Doodmoe

Schrijven is moeilijk. Maar zwijgen is moeilijker.

Ik zit er doorheen. Mijn scriptie moet af, maar ik zie het niet meer zitten. Er moet een bruiloft georganiseerd worden maar het is teveel. Mijn vriendin is overspannen maar ik kan er niet voldoende voor haar zijn. En dan alle andere shit nog. Alles is teveel.

Afgelopen weekend probeerde ik mijn ouders te vertellen dat het niet ging. Maar het ging niet. Ik weet niet goed wat er gebeurde. Ik wilde aangeven dat alles teveel was en dat ik moe was van alle dingen. Ik vertelde dat het mij veel energie kostte dat familieleden aangaven dat ze niet naar de bruiloft zouden komen en dat ik de reden invulde als: wij staan niet achter jullie huwelijk omdat het een lesbisch huwelijk is. Mijn ouders gingen alleen in op het feit dat ik daarmee zat en waarom ik ermee zat. Ik wilde dat ze luisterden naar dat het allemaal teveel was en dat het me allemaal zoveel energie kost. Ik wilde dat ze luisterden naar wat ik écht te zeggen heb. Maar ze kunnen het niet.

Zojuist appte ik mijn moeder dat ik morgen niet mee zou gaan wandelen omdat ik te moe ben, alles teveel energie kost en het niet zo lekker gaat en daarnaast het te ver reizen is. Zegt mijn moeder dat ze snapt dat het te ver weg is. Ik wil gewoon dat ze luistert naar mij en zegt: wat lastig dat alles teveel voor je is. Ik wil dat ze mijn gevoelens erkent. Voor het eerst in mijn leven. En ik vergis me elke keer weer in dat ze dat zou kunnen. Ze kan het niet.

Mijn vader vroeg me: hoe kan het dat het je zoveel doet als ze je huwelijk niet goedkeuren? En ik wist er niet goed een antwoord op te geven. Hij vroeg: waarom wil je zo graag aardig gevonden worden? Zojuist keken ik en mijn vriendin naar de tweede aflevering van het zevende seizoen van Queer Eye. Het ging onder andere over geïnternaliseerde homofobie en dat het eerste kenmerk daarvan is: anderen pleasen en aardig gevonden willen worden. Ik zat als versteend op mijn stoel. Dat was ik, hoewel misschien in wat mildere mate.

Als jong meisje in de puberteit had ik mijn "slechte" ik en mijn "goede" ik. De slechte ik was de ik die op vrouwen valt, de goede ik was de brave hetero ik die altijd alles goed deed. Mijn slechte ik probeerde ik voor iedereen te verbergen. Totdat alles samenkwam en ik ontdekte dat mijn verstopte ik ook nog bestond en ik misschien bi of lesbisch was en ik besloot mijzelf te accepteren voor wie ik ben. Ik vocht voor mijn zelfacceptatie en vocht tegen de geïnternaliseerde homofobie. Ik dacht dat ik er eindelijk, na al die jaren, was. Maar... is de geïnternaliseerde homofobie wel écht verdwenen?

Meestal vergeet ik zelfs dat ik gay ben. Maar bij bijvoorbeeld mijn familie wordt mijn neus er confronterend op gedrukt. En met het organiseren van de bruiloft weet ik weer al te goed hoe "lesbisch" ik ben. Uit de kast komen was moeilijk. Maar ik voelde de community achter me staan. Maar het blijft niet bij éénmalig uit de kast komen. Het blijft. Een vriendin krijgen, verloven, trouwen, en.... kinderen? Continue blijf je bezig met grenzen verleggen van je omgeving en kritische blikken te veranderen in accepterende en liefhebbende. Je bent continue de weg aan het bereiden voor degenen die je zullen volgen. Je kneedt de gedachten van je omstanders en probeert ze aan je te laten wennen zodat je verder kunt. Verder met liefhebben. Want zodra ik uit de kast kwam, stond de homofobie tussen mij en een aantal van mijn meest geliefden in.

Ik ben moe. Doodmoe. Doodmoe van het vechten voor mij en de anderen die mijn zullen volgen. Al toen ik niet meer wist dat ik op vrouwen viel en mijn "goede" ik speelde, beschermde ik anderen voor de homofobie in mijn omgeving. Wanneer mijn vader iets homofobisch eruit flapte, zei ik beschermend: maar was als mijn broertje homo is en hij dit nu moet aanhoren? Maar volgens mijn moeder kon hij niet homo zijn. Ik heb hem altijd beschermd waar ik mijzelf had moeten beschermen. Maar wie beschermt mij?

Ik hoop komende tijd weer vaker te schrijven. Over de dingen die mij moe maken. Gewoon even mijn hart luchten. Wie weet naar oplossingen zoeken. Maar gewoon even dingen kwijt kunnen is ook genoeg.