Diagnose.
Na een aantal maanden verder hebben we dan eindelijk de diagnose van me partner.
Er kwamen 3 verschillende uit:
1. depressieve klachten
2. dwangmatige klachten
3. persoonlijkheid stoornis.
1. Is wel van toepassing, maar is al erg vermindert dus doe er niet toe.
2. Heeft ie inderdaad erg last van blabla (ben het niet totaal mee eens)
3. Willen ze niet zeggen, want ze willen hem niet bestempelen. Ze klachten zijn nog niet zo dramatisch.
Ik persoonlijk ben het totaal eens met 3, niet omdat ik hem een stempel op wil drukken, maar omdat ze klachten precies met de symptomen overeen komen.
Afijn, we zijn nog geen stap verder en inprincipe is me vriend uitbehandeld.
We weten allemaal dat alcohol het probleem is in de momenten dat hij doordraait, mij geestelijk mishandelt en de boel sloopt.
Conclusie daarvan is dat hij moet minderen met alcohol en eigenlijk totaal moet stoppen ermee.
Daarnaast moet hij leren dat zijn dwangmatige klachten een kwaliteit van moet maken ipv een valkuil.
Ik kan ben totaal niet opgelucht, want hij wilt de alcohol sowieso niet afzweren, dat zou hoogwaarschijnlijk betekenen dat zijn aanvallen zullen blijven.
Dat laat mij de vraag: Hoelang ga ik deze relatie volhouden? Hoelang kan ik zijn aanvallen verdragen?
Ik ga zo nooit zekerheid krijgen, en aangezien we weer samenwonen maakt dat me bang.
Want mijn ouders gaan me niet maar blijven terug nemen in huis, daar zit ook eens een eind aan.
Elke keer dat hij ze kuren krijgt, moet ik goed opletten dat ik veilig blijf terwijl ik hem voor zichzelf moet beschermen.
En elke keer dat hij door draait betekent dat voor mij grote onzekerheid over onze relatie.
We hopen maar op het beste.
Er kwamen 3 verschillende uit:
1. depressieve klachten
2. dwangmatige klachten
3. persoonlijkheid stoornis.
1. Is wel van toepassing, maar is al erg vermindert dus doe er niet toe.
2. Heeft ie inderdaad erg last van blabla (ben het niet totaal mee eens)
3. Willen ze niet zeggen, want ze willen hem niet bestempelen. Ze klachten zijn nog niet zo dramatisch.
Ik persoonlijk ben het totaal eens met 3, niet omdat ik hem een stempel op wil drukken, maar omdat ze klachten precies met de symptomen overeen komen.
Afijn, we zijn nog geen stap verder en inprincipe is me vriend uitbehandeld.
We weten allemaal dat alcohol het probleem is in de momenten dat hij doordraait, mij geestelijk mishandelt en de boel sloopt.
Conclusie daarvan is dat hij moet minderen met alcohol en eigenlijk totaal moet stoppen ermee.
Daarnaast moet hij leren dat zijn dwangmatige klachten een kwaliteit van moet maken ipv een valkuil.
Ik kan ben totaal niet opgelucht, want hij wilt de alcohol sowieso niet afzweren, dat zou hoogwaarschijnlijk betekenen dat zijn aanvallen zullen blijven.
Dat laat mij de vraag: Hoelang ga ik deze relatie volhouden? Hoelang kan ik zijn aanvallen verdragen?
Ik ga zo nooit zekerheid krijgen, en aangezien we weer samenwonen maakt dat me bang.
Want mijn ouders gaan me niet maar blijven terug nemen in huis, daar zit ook eens een eind aan.
Elke keer dat hij ze kuren krijgt, moet ik goed opletten dat ik veilig blijf terwijl ik hem voor zichzelf moet beschermen.
En elke keer dat hij door draait betekent dat voor mij grote onzekerheid over onze relatie.
We hopen maar op het beste.
05 jan 2013
- meld ongepast verhaal
-
Lezer
zondag 06 januari 2013 15:31
Ik hoop dat het nu wel tussen jullie goed blijft gaan.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 01 mrt 2015 Zwanger en kwaaltjes ( 4 )
- O 02 apr 2013 Waarom? ( 1 )
- O 26 mrt 2013 Als ik had geweten. ( 2 )
- O 21 feb 2013 Praten? ( 5 )
- O 07 feb 2013 Gelukkig. ( 2 )
- O 04 feb 2013 Van dag tot dag.
- O 20 jan 2013 Definitief. ( 4 )
- O 20 jan 2013 Tijd om hem achter me te laten?
- O 12 jan 2013 Onbeschoft en asociaal. ( 3 )
- O 05 jan 2013 Diagnose. ( 1 )
- O 05 jan 2013 Alcohol. ( 2 )
- O 30 dec 2012 Verslonzen.
- O 22 dec 2012 Te ver. ( 2 )
- O 13 dec 2012 Rekening houden, behalve met mij. ( 2 )
- O 12 dec 2012 Je kan het niet.