Maandenlange ruzie

Ik voel me moe. Gisteren heb ik weer gewerkt bij een evenement voor kinderen. Misschien komt het gewoon daardoor. Misschien komt het door alles wat er nu in mijn leven gebeurt. Alle onrust die er woedt. Misschien komt het gewoon door alles.

Nu al meer dan 6 maanden heb ik ruzie met de zus van Rachel. Ik weet niet of ik haar in het verleden ooit een naam heb gegeven in dit dagboek, maar ik denk het niet. Ik ben te koppig om haar Lea te noemen in dit verhaal, noem haar maar Safira. Het verhaal is te lang om nu uit te typen, misschien doe ik dat ooit nog wel.

Ik schat Safira altijd groter in dan ze is. Ik denk altijd dat ze groter is dan Rachel, maar volgens Rachel schelen ze maximaal 2 centimeter. Wel schelen ze 10 jaar. Ik denk dat het komt doordat Safira imposanter overkomt. Ze weet wat ze wil en wanneer en hoe ze het wil. Hierin is ze het negatief van Rachel. Rachel is juist zacht en voorzichtig met haar mening, benadert alles neutraal zodat anderen zich welkom voelen om bij haar met hun verhaal te komen.

Ik heb me nooit helemaal op mijn gemak gevoeld bij Safira. Ook niet in de tijd dat ik bij haar vader in huis woonde en daardoor ook vaak met Rachel bij haar over de vloer kwam. Safira deed aardig, dat zeker. Ze liet me welkom voelen. Maar ik heb me nooit helemaal op mijn gemak gevoeld. Misschien kwam het doordat Rachel beweerde dat Safira snel kon oordelen over dingen en mensen. Maar misschien voelde ik toen al dat alles alleen goed was, als het naar Safira's ideeën ging.

Sinds Rachel en ik naar mijn woonplaats verhuisd zijn, weg uit Amsterdam, is het anders. Het is niet meer zo idyllisch als dat het was. Sinds toen is alles veranderd. Safira zegt dat ze er vrede mee heeft en dat het goed is dat Rachel naar mijn woonplaats verhuisd is, en bij mij in huis is komen wonen. Ze zegt dat het goed is dat we in februari een eigen huisje samen hebben gevonden. Maar zo voelt het niet. Het voelt alsof ik in de weg sta. Alsof ik uit de weg geruimd moet worden. Want ik heb Rachel meegenomen uit de stad waar ze woonde, waar haar familie woont, en ik heb haar meegenomen naar de plaats waar ik heengetrokken ben.

Safira zal geen vrede hebben tot ik Rachel heb teruggegeven. Zo ver ben ik nu. Zij en haar man proberen ons op te breken. Soms ben ik bang dat het ze zal lukken. Rachel vertelde me gister dat ze het gevoel krijgt dat ze moet kiezen tussen Safira en mij. Ik werd er boos van. Ik heb een verlovingsring om mijn vinger, maar ze wil niet kiezen? Ik wou dat niemand haar het gevoel gaf dat ze moest kiezen. Maar dit is precies wat Safira aan het doen is. Rachel dwingen te laten kiezen tussen haar familie en mij. Ze wil mij en Rachel opbreken. Mij uit de weg ruimen. En dat omdat ik tegen haar op durfde te staan. Ik, de eerste. Ik heb gezegd dat ze fout zat. Ik heb tegen haar geschreeuwd aan te telefoon toen ze iets deed dat over onze grenzen heen ging. En nu is het helemaal mis.

Rachel is bang dat, wanneer zij het goed maakt met Safira, ik me boos zal blijven voelen en ook boos zal zijn op Rachel zelf. En ik weet niet eens of het waar is. Is het zo? Soms denk ik het. Realistisch gezien zal het afhangen van hóé het goed wordt tussen Safira en Rachel. Maar ik ben soms zo bang dat Rachel alles zal vergeten en het hoe dan ook weer zal worden als vroeger. Ik ben bang dat er niets zal veranderen, behalve dat er nu haat zit tussen mij en Safira. Ik wou dat alles veranderen zou. Maar misschien blijft er meer hetzelfde dan ik zou willen.