Wandelen als medicijn

De boter is hard van de kou en weigert gelijkmatig uitgesmeerd te worden over mijn sneetje brood. Gelukkig wil de 'strooifeest kruidnootjesmix' wel uitgestrooid worden. De regen tikte net tegen de ruiten, maar inmiddels is het weer droog. Ik zie een appje binnenkomen. "Ik vond het samen wandelen ook leuk". Een vrolijke smiley erbij. Ik glimlach en neem een moment om te genieten van het gevoel van gezien en gewaardeerd worden.

Ik ben inmiddels verhuisd. De stad uit, naar het "platteland". Tussen aanhalingstekens, want eigenlijk wonen we nog steeds technisch gezien in de randstad, op fietsafstand van een grotere stad. Ik voel me elke dag iets meer op mijn plaats hier. Blij de drukte van de stad uit te zijn, soms wat van de voorzieningen missend.

We zijn in een woongemeenschap gaan wonen. We huren een huis voor onszelf, maar daarbij horen ook een gemeenschappelijke ruimte per aantal huizen en een café voor de hele straat. Het is ideaal. Een plaats voor onszelf, maar niet helemaal alleen hoeven zijn. Dat alleen zijn was altijd mijn grote 'angst'. Ik zag op tegen het verhuizen naar een groter huis, het op jezelf zijn, het opnieuw moeten beginnen in een andere woonplaats waar men nauwelijks weet wie er naast zich woont. In de woongemeenschap zoekt men automatisch elkaars gezelschap, groet men elkaar, eet men eens per week of vaker samen.

Toch heeft de verhuizing mij veel gekost. De stress van het verhuizen naast het schrijven van mijn scriptie kostte me teveel. De randpsychoses speelden weer op en ik merkte dat ik naar het symbolische randje van de afgrond rolde. Ik heb kunnen ingrijpen, meer rust en wat meer medicatie, maar ik zit nog steeds met de gevolgen. Het lukt me alleen in de ochtend om aan mijn scriptie te werken en ik ben moe, zo ontzettend moe. Ik probeer vaker te wandelen, probeer middagdutjes te doen, probeer zo'n 9,5-10u slaap te halen. Maar is het genoeg?

Gisteren hoorde ik van een straatgenoot dat ze ging wandelen. Ik vroeg of ik mee mocht. Ze vertelde dat ze drie uur lang ging wandelen. Ik heb even geaarzeld en besloot toch mee te gaan. Wat was dat heerlijk! 12 km door de natuur, de prachtigste vogels en bomen, idyllische plaatjes, uitgestrekte bossen en pompeuze landhuistuinen. Het heeft me goed gedaan, merk ik. Ik voelde de energie door me stromen (of was het de overprikkeling?). Een voldaan gevoel had ik. Ik legde een vriendschap aan met de straatgenoot en ook dat gaf mij voldoening. Ik kreeg weer het gevoel dat ik ertoe deed. Dat ik goed genoeg was. Ook al had ik niet zoveel aan mijn scriptie gedaan. Wat is wandelen goed...

Dat is nog eens wat anders dan de hele middagen niksend naar mijn verslag staren en zitten sippen over het leven. Het gevoel een nietsnut te zijn omdat mijn scriptie niet lukt. Een gevoel van triomf kwam in mij opborrelen, een gevoel dat ik deze periode kan overwinnen, als ik het wandelen maar vol zou houden. Een mens is niet gemaakt om de hele dag stil te zitten. Men moet bewegen, de natuur aanschouwen... zeker wanneer men de grenzen van het brein is overgegaan. Dat denk ik tenminste. Ik wil vanmiddag opnieuw gaan wandelen en vaker met de straatgenoot meegaan als ze weer gaat wandelen. En in het weekend aan Rachel de plaatsen laten zien die ik eerder die week ontdekt heb. Samen genieten van die mooie natuur.

Oh, het wandelen gister heeft mij een sprankje hoop gegeven...

Toch ben ik bang dat ik het wandelen vergeet. Toch de deur niet uit ga en weer stil op de bank blijf zitten. Ik moet mezelf aanmoedigen, mezelf in beweging zetten. Dat is één van de manieren hoe ik hieruit kan komen...