Stinkend rijk

Al een aantal dagen twijfelde ik of ik dit verhaal hier wilde delen. Nu merk ik dat het toch hoog zit.
Dus hier komt het dan...

Mijn jeugd was alles behalve makkelijk. De meeste van jullie zouden dit misschien al wel door hebben gehad.
1 factor wat daar een enorme grote rol bij gespeeld heeft is mijn vader.

Mijn vader wilde nooit kinderen, ik was eigenlijk een ´ongeluk´.
Hieruit kwam dan ook een kindertijd met een hoop stress, woede, irritatie en vooral; no love.
Mijn vader was een kei in emotionele mishandeling, zonder dat hij zich hiervan bewust was.
Soms ook fysiek.

In mijn tienerjaren kon mijn vader maar tijdens 2 momenten lief zijn.
- Wanneer mijn moeder in het ziekenhuis lag.
- Wanneer ik voor langere periode niet thuis was.

Dat laatste kwam dan weer voort uit het feit dat mijn vader zich dan besefte hoe veel ik deed, voor de zorg voor mijn moeder en het huishouden.

Sinds ik uit huis ben, is hij dan ook regelmatig poeslief.
Papa mist mij.
Papa mist mijn hulp in huis.
Papa mist een pispaal die hij kan gebruiken, zodat hij mijn moeder hier niet mee belast.

Mijn vriend en ik wilde graag de slaapkamer aanpakken.
We krijgen binnenkort een nieuw bed, maar de muren vloeken qua kleur. Iets wat ik vooral vervelend vind, niet mijn vriend.
We hebben helaas een aantal financiële tegenslagen moeten verwerken.
We willen de slaapkamer dan ook niet meer verder aanpakken.
Daarnaast moet je je voorstellen hoe zonde het zou zijn, als we vervolgens binnen een aantal maanden gaan verhuizen.

Aangezien mijn vader graag wilde helpen met het aanpakken van de muren, vertelde ik hem dat we het voorlopig toch niet wilde doen.
Mijn vader werd bezorgd, vroeg zich af of we ons per ongeluk in de schulden hadden gewerkt.
Maar pap, dit is niet zo! We willen ons spaargeld alleen niet uitgeven aan iets, wat misschien later voor niets blijkt te zijn.
Mijn vader wilde graag helpen, gaf aan dat hij zijn bij elkaar gespaarde centjes wel wilde inleggen.
Maar pap, jullie zitten wél in de schulden, jullie komen daar waarschijnlijk nooit meer uit, jullie hebben dat geld veel harder nodig dan wij.

Vervolgens reageerde mijn vader met dit:

"Dat denk jij, hihi. Ik ben stinkend rijk! Ik heb je moeder en jou, wat kan een mens meer bedenken."

En verder:

"Niet janken als je dit lees ppfff, dan ben je net je moeder, hihi."

Ja pap, te laat, die zin overviel mij zo ontzettend erg. Ik wilde het vertellen aan mijn vriend, omdat ik verwacht had dat je 'stinkend rijk' was door de klusjes die je met zo veel moeite had gedaan. Ik kon daarna geen woord meer uitbrengen, maar barste in tranen uit.

Ik ben zo blij, dat je dit naar mij gestuurd hebt. Maar wat doet het pijn, dat je dit niet eerder gezegd hebt.
Ik ben nu 'volwassen', ik woon op mezelf en ik heb zo hard geprobeerd mij los te wrikken van mijn verleden.
Dit maakt een litteken open, gelukkig wel op een mooie en liefdevolle manier.

Het achtervolgd mij, ik hoop dat het zo puur mag blijven.

Want hoe ik het ook wil bekijken. Wat hij ook gedaan heeft. Hoe veel pijn hij me heeft gedaan.
Hij is en blijft mijn vader.
Ik heb er maar één, en het is de mijne.