Antigone - reflectie twee jaar later
Ja, Antigone. Je leest het goed. Ik heb natuurlijk veel over haar geschreven op dit platform. Ik heb haar inmiddels al zo'n 2 jaar niet gezien of gesproken. Ik zeg vaak: het is goed zo. Maar is dat het wel echt voor mij?
Ik heb het nooit echt kunnen afsluiten. Ze verbrak het contact ineens opnieuw en dat was het. Nooit meer contact opgenomen. Ze ziet mijn story's op Instagram nog, hoewel ik haar al tijden niet meer volg. Ik vind het zo apart.
Onze vriendschap was intens. Ik was natuurlijk smoor verliefd, maar ook naast het feit dat ik haar zo leuk vond, was onze vriendschap intens. We hadden minstens elke dag wel contact via telegram en zagen elkaar wel eens of tweemaal per week, zeker toen we nog samen college hadden. Toen ze depressief was, belde ik haar voor college uit bed zodat ze op tijd zou komen. Ik heb geprobeerd om er voor haar te zijn als ze depressief was. Haar uit huis te halen als ze zich weer had afgezonderd van de buitenwereld. Ik heb wellicht teveel geprobeerd. Ze betekende dan ook zoveel voor mij...
Ik denk er regelmatig aan terug. Ik denk wel eens: moet ik geen boek schrijven over deze - ik denk toch wel giftige - vriendschap. Het was zo vol schoonheid en toch zo vol van verdriet en pijn.
Laatst praatte ik met een vriendin over een vriendschap van haar, dat het zo onevenredig voelde. Dat zij die vriendin elke dag belde toen ze depressief was en die vriendin haar nu, nu het veel beter gaat, weer aan de kant lijkt te willen schuiven.
Dat deed me zo denken aan Antigone. Eens ging haar zus trouwen. Ze heeft gevraagd of ik mee wilde, als haar zogenaamde date. Ik liet mijn twijfel merken. Ik vond haar natuurlijk zó leuk, zou niets liever hebben gewild dan meegaan als haar date. Maar ik wilde wel écht haar date zijn, en voelde me in dit geval bijna voor schut gezet door deze vraag. Zij moet geweten hebben dat ik haar leuk vond. Zij wond mensen die haar leuk vonden - veelal jongens - om haar vinger. Ik dacht dat ik anders was, maar ik werd achteraf gezien wellicht ook bespeeld... Ik heb toen nee gezegd.
Gisteren sprak ik hierover met Rachel. Rachel opperde iets wat ik ook al eens gedacht heb: vond Antigone jou ook niet stiekem leuk? Durfde ze zich misschien niet te uiten? Ik zei in eerste instantie dat dat echt niet kon, ze praatte immers over haar eigen relaties en liefdes tegen mij. Maar ik vind het zo gek dat ze uit alle mensen in haar omgeving mij mee vroeg naar haar zus haar bruiloft... Niet haar gecompliceerde boys, niet haar beste vriendin. Ik moet zoveel voor haar betekend hebben...
En toch heb ik nu dus bijna 2 jaar niks van haar gehoord. Ik denk wel eens: borderline. Het zo intens ergens in gesleurd worden en dan zo ineens los worden gelaten. Maar ik wil niet in stickers denken. Dit was niet iets van stickers, dit was persoonlijk. Ik weet nog hoe ze een foto van mij maakte in de plantenwinkel om naar haar moeder te sturen. Ik weet nog hoe ze vertelde dat haar moeder altijd gezegd heeft wanneer Antigone het over jongens had: maar ooit kom je een meisje tegen en dan komt het goed.
En toch: ben ik ook blij. Had Antigone mij ook leuk gevonden, hád Antigone gedurfd... Het was zo'n ongezonde relatie geweest. Het was niet goed gekomen. Zij zou op mij hebben geleund en ik zou oneindig hebben gegeven tot ik er doodmoe van was. Ik ben zo blij dat ik Rachel ontmoet heb. Met Rachel is het goed. Met Rachel klopt het. Met Rachel is het evenredig. En daarom zeg ik vaak: het is goed zo. Áls Antogine... dan had ik nooit Rachel ontmoet, of misschien later pas. Wellicht had Antigone mij per ongeluk kapot gemaakt. Misschien wist Antigone dit ook. Misschien is ze daarom nooit iets begonnen.
Ik heb het nooit echt kunnen afsluiten. Ze verbrak het contact ineens opnieuw en dat was het. Nooit meer contact opgenomen. Ze ziet mijn story's op Instagram nog, hoewel ik haar al tijden niet meer volg. Ik vind het zo apart.
Onze vriendschap was intens. Ik was natuurlijk smoor verliefd, maar ook naast het feit dat ik haar zo leuk vond, was onze vriendschap intens. We hadden minstens elke dag wel contact via telegram en zagen elkaar wel eens of tweemaal per week, zeker toen we nog samen college hadden. Toen ze depressief was, belde ik haar voor college uit bed zodat ze op tijd zou komen. Ik heb geprobeerd om er voor haar te zijn als ze depressief was. Haar uit huis te halen als ze zich weer had afgezonderd van de buitenwereld. Ik heb wellicht teveel geprobeerd. Ze betekende dan ook zoveel voor mij...
Ik denk er regelmatig aan terug. Ik denk wel eens: moet ik geen boek schrijven over deze - ik denk toch wel giftige - vriendschap. Het was zo vol schoonheid en toch zo vol van verdriet en pijn.
Laatst praatte ik met een vriendin over een vriendschap van haar, dat het zo onevenredig voelde. Dat zij die vriendin elke dag belde toen ze depressief was en die vriendin haar nu, nu het veel beter gaat, weer aan de kant lijkt te willen schuiven.
Dat deed me zo denken aan Antigone. Eens ging haar zus trouwen. Ze heeft gevraagd of ik mee wilde, als haar zogenaamde date. Ik liet mijn twijfel merken. Ik vond haar natuurlijk zó leuk, zou niets liever hebben gewild dan meegaan als haar date. Maar ik wilde wel écht haar date zijn, en voelde me in dit geval bijna voor schut gezet door deze vraag. Zij moet geweten hebben dat ik haar leuk vond. Zij wond mensen die haar leuk vonden - veelal jongens - om haar vinger. Ik dacht dat ik anders was, maar ik werd achteraf gezien wellicht ook bespeeld... Ik heb toen nee gezegd.
Gisteren sprak ik hierover met Rachel. Rachel opperde iets wat ik ook al eens gedacht heb: vond Antigone jou ook niet stiekem leuk? Durfde ze zich misschien niet te uiten? Ik zei in eerste instantie dat dat echt niet kon, ze praatte immers over haar eigen relaties en liefdes tegen mij. Maar ik vind het zo gek dat ze uit alle mensen in haar omgeving mij mee vroeg naar haar zus haar bruiloft... Niet haar gecompliceerde boys, niet haar beste vriendin. Ik moet zoveel voor haar betekend hebben...
En toch heb ik nu dus bijna 2 jaar niks van haar gehoord. Ik denk wel eens: borderline. Het zo intens ergens in gesleurd worden en dan zo ineens los worden gelaten. Maar ik wil niet in stickers denken. Dit was niet iets van stickers, dit was persoonlijk. Ik weet nog hoe ze een foto van mij maakte in de plantenwinkel om naar haar moeder te sturen. Ik weet nog hoe ze vertelde dat haar moeder altijd gezegd heeft wanneer Antigone het over jongens had: maar ooit kom je een meisje tegen en dan komt het goed.
En toch: ben ik ook blij. Had Antigone mij ook leuk gevonden, hád Antigone gedurfd... Het was zo'n ongezonde relatie geweest. Het was niet goed gekomen. Zij zou op mij hebben geleund en ik zou oneindig hebben gegeven tot ik er doodmoe van was. Ik ben zo blij dat ik Rachel ontmoet heb. Met Rachel is het goed. Met Rachel klopt het. Met Rachel is het evenredig. En daarom zeg ik vaak: het is goed zo. Áls Antogine... dan had ik nooit Rachel ontmoet, of misschien later pas. Wellicht had Antigone mij per ongeluk kapot gemaakt. Misschien wist Antigone dit ook. Misschien is ze daarom nooit iets begonnen.
08 apr 2022
- meld ongepast verhaal
-
Lezer
vrijdag 08 april 2022 20:09
Het is erg lastig om iets af te sluiten door verschillende oorzaken. Ik hoop dat het je niet teveel tegenhoudt, waant van het leven hoor je te genieten. ❤
-
knowthyself
zaterdag 09 april 2022 00:13
Lieve Morgenrood,
Ik zei het toen, en ik zeg het nu: besteed er niet zoveel gedachten aan. Laat de lijdende liefde in de romantiekboeken.
Er is 1 ding waar Antigone je in ieder geval leuk voor vond: je aandacht.
Jij bent prachtig, ik hoor graag over je, ik lees graag over je woorden, Rachel geeft om je.
Als Antigone gezonde communicatiemethodes had, als als als. Dan had ze je zeker ECHT leuk gevonden.
Maar dat deed ze niet.
Codependency is waar het vaak over gaat bij die typische romantische verhalen, en het geeft een kick. Zo erg nodig zijn.
https://www.kempler-instituut.nl/artikelen/codependency/
Maar het is niet goed voor beide mensen. Ik ben blij dat je Rachel gevonden hebt en Rachel jou
https://www.youtube.com/watch?v=jltM5qYn25w&ab_channel=TheSchoolofLife -
Morgenrood
donderdag 21 april 2022 13:54
Beste @Lezer en @Knowthyself, Bedankt voor jullie reacties! Ik waardeer het erg. Ik hoop dat ik het gewoon echt af kan sluiten in een nabije toekomst. Dat het gewoon een herinnering is geworden. Echt heel interessant ook, dat codependency. Ik denk dat ik daar inderdaad "goed" in zou zijn geweest en dat dat heel ongezond geweest zou zijn.
Ik ben blij dat ik Rachel gevonden heb en dat de relatie tussen ons goed en gezond lijkt te zijn. Dat zei tenminste laatst iemand, dat onze relatie gezond was!
Natuurlijk altijd uitkijken dat er geen ongezonde dingetjes insluipen, maar daar zijn we zelf bij ook. -
Lezer
donderdag 21 april 2022 14:09
❤❤
-
knowthyself
donderdag 21 april 2022 16:11
! Fijn
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 nov 2023 Afbouwen 4: thuiskomen in je hoofd ( 1 )
- O 11 okt 2023 Afbouwen 3 en werken aan een beter functioneren
- O 09 okt 2023 Afbouwen 2
- O 06 okt 2023 Afbouwen ( 2 )
- O 07 aug 2023 Update over het leven
- O 17 mei 2023 Doodmoe
- O 20 sep 2022 Wandelen als medicijn ( 2 )
- O 13 mei 2022 Trouwjurken passen 2 ( 3 )
- O 08 apr 2022 Antigone - reflectie twee jaar later ( 5 )
- O 05 apr 2022 Trouwjurken passen ( 4 )
- O 23 aug 2021 Een bijzonder meisje
- O 12 aug 2021 Maandenlange ruzie
- O 21 apr 2021 Overwegingen rond medicatie 2 ( 2 )
- O 13 apr 2021 Overwegingen rond medicatie ( 3 )
- O 26 feb 2021 Vermoeidheid en nieuwe projectjes ** ( 2 )