Update over het leven

Er is weer veel aan de hand momenteel in het leven. Er gebeurt altijd veel, maar momenteel kan ik het ook nauwelijks meer bijbenen. Rachel ook niet. Zij zit momenteel thuis met een burn-out en is langzaam weer aan het opbouwen.

Ten eerste zijn de plannen voor de bruiloft gaande. In september gaan we trouwen en er is nog wel het één en ander te doen. De tijd begint te dringen, nog een aantal weken en we lopen naar het spreekwoordelijke altaar. De ceremonie moet nog worden bedacht en er moet nog een toetje komen voor na het eten, de offerte voor de boxen en microfoon is er nog niet, en zo zijn er genoeg dingen om over te stressen. Het is allemaal erg leuk, maar ook stressvol.

Daarnaast heb ik net mijn scriptie afgerond! Eindelijk is dat ding klaar. Ik wacht alleen nog op het cijfer en dan ben ik afgestudeerd! Na verschillende keren overwogen te hebben om toch te stoppen, heb ik nu eindelijk vrijwel helemaal mijn master afgerond en ben ik officieel neerlandicus. Best iets om trots op te zijn, vind ik, gewoon voor het feit dat ik mijn best heb gedaan, het onderste uit mezelf heb proberen te halen en mijn doelen heb weten te behalen. Zo fijn! En nu die stressfactor weg is, kan ik ook relaxter naar de bruiloft kijken en meer van de voorbereidingen genieten.

Hiernaast zijn we op zoek gegaan naar wensvaders voor onze toekomstige kinderen. Ik geloof dat we sinds januari actief op zoek zijn gegaan naar een mogelijke vader/mogelijke vaders en we hebben wat gedate met verschillende mannen. Op een speeddate van Meer dan gewenst kwamen we twee erg leuke jongens tegen van rondom onze eigen leeftijd waar het ontzettend goed mee klikt. Sinds een tijdje zijn we met ze in gesprek en we spreken regelmatig af om elkaar beter te leren kennen. We hoeven allemaal niet direct al kinderen, maar wel in de nabije toekomst. Ik vind het erg fijn om elkaar langzaam beter te leren kennen.

Hiernaast speelt er nog het één en ander in de familie van Rachel. Op dit moment is het gelukkig rustig, maar het is een beetje afwachten of er opnieuw een uitbarsting zal komen of dat het toch rustig blijft. Ik wens het Rachel erg toe dat ze op den duur weer toenadering kan zoeken en wellicht weer in therapie met haar familie kan om dingen met elkaar af te spreken over hoe ze/we met elkaar omgaan.

Niet alleen Rachels familie is moeilijk. Ook mijn familie is moeilijk, ze staan niet allemaal achter mijn relatie met Rachel en van mijn vaders kant komen een aantal niet op de bruiloft. Ik weet niet of het om die reden is, of omdat ze "gewoon druk zijn", maar de rechte redenen worden niet echt verteld, denk ik. Het zorgt voor spanningen, in elk geval bij mij, maar ook tussen mij en de familie. Ik weet ook dat mijn opa en oma van mijn moeders kant er moeite mee hebben dat Rachel en ik gaan trouwen. Gelukkig waren ze de laatste keer dat ik er was wel gewoon vriendelijk tegen mij en lieten ze niets merken.

Ten slotte zou ik graag met mijn medicatie willen afbouwen. Met oog op de toekomstige kinderen, maar ook met oog op mijn gezondheid. Ik kom nog steeds aan van de medicatie en dat vind ik heel vervelend, en ik weet ook niet zo goed wat het op langertermijn met mijn brein doet. Ik begon afgelopen december al opnieuw met de huisarts erover te praten, maar het is schijnbaar zo moeilijk allemaal dat het nog niet echt vlot. Hopelijk hoor ik hier halverwege augustus meer over...