Een bijzonder meisje

Vorige week ontmoette ik een meisje op werk. Ik werkte bij een evenement voor kinderen waarbij ik soms bij het winkeltje en de informatiestand stond en soms bij de entree en kassa. Die dag stond ik bij de entree en kassa. Daar sta je altijd met een collega, en die dag dus ook weer. Die dag stond ik met een heel bijzonder meisje. Ik zal vertellen hoe ik haar ontmoette.

Ik weet nog hoe ik me stond om te kleden en ik vroeg aan mijn andere collega's wie Esmee was. Ik had haar nog nooit ontmoet, ook niet bij de introductie van mijn werk, en vroeg me af met wat voor persoon ik die dag zou optrekken. Bij de entree en kassa staan is namelijk vrij intens werk. Je staat in elk geval van 10 tot 3 met dezelfde persoon en als het rustig is, is er veel tijd om te praten met elkaar. Mij werd gezegd dat Esmee heel chill was om mee te werken, erg aardig meisje. Ik was gerust gesteld.

Ik moest om half 10 al beginnen en liep naar de kassa. Tegen tienen ging het hek open en zouden de eerste mensen binnen komen. Rond die tijd zou ook Esmee komen om mij bij te springen. En inderdaad, het hek ging open, ik scande de eerste kaartjes van de eerste kinderen en ouders, en daar kwam iemand aan. Maar ik had een ander iemand verwacht. Ik had een meisje verwacht met lang, donker, stijl haar, of iets dergelijks. Zo'n vooroordeel! Esmee was heel anders. Ze had kort haar, korte krulletjes. Ze liep een beetje jongensachtig, en had ronde, zachte schouders. In haar neus zat een neusringetje. Haar stem was wat zwaarder dan ik gedacht had. Even twijfelde ik heel stom nog: was Esmee een jongen? Maar nee. En mijn gayradar ging *ding ding ding*.

Esmee was inderdaad heel chill en een erg aardig meisje. Ze was open, sociaal en vrij extravert. Eén op één ben ik dat ook, op het extraverte na, dus we hadden leuke gesprekken. Ze werkte in een gaybar en gayclub in Amsterdam en had het daar zo erg naar haar zin. Ze vertelde: het was daar een tweede thuis voor veel lhbti'ers. Ik vertelde haar dat ik en mijn vriendin misschien een keer zouden kunnen langskomen voor de funsies. Even leek het alsof Esmee een switch maakte in haar hoofd. Had ze niet verwacht dat ik een vriendin had? Had ze niet gedacht dat ik ook op vrouwen viel? Of had ze gehoopt dat er meer zou uitbloeien tussen haar en mij? Ik weet het niet. Ik zal het ook nooit weten.

Terwijl we spraken, tintelde er iets in mij. Het was iets dat ik al lang niet meer had gevoeld. Kriebels. Vlinders? Ik vond Esmee leuk. Toen ik die late middag op de fiets naar huis zat, merkte ik het pas echt. Ik vond Esmee leuk. Ik raakte in paniek. Wat moest ik Rachel vertellen, mijn vriendin? Maar wat ik voor Rachel voelde was veel meer... Esmee vond ik gewoon cool, en bijzonder, speciaal. Er had iets tussen haar en mij geklikt. Tussen mij en Rachel was zoveel liefde... Ik houd zoveel van mijn Rachel! Wat ik voor Esmee voelde, was niets vergeleken mijn gevoelens voor Rachel.

Ik besloot in eerste instantie niets tegen Rachel te zeggen. Ik vertelde wel over Esmee. Maar het was pas een paar dagen later dat ik het haar toch vertelde. Rachel raadde meteen over wie het ging. Ik vertelde dat ik Esmee heel cool vond, en dat het in mij kriebelde, maar dat ik er niets mee wilde doen. Dat ik veel meer van haar hield. En zij begreep. Rachel vond het zelfs wel grappig. Ze maakte zich geen zorgen. Het zou overgaan en er zouden andere meisjes komen waarvoor ik dingen zou voelen. Ze wist het. En ze accepteerde het.

Later heb ik nog weer tegelijk met Esmee gewerkt, hoewel zij ergens anders werkte op het terrein dan ik. Het leek alsof ze me ontweek. Pas toen het echt niet meer anders kon, leek ze pas iets tegen mij te zeggen. Ik werd verdrietig. Maar misschien is het ook wel goed zo.

Gisteren zijn we nog naar het evenement geweest omdat ik het Rachel wilde laten zien. Esmee werkte ook. Ik heb Rachel Emsee laten zien op afstand. Later heb ik Rachel gevraagd wat zij ervan vond, dat ik Esmee liet zien. Rachel antwoordde dat ze het wel grappig vond. Ze voelde zich weer een beetje zo'n tiener. Ik had datzelfde gevoel gehad. Ik had niet eens naar Esmee toe durven lopen om Rachel aan haar voor te stellen. Ik ben soms bang dat ik er spijt van ga krijgen, dat ik niet nog naar Esmee toe gelopen ben. Maar aan de andere kant is het ook zo wel goed afgesloten. Heb ik nog even met Rachel Esmee gespot, heb ik het afgesloten met Rachel aan mijn zijde, degene bij wie ik hoor en met wie ik mijn leven wil delen.

Rachel en ik hebben afgesproken dat we altijd tegen elkaar zullen zeggen als ons weer zoiets overkomt. Altijd zeggen als we gevoelens voor iemand hebben. En mochten het echt verliefde gevoelens worden en meer dan zomaar wat vlinders en kriebels en het cool vinden van iemand, dan praten we daar ook over, hoe eng het ook is. Rachel en ik zijn sterker dan dat.

Soms vraag ik me af wat er zou gebeuren als Rachel en ik over een tijdje naar de gaybar zouden gaan waar Esmee werkt. Zou Esmee mij herkennen? Wat zouden we zeggen? Wat zou k voelen? Maar misschien is het beter als Rachel en ik er gewoon nooit heen gaan.