Het is bijna tijd om te gaan.

Vanmorgen ben ik weer bij Marco geweest. Ik ben altijd behoorlijk sceptisch geweest. Eigenlijk ben ik dat nog steeds. Maar Marco heeft ondertussen mijn vertrouwen gewonnen en hij heeft zich meerdere keren bewezen.

Elke keer als ik bij hem ben voel ik me duizelig. Mijn lichaam tintelt. Ik heb steeds het gevoel dat ik flauw zal vallen of dat ik zal gaan overgeven. Volgende keer ga ik dat toch wel met hem bespreken.

Marco beweert lijntjes met boven te hebben. De eerste keren dat ik bij hem was voelde ik me ongemakkelijk. Ik geloof er niet in. Ik weet niet of ik het nu wel geloof. Toch komt hij bij mij binnen. Ik heb een behoorlijke reeks aan psychologen versleten. Hij is anders. Ik begrijp het zelf nog steeds niet helemaal. Misschien begin ik toch langzaam te geloven dat er meer is. We kunnen ons zo verbonden voelen met mensen en dieren die we helemaal niet zo goed kennen. We kunnen überhaupt zoveel voelen. En misschien is het allemaal wel een bepaalde energie. Het kan natuurlijk ook gewoon bullshit zijn die ik nodig heb als houvast. Maar wat maakt wat wij zien zoveel echter dan wat we niet zien?

Ach, eigenlijk maakt het niet uit of wat hij zegt waar is of niet. Ik voel me er goed bij.

Over minder dan vier weken ga ik naar de Ardennen om kennis te maken met de mensen waar ik de aankomende winter door ga brengen. Het vertrek begint dichterbij te komen. Ik voel me rustiger dan ooit. Eindelijk maak ik een keuze die echt alleen van mij is. Mijn oude gedrag gaat me in de weg zitten. Het liegen van vroeger, mijn vooroordelen, hoe ik mensen behandelt heb. Maar ook de kleine dingen. Ik irriteer me aan hoe graag ik werk uit de weg ga. Onbewust bedenk ik een hele hoop smoesjes. Achteraf heb ik pas door dat ik dingen uitstelde. Ik irriteer me aan mijn jaloezie. En af en toe word ik nog steeds boos zonder dat daar echt een reden voor is.

Maar ik ga ook vooruit. Ik ben zoveel eerlijker geworden. Ik begin verantwoordelijkheden met plezier op me te nemen. Ik voel de drang om mijn eigen weg te gaan steeds meer.

Er zijn een paar dingen die het moeilijk maken om weg te gaan. Ik zal alweer opnieuw moeten beginnen. Het grote verschil met de vorige keren is dat ik deze keer alles en iedereen achter me ga laten. Behalve Gola dan. Ik ga niet meer terug naar Diever. Misschien ga ik wel helemaal niet meer terug naar Nederland. Hoe disfunctioneel deze familie ook is, het idee niet meer echt bij ze te horen vind ik lastig.

Donderdag komt er een chiropractor voor Gola. Eigenlijk wilde ik hem al veel eerder laten komen maar ergens was ik bang dat er misschien iets serieus mis zou zijn met haar rug. Marco heeft me gelukkig aangemoedigd.

In mijn hoofd ben ik al aan het inpakken. Ondanks dat ik het ergens eng vind, begin ik vertrouwen in mezelf te krijgen. Ik kan dit wel. Ik zal de rust vinden die ik zoek.