Hard van buiten, zacht van binnen...

oftewel; vrolijk van buiten, in de war van binnen...

ja... en zo is het wel..

ik voel me verder prima op m'n nieuwe groep, en voel vanaf dag één eigenlijk al dat het wel goed zit...
alleen...
durf ik nog niet eerlijk tegen hun te zeggen dat dat het ook zo moeilijk maakt...
want...
ik mis ze nog steeds... de mensen, die dierbare mensen uit die o zo leerzame, onstuimige, maar ook zo gezellige en dierbare periode...
ik mis ze...
en diep van binnen huil ik ook...
verdriet om het gemis...
verdriet om het verdriet...
ik voel me ook wel goed op de groep enzo...
maar nu ik t weekend thuis ben komt dit ook naar boven...

ik kan al wel helemaal mezelf zijn op de groep, lekker vrolijk en positief aanwezig, met zo nu en dan een bijdehante opmerking, een grapje, of wat eigenwijzigheid tussendoor...
zo leren ze me wel snel kennen, ze zijn best wel positief over mij...
mijn slechte kanten...
daar wacht ik nog maar even mee...
die leren ze vanzelf wel kennen... ik ga ze niet creëren en showen...

maar toch...
het is best wel verwarrend je al best wel fijn te voelen op een plek waar je zó tegenop zag om naartoe te gaan...
en toch...
heb ik het idee dat grl van db het positief zou vinden dat het begin zo goed is...
en dat geeft toch vertrouwen...
ookal weet je dat ze niet meer "jouw grl" zijn,
het is fijn om het idee te hebben dat ze 8er je staan, dat ze het goed vinden zoals het nu gaat...

maar...
het blijft moeilijk...
ik ga geloof ik toch maar snel proberen mijn "serieuze" en "praat" kant te laten zien...
bewijzen wat ik geleerd heb, dat ik dat kan, zo'n gesprek...
en om te laten zien, dat ik vertrouwen in hun heb, en dat ik opensta voor hun hulp...

want verder...
dat wil ik echt...
maar terug...
klinkt ook nog zo aantrekkelijk...

OrangeGirl
15 sep 2007 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van OrangeGirl
OrangeGirl, vrouw, 34 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende