Een kleintje

Hello darkness, my old friend.
Het leven is vaak wat zwaar voor mij, ik ben momenteel minder gaan werken.
32 uur betekende iedere week 5 á 6 intensieve werkdagen.
Nu ben ik "tijdelijk" naar 24 uur, wat 3 á 4 intensieve werkdagen betekent.
Ik merk dat ik wat meer overwerk, maar de hoeveelheid dagen blijven hetzelfde.
Op een aantal uitzonderingen na, wat rust geeft.

Het stoppen met roken heeft wat klappen gehad.
Na een heftige situatie op het werk, stak ik vrijwel direct een sigaret op van een collega.
Bijna instinctief, het besef kwam pas na het inhaleren van de eerste hijs.
K*T, maar toch heb ik hem hard trillend opgerookt.
Helaas was het een hele intense periode en zijn er dus ook heel intense sigaretten gerookt.

Maar, laat mij beginnen met de titel van dit bericht.
Mijn liefde begon opnieuw het gesprek over kleintjes.
Zijn kinderwens is groter dan ooit.
Zeker sinds ik gestopt ben met de pil, lijkt de drempel lager te zijn geworden.
De kans is groot dat het een lange weg wordt, aangezien mijn lichaam alles afstoot.
Aangezien ik eerder in het leven al tweemaal een miskraam kreeg, is dit toch een reële angst.
Gaat het überhaupt lukken?
Mijn gynaecoloog hield haar adem in, maar drukte mij op het hart, nooit op te geven, maar wel vroeg te beginnen, zodat er genoeg tijd over zou blijven, mocht het lastig worden.

Angst bekruipt mij, ook een bepaalde weerstand.
Mijn beste vriendinnetje wilt zo graag moeder worden.
Ze proberen het al een tijdje, maar helaas is de liefde nog niet bezegeld met een vruchtje.
Dit valt haar zwaar, wat ik heel goed kan begrijpen.
De angst, het verdriet, die kan ik zelf ook voelen.
Voor mijzelf, maar zeker voor haar.
Ik wéét al sinds mijn 16e dat het heel moeilijk kan gaan worden, haar overviel het.
Ik denk dat daar het grote verschil zit.
Ik hoop zo voor haar dat het snel mag lukken.

Haar kinderwens houdt die van mij simpelweg tegen.
Ik zou niets erger vinden, dan dat zij geen geluk kan voelen voor mijn zwangerschap, omdat het voor haarzelf zo lastig gaat.
Ik zou niets erger vinden, dan dat het haar pijn doet.
Het liefst wacht ik, tot het haar gelukt is.
Maar aangezien mijn tijdbom al een tijdje tikt, is dat misschien niet realistisch.

Ook vind ik het spannend, gewoon erg spannend.
Gaat het lukken, kan ik het vasthouden?
Kan ik überhaupt de bevalling aan?!
*Zucht*