En ze is weer thuis

Na twee weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, eerst een aantal dagen op de medium care en daarna op de gewone verpleegafdeling, is mams weer thuis. Precies twee weken terug vonden we haar hoestje toch wel erg verontrustend en ook was ze behoorlijk warm. Bij het meten van haar temperatuur kwamen we op een lichaamstemperatuur van 41 graden. Dat was wel heel erg hoog. Dus belt pap het ziekenhuis en jawel, ze moet toch even langs komen. Ze waren net terug van de bronchoscopie en mam lag net lekker op de bank. Toch weer opstaan en daar gingen ze, met z'n tweetjes naar het ziekenhuis. Ik had al een paar dagen eerder met mijn broer afgesproken om die donderdagavond samen naar de film te gaan. Mijn ouders drongen er ook op aan dat we dit nog wel moesten doen. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest toen ze weg waren, dus ik ging vast naar de stad om een kleinigheidje te zoeken voor het uitmuntende rapport van m'n neefje. Rond half zes was mijn broer klaar op zijn stage en kwam hij naar me toe. Ik bracht het nieuws, al wist ik verder nog niks. Samen hebben we een patatje gegeten, een wijntje gedronken en zijn we naar de film gegaan. Daarna hebben we nog samen een aantal uur op een verwarm terrasje vertoefd. Het was fijn en gezellig.

Later hoorden we dat mam op de medium care was opgenomen, de koorts was te hoog. Waar het precies vandaag kwam wisten ze niet, dus ze gingen onderzoek doen. Sindsdien heb ik elke dag in het ziekenhuis gezeten, op zondag 2 december na (toen lag ik uit te brakken bij iemand anders thuis). Zaterdag 1 december werd ik door mijn vader opgebeld, net toen ik met twee vriendinnetjes zat te eten. Het ging goed, ze wisten nu zeker dat er een bacterie in haar long was ontstaan door de bestraling en de chemo. Morgen zou ze naar de gewone verpleegafdeling mogen. Uiteindelijk werd dit maandag 3 december, als ik het mij goed herinner. Het was goed nieuws, want omdat ze nu zeker wisten wat het was, konden ze het ook behandelen.

Ondertussen heb ik al die tijd niks gedaan, behalve het ziekenhuis bezoeken en thuis zitten, niet wetende wat ik met mezelf aan moet. Ik had gedacht (/gehoopt?) dat ik me beter zou voelen als mam thuis was, dat haar thuiskomst mij net die kracht zou geven die ik nodig had om te leren. Maar nee, hoe fijn ik 't ook vind dat ze thuis is, ik voel het nog steeds niet. Ik kan nog steeds niks. Het is helemaal op. Er is teveel gebeurd en het is gewoon verdomd leeg. En ergens weet ik dat ik echt geen herkansing wil en dus goed moet leren, maar ik kan het niet omdat ik het niet voel. En ik weet ook dat het goed voor me zou zijn om toch weer naar de sportschool te gaan en misschien zelfs een zonnebankje te pakken, maar ik kan het niet want de drive in mij is weg. Al mijn reserves zijn leeg. Het is alsof er telkens, bij elke gebeurtenis, een beetje van werd gepakt en dan probeerde ik het weer aan te vullen, maar dan gebeurde er weer iets, waardoor ik gewoon niet genoeg tijd heb gehad om het weer helemaal aan te vullen. En nu is het leeg. Het is net als tijdens mijn eindexamen, toen heb ik ook niet geleerd. Niet omdat ik het niet wilde, maar omdat het niet ging. Nu is het weer zo; het gaat er niet in, niks gaat erin. En bij m'n eindexamen heb ik 't gehaald omdat dat toch allemaal herhaling was, die stof had ik de afgelopen twee jaar toch gehad. Nu is het mijn nieuwe studie en is het stof die ik slechts bij hoorcolleges gehoord heb; waar ik ook niet altijd helemaal 100% met m'n hoofd bij was.

Nu zit ik leuk achter m'n laptop, omdat m'n moeder wilt dat ik "lekker ga doen wat ik moet doen, lekker m'n gang ga". Ze denkt dat ik al heb geleerd de afgelopen dagen omdat komende dinsdag m'n tentamenweek begint. Ze denkt dat ik nu ook met school bezig ben. In werkelijkheid heb ik nog niks gedaan aan school en doe ik dat nu dus ook niet. Ik verdoe m'n tijd met achter de laptop zitten en hier schrijven, op facebook kijken zonder iets te zien. Het gaat niet goed met me nee, maar dat ik dat aangeef bij m'n tutor is al een heel goed iets. Ik erken dat het niet goed met me gaat en dat is al een stap vooruit vergeleken met afgelopen jaren. Maar wat wil ik graag dat 't 9 januari was en dat ik dat eerste gesprek met die psycholoog heb. Dat zij mij handvaten geeft om het te verbeteren. Ik heb op de site gekeken en daar staat dat zij cognitieve gedragstherapie gebruiken en dat vind ik heel fijn, want dat gaat er -kort gezegd- vanuit dat je problemen ontwikkelt door irreëel te denken. En dat geloof ik ook, want door op bepaalde manieren te denken maak ik het zo druk in mijn hoofd en creëer ik relatief onnodige problemen. Ik heb alleen geen idee hoe ik die manier van denken verander, want het gaat vanzelf. Ik hoop dus dat zij mij daarbij kan helpen. Als het goed is wel, want daar heeft ze immers voor geleerd.