een verhaaltje

sterre droomde er altijd altijd al van om beroemd te worden, maar hoe? wist ze nog niet. Ze had er vaak zat over nagedacht maar nooit kwam ze op een antwoord. Zangeres wou ze wel willen worden, ze zag het wel zitten dat duizende mensen haar liedjes mooi vonden en gillend voor haar zouden staan als ze een concert gaf, maar haar broer zei telkens weer als hij haar weer eens had horen zingen onder de douche: 'je zingt als een valse kraai' Dan maar een valse kraai dachte ze en de volgende dag stond ze dan weer vrolijk zingend als een valse kraai onder de douche. Nee, zangeres zou ze nooit worden. Maar hoe kon ze dan wel beroemd worden? Met dansen misschien? Ze had ritme gevoel, dat had ze na 5 jaar drummen wel gekregen maar ze kon niet eens zonder er belachelijk uit te zien de chachacha dansen dus danseres viel ook af. Sporten deed ze ook een aantal jaren en zo fanatiek dat je je het niet kunt voorstellen maar nog nooit had een scout haar geselecteerd. Andere wel...maar zij zat er nooit bij. Later toen haar moeder weer eens stond te zeuren tijdens het afwassen bedachte ze dat ze misschien wel een musical ster kon worden en droomde weg in een mooie droom over het leven als een musical ster en wat ze zou gaan zeggen op haar eerste prijs die ze in ontvangst mocht nemen. maar aan die droom kwam abrupt een einde toen ze bedacht dat een vriendin van haar Maaike haar studie volgde op de musicalacademie en bedacht, dat ze waarschijnlijk nooit zo goed zou worden als Maaike en bovendien kon ze toch niet zingen en dansen.

Toch gaf Sterre het niet op, ze was altijd al een dromerig meisje geweest en zelfs nu, nu ze bijna 19 word droomt ze nog van een glansrijke cariere waarbij iedereen haar kent, ze in een limo rond rijd en handtekening uit mag delen. Terwijl ze op het dakterras van haar huis stond, kijkend naar de ondergaande zon bedacht ze: 'Het enige waar ik echt goed in ben is gedichten schrijven' daar was ze achter gekomen toen ze een gedicht had geschreven voor een vriendin en dat die daarna huilend met haar zat te bellen omdat ze het zo mooi vond. Maar de echte erkenning kwam pas toen ze haar gedicht aan Anne liet lezen. Anne was een van haar beste vriendinnen en aan haar durfde ze het wel te laten lezen omdat ze wist dat ze niet zou lachen en omdat het voor een man was waarmee ze had gewerkt. Hij was pas overleden en de begravenis was bijna en ze zou het gedicht voorlezen op de begravenis dus dan zouden heel veel mensen het horen.

Het was zo ver. De dag van de begravenis brak aan en Sterre was heel zenuwachtig. Dit was de eerste keer dat ze een gedicht zou voordragen aan zo’n grote groep mensen. Toen ze de pastoor haar naar voren riep liep Sterre er met trillende handen en benen van elastiek er naar toe. Wat leek die weg naar het altaar op eens lang. Eindelijk was ze er en met haar trillende handen begon ze voor te lezen. Ze had het thuis heel vaak geoefend dus kende ze het bijna uit haar hoofd. Het begin ging goed maar toen kwam ze bij het midden stuk en kreeg ze het toch wel moeilijk… Ze slikte een paar keer om die prop uit haar keel te krijgen maar dat lukte niet dus probeerde ze toch verder te gaan en gelukkig lukte dat. Als ze het gedicht uit heeft loopt ze opgelucht terug naar haar collega’s. Als ze daar is krijgt ze allemaal schouderklopjes en wordt er gefluisterd dat ze het heel goed gedaan heeft en dat het een mooi gedicht was. Terwijl Sterre de complimentjes aan hoort bedenkt ze: ‘ misschien heel misschien kan ik beroemd worden met mijn gedichten, en word ik een beroemde dichter’

(wie weet wordt vervolgt)