Vaarwel...

Vandaag zou ik willen huilen. Huilen om wat is, maar ook om wat was.
Precies 12 jaar geleden heb ik afscheid genomen van mijn vader.
Vroeger toen stond alles nog vast. Je was klein, speelde met een paar leuke poppen of iets anders. Alles werd voor je geregeld en als dat niet zo was, dan was dat ook geen probleem. Je had nog geen dag indeling, deed alles wanneer je er zin in had. Het liep allemaal zo gesmeerd vroeger. Elke zomervakantie samen met pappa mamma en m'n broer naar Frankrijk. Daar lekker op de camping spelen, kleine stukjes lopen, en nog veel meer leuke dingen. Genieten van je jeugd, zoals het hoort. Je kan niet geloven dat er een eind zal komen aan een tijd vol mooie dingen. Een gelukkig gezin, een meisje met leuke vriendinnetjes, hoe kan dat ooit mis gaan, zou je denken. Het ging ook niet mis, totdat mijn vader ziek werd. Heel ziek, kanker in zijn hersenen. Ziekenhuis in en ziekenhuis uit, bestraling, chemo therapie en operaties. Conclusie, mijn vader was ongeneeslijk ziek. Ik was drie jaar, en mijn vader had nog maar even te leven. Hij genoot van de dingen die hij nog kon, met ons, zijn familie. De personen van wie hij het meeste hield had hij bijna de hele dag om zich heen. Na mate de tijd vorderde, werd het erger en erger. Hij kon alleen nog maar op bed liggen, en hij had pijn. Toch kwam hij naar school om mij en mijn broer van school te halen. Gewoon omdat een vader dat doet, omdat hij een gewone vader was. Hij probeerde een gewone vader te zijn. Thuis lag hij veel, maar bleef ons vertellen dat hij van ons hield. Ik weet niet hoe vaak hij gezegd heeft dat hij ons niet kwijt wilden. Die ene dag in Januari was het toch zover. We wisten het, vandaag was de dag van het eeuwige afscheid. Niet naar school gaan, maar bij pappa zijn, voor de laatste keer. Het afscheid op het grote bed. Hij moest en zou zijn laatste minuten doorbrengen met mamma m'n broer en met mij. Zijn ouders woonden te ver weg, om op tijd te zijn, dus die waren er niet bij. Met z'n vieren op die kamer, wetend dat dat de laatste keer zou zijn dat we een compleet gezin waren. Ik wil niet weg, want ik hou te veel van jullie, dat waren zijn laatste woorden. Toen was het gedaan, en was de pijn weg. Dat wil zeggen ,zijn pijn, de onze was er nog, en zou nooit meer weg gaan.
Als de dag van gister herinner ik me mijn lieve pappa. Als de dag van gister voelt het verdriet.
Elke dag mis ik hem, en bedenk ik me hoe het zou zijn met hem, als een echt gezin.
Met tranen in mijn ogen denk ik aan die lieve man terug. Ik zou er echt alles voorover hebben om nog een keer bij hem te kunnen zijn. Hij is de gene aan wie ik mijn verdriet kwijt wil.

Lieve pappa, ik hou van je, en vergeet je nooit meer. Het verdriet blijft, en zal niet stoppen, gewoon omdat ik je nu al 12 jaar in mijn leven moet missen.
Hoe zou het zijn voor jou, je hebt je kinderen niet groot zien worden. Toen we werden geboren zag de toekomst er rooskleurig uit. We zouden een gezin vormen, en gelukkig zijn. Niets is minder waar, we werden gesplitst. Nu kan ik me slaap huilen door het gemis naar jou!
Vaarwel liefste pappa, ik hou van je!