Waarom doe ik zo moeilijk?

Het is even geleden.
Het laatste wat ik schreef was de update van de Breastclinic.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik er niets meer mee gedaan heb.
Ik durfde niet en het zou alles veranderen, mocht ik toch het gen dragen, wat later een minimale kans bleek te zijn.
Dan maar op de gok dat ik geen drager ben.
Die beslissing gaf mij rust.

Even terug naar nu.
Persoonlijk gaat het eigenlijk heel goed. Ook al voelt dit voor mij niet zo.
Ik zit tegenwoordig steeds meer en langer in de 'grijze' periode. Tussen manie en depressie.
Het is voor mij echter heel lastig om geen last te hebben van beide uiterste...
Nu twijfel ik over alles en reflecteer ik alles wat ik doe, ervaar, zie, etc. Vermoeiend, maar "eye-openend".

Ik weet nu als geen ander wat ik wil, maar ik durf de knoop niet door te hakken.

Momenteel heb ik mijn tweede contact als AB'er in de ouderenzorg. Leuk werk, dankbaar dat ik hier mocht blijven na mijn afstuderen. Toch merk ik (al langere tijd) dat ik niets doe met mijn opgedane kennis van mijn 5 jaar lange opleiding. Dat vind ik zonde. Telkens als ik mijn kennis probeer in te zetten of te delen, word ik teruggefloten.
Ik voel dat ik daar klaar mee ben. De disciplines met een lager opleidingsniveau die mij behandelen als minder, dat ik nergens kennis over zou hebben. Ook wanneer ik het goede antwoord geef, lijken zij mij opnieuw niet serieus te nemen.

Mijn eigen collega's.... daar is ook een hoop over te zeggen.
Ik werk samen met 15 andere vrouwen in een team verspreid door het verpleeghuis.
Iedereen doet aardig tegen elkaar, maar ook iedereen praat over elkaar wanneer iemand er niet is...
Vooral de jonkies (waarschijnlijk dus incl. ik) krijgen een hoop vuil over zich heen.
Komend jaar gaat er een hoop veranderen. Dan vervalt ons team, aangezien we binnen de zorg teams gaan werken. Met de mensen die denken dat wij van niets weten. Gezellig!
Mijn leidinggevende is dus ook niet te genieten, aangezien zij haar baan gaat verliezen.
Niemand kan meer iets goed doen en overuren/vakantie opnemen is nog nooit zo lastig geweest...
Laat staan jezelf ziek melden...

Ik loop inmiddels al 3 weken ziek rond op het werk. Soms zelfs met hoge koorts, maar hoe dan ook beroerd.
Ziek durf ik mij niet te melden, aangezien ik begin januari al NORO heb gehad...

Stiekem wil ik graag solliciteren op een andere baan. Terug de psychiatrie in!
In ieder geval weer begeleiden/coachen/sturen.
Mijn passie volgen en doen waar ik voor gestudeerd heb.
Maar ik vind het zó eng.....
Bang voor het onbekende, bang om een verkeerde beslissing te maken.
Maar ook bang om ergens te blijven, waar ik mijzelf te kort schiet en daarbij ook de bewoners...

Toch, waarom voel ik mij dan nog zo ontzettend loyaal?
Wanneer iedereen lelijk doet, ik 0,0 waardering mag ontvangen en waar ik mijn kennis en kunnen niet kan/mag inzetten.

Pff...