Vliegende sladessing

Ik wenste meer uitdaging omtrent werk, nou die heb ik gekregen.
Ik werk momenteel op een woning met zeer onbegrepen gedrag, LVB van matig niveau.
Het komt zeer vaak tot een verbale uitbarsting, regelmatig een fysieke.

Onze woning heeft besloten vooral te willen werken met de-escalatie, zo min mogelijk fixatie, tenzij echt niet anders mogelijk.

Gisteren was een dag die mij wel even bij zou blijven.
Ik werkte samen met een vrouwelijke collega die niet echt lekker in haar vel zat.

Het was etenstijd.

Ik was bezig met een cliënte die weigerde mee te gaan naar de eettafel, die de laatste tijd veel te veel ruimte had gekregen om met strakke momenten eigen beslissingen te mogen maken. Haar kamer was aan het einde van de veel te lange gang vanaf de gezamenlijke ruimte.

In het zicht van één cliënt die de laatste dagen er goddelijk van genoot, om de andere cliënten op te jagen, om door het lint te gaan. Die begon te stuiteren, dat het hem te lang duurde voordat cliënte en ik aan de eettafel kwamen.

Ik was standvastig. Cliënte zou met mij meegaan naar de huiskamer om aan tafel te komen eten. Zoals de afspraak.
Tot mijn collega vanuit de huiskamer vroeg: "Kun je eventjes hier komen?"
Die vraag stelde zij zeer rustig, maar toch merkte ik op dat het verstandig was dat ik direct gehoor gaf.
Cliënte dook direct haar kamer in en smeet haar deur dicht. (SHIT, nou laat maar hoor!)

Op het moment dat ik in de huiskamer kom, tref ik complete chaos aan....
De cliënt die was begonnen met stuiteren, lag nu gillend vanuit zijn rolstoel op de grond.
Dit had een medecliënt getriggerd. Die was nu opgestaan om met bestek naar mijn collega te gooien.
*Begrijp mij goed, het ging zo snel, dat het lijkt alsof ik laat ingreep, maar het was seconden werk*
Vorken, messen, scherpe messen, glazen, volle glazen, uiteindelijk zelfs de sladressing.

De sladressing kletste uiteen tegen een ruit, die het wonderbaarlijk hield, met de gedachte hoe hard hij deze voorwerpen gooide.

Ik stapte in, alle stappen in mijn achterhoofd, ik kende hem nog niet lang genoeg...
1: Schreeuwen - werkte niet.
2: Arm wegduwen / vastpakken - werkte niet.
3: Lichaam duwen - werkte niet.

Ondertussen gaat een andere vrouwelijke cliënte uit haar plaat, wat de situatie nog erger maakte, haar tussendoor met enorm stemgeluid naar haar kamer gestuurd. Wat zij door de schrik direct deed.

De-escaleren had al geen zin meer. Deze jongen fixeren brengt nog veel extremer gedrag.
Ik moest hem vastpakken.... "Sorry jongen, dit kan zo niet."
Ik neem hem in eerste fixatie methode, zodat ik hem van de tafel af kan wenden.
Op de een of andere manier weet hij zich om te draaien, waardoor ik recht voor hem kom te staan i.p.v. andersom.

Gevolgd door een doffe stomp.... pijn....
Hij had heel hard uitgehaald, midden op de rug, recht op mijn ruggengraat.
Precies de plek, waar ik als kind een kneuzing heb gehad.
De enorme pijnscheut zorgde ervoor dat ik voor een goede seconde even van de wereld was.
Mijn collega was mij bijgesprongen.. Letterlijk, want zij was zo'n beetje bijna op hem gesprongen om hem richting de gang te laten gaan.

Ik ben haar direct te hulp geschoten.
Het enige wat nog zou werken: fysieke begeleiding naar zijn kamer.
Dit wilde hij natuurlijk voor geen ene meter.
Hij probeerde mij te schoppen en slaan, maar had het veel meer op mijn collega gemunt.
Hierdoor probeerde ik de aandacht op mij te houden, maar dit had geen zin.
Hij pakte haar hand en beet daar met enorme kracht in... Gelukkig liet hij snel genoeg los, de huid was aangedaan, maar niet stuk.
Vervolgens beet hij in een stuk stof van haar shirt.
Als een beest scheurde hij er een heel gat in.

Als springend hebben wij hem daarna in zijn kamer gebonjourd.

Mijn collega was aangedaan, maar gaf aan geen pijn te hebben.
Ze was mentaal aangevallen. "Waarom was hij zo op mij gericht?"

Haar verzekerd dat zij het niet persoonlijk moest nemen.
Maar dat is natuurlijk makkelijke gezegd dan gedaan.
Ik hield in mijn achterhoofd, dat zwakte tonen op de groep, nooit een goed idee is.
Als zij je nu niet pakken, dan wel op een ander moment.

Mijn hartslag zat torenhoog, maar ik kreeg hem gelukkig snel onder controle.

We moesten overigens nog met de andere 7 cliënten gaan eten.

Net gedaan alsof ik at, vrijwel niets gegeten.

Nu een dag later, heeft mijn collega haarzelf ziekgemeld, voor een hersenschudding.
Ik weet niet of dat wel waar is, maar het is duidelijk dat gisteren voor haar een enorme klap is geweest.
Mijn rug is stijf en heb best wel veel pijn, maar verder gaat het goed.
Veel lieve telefoontjes gehad van collega's, die vooral bang zijn dat ik mijzelf ook wil ziekmelden.

Morgen heb ik mijn 2e cursusdag voor fixatietechnieken...
Heb dit keer al spierpijn van te voren, ben benieuwd hoe het gaat.
Vrijdag moet ik weer werken.

Maar vooral geen zwakte laten zien.
Geen zwakte.