wil jij dit even doen. Kan jij voor mij even dit regelen. Ze hebben gewoon niet door dat ik het misschien druk heb, of moe ben, of ergens mee zit. Het komt verdomme gewoon niet in ze op dat ik misschien niet altijd voor iedereen meer klaar kan staan.
Gister kwam een vriendin naar me toe met een heel verhaal over van alles en nog wat. Het was heel serieus wat ze zei, en het ging ook wel echt over iets, dus ik heb haar maar laten praten. Maar tegelijkertijd wilden ik gewoon maar weg lopen. Ik heb geen zin meer om steeds naar die verhalen te moeten luisteren.
Tijdje terug zat ik met 2 vriendinnen in een café. De een begon helemaal te zeuren over haar ouders, en dat ze ze nooit meer wil zien. Ze wil direct uit huis, en dan het contact verbreken, ga zo maar door. Ze heeft er anderhalf uur over door lopen praten. Ik kon het niet hebben, ik weet niet wat het was, maar ik was gewoon gebroken. Ik trok het niet meer om maar te horen, ik haat mijn vader, ik wil m'n moeder nooit meer zien. Dat ligt bij mij gewoon net iets anders, ik kan m'n moeder soms niet uitstaan, maar ik haat haar niet, ik zal nooit het contact verbreken, ik hou van haar. Ze heeft me in haar eentje opgevoed. Ze heeft alles voor me over. Ze werkt als een bezetene om gewoon weer elk jaar een paar keer op vakantie te kunnen, en leuk uit eten te kunnen gaan. Echt hoor, ik heb het niet slecht thuis. Maar ik realiseer me ook dat dat vooral komt doordat mijn moeder zo haar best doet. Ze spande zich zo erg in om mij en m'n broer een fijne jeugd te geven, dat waardeer ik echt heel erg. Ik zou dus nooit het contact willen en kunnen verbreken.
Nou over m'n vader hoef ik niets uit te leggen. Ik zou er een moord voor doen om hem nog eens te kunnen zien.
Die vriendin heeft dus 1.5 uur maar door lopen zeuren over haar ouders, en ik heb die 1.5 uur gewoon maar niets gezegd, ik kon niet doen alsof ik met haar mee leefde, het lukte gewoon niet.
Kwam ik thuis voelde ik me schuldig, ik moet haar mening ook respecteren. Ik schrijf dus een mailtje van 2 kantjes ofzo over dat ik me kut voelde daarover. Ik heb uitgelegd hoe ik er over dacht, en dat ik het heel erg vind dat ik niets gezegd heb, maar dat ik toch wilden laten weten dat ik het echt erg voor haar vind.
Ik had dat mailtje gestuurd, krijg eerst drie dagen geen antwoord, en daarna een keer op school zei ze, ik wil even met je praten, over dat mailtje. Ik denk, okée ze heeft het misschien nu pas gelezen, dat kan. Ik loop met haar mee, zegt ze, bedankt voor het mailtje, en loopt ze weg. Is het dan zoveel gevraagd om even iets te zeggen van ik begrijp het wel ofzo.
Misschien verwacht ik wel te veel van mensen hoor, maar het is toch niet vreemd om iets van reactie te verwachten..
Op sommige momenten heb ik gewoon het gevoel dat ze me niet zien als vriendin, maar als praatpaal. Iemand die wel luistert, soms eens wat terug zegt, maar er verder niets mee doet. Ze moesten eens weten hoeveel ik er mee doe, maar dan in mijn hoofd. Ze weten niet hoeveel pijn ze me doen door gewoon niet eens aan mij te vragen van hoe gaat het met je. Of iets in die richting. Nee hoor, dat komt niet in ze op.
Vorig jaar was een vriendin op een feest met een jongen gegaan, en daar is een relatie uit ontstaan, ze zijn nu al meer dan een jaar samen. 2 Dagen daarvoor had ik het uit gemaakt met mijn vriendje, dat wist iedereen, maar toch blijven ze maar praten over hoe leuk het is voor haar dat ze een vriendje heeft en bla bla bla. Ik kan dat niet hebben.
Ligt het nou aan mij, of is het asociaal wat ze doen. Trek ik me nou zoveel aan van wat er om me heen gebeurt, of zijn die mensen echt af en toe van die trutten.
Ik word er nu even helemaal gek van, en heb het gevoel dat ik toch nutteloos ben, dus net zo goed weg kan zijn, wat hebben ze nou aan mij.
Wat een kut leven