Op het randje.

Ja. Bijna is het over.

Het gekke is dat ik het compleet zelf in de hand gewerkt heb. Zonder dat ik dat wilde. Maar ik word gewoon makkelijk onzeker in relaties. Zeker als ik de persoon in kwestie echt heel leuk vind.

Van de.. 3.5 maand dat we samen zijn hebben we elkaar 35 dagen gezien. Wat eigenlijk best veel is als je bedenkt dat we bijna 1600 km uit elkaar wonen. 10 dagen in de Ardennen. 5 dagen in Trosa. 10 dagen in Öland en weer 9 dagen in Trosa. Ik heb er veel aan gedaan om hem zoveel mogelijk te zien.

In de Ardennen was het geweldig. Alles leek te kloppen. Ik werd opslag verliefd. Hij ook. Een paar dagen na zijn vertrek besloten we pas een relatie met elkaar aan te gaan. Ik boekte mijn eerste vlucht naar zweden en de dagen ervoor waren gevuld met spannende, lieve, gekke berichtjes en heel veel glimlachend naar mijn mobiel kijken. Mijn stagebegeleiders werden gek van mij.

Eenmaal in Trosa verliep het weekend anders dan verwacht. Ik voelde me ongemakkelijker in het echt dan dat ik me voelde over de berichten. Het was de Ardennen niet. Hij droeg geen werkkleding maar schoolkleding. Stockholm is ook niet echt mijn stad. Sex hebben we helemaal niet zoveel gehad. Terwijl dat een van zijn favoriete onderwerpen was tijdens onze online gesprekken. Ik raakte in de war. Gaf dat niet echt aan. En toen stond ik plotseling zeer verdrietig en alleen op Arlanda airport. Tijd om terug naar de Ardennen te gaan.

Aarden ging niet zo gemakkelijk meer als voorheen. Ik voelde me nog steeds vreemd over het weekend. De berichten veranderden. 's Ochtends en 's avonds een berichtje en dat was het dan. Ik gaf aan in de war te zijn. Hij had school stress, daardoor minder zin in alles. Bood zijn verontschuldigingen aan en beloofde mij wat meer aandacht te geven. Wat hij ook deed.

10 dagen later vloog ik weer naar Zweden. Om met hem naar Öland te rijden deze keer. Niets was anders dan de keer ervoor behalve dat we meer tijd hadden. Hij wist niets te doen en keek liever films en series. Wel graag met mij. Ik huilde een avond. Hij troostte mij. Vertelde mij keer op keer dat hij echt wel van mij houdt. Dat hij gewoon veel stress heeft.

Weer terug naar de Ardennen. Me aanpassen ging nu helemaal niet meer. Ik pakte mijn spullen en vertrok terug naar Diever. Een plek waarvan ik had verwacht nooit meer naar terug te keren. Het was een verwoede poging me weer even thuis te voelen. Dat hielp niet. Nieuwe Zweden plannen werden gecreëerd. Over het internet ging het weer wat beter. Skype werd opnieuw uitgevonden en ik verlangde naar zijn armen om mij heen. Hij leek ook naar mij te verlangen.

En het was daadwerkelijk heel erg leuk in Zweden. Eindelijk zag ik hem weer een beetje terug in wat en hoe hij deed. Ik leerde zijn vrienden kennen, sprak drie woorden Zweeds en ging mee naar een feestje. Hij gaf mij een zelfgemaakt kettinkje.

Maar op de een of andere manier kon ik de rust niet vinden. Ergens in de tussentijd ben ik het vertrouwen in zijn verliefdheid en verlangen naar mij verloren. Hij begrijpt er niets van. Ik voel me onzeker.

En nu blijkt er iets serieus mis te zijn met zijn rug. Zijn plannen om naar Belgie te komen staan op het punt in duigen te vallen. Mijn paranoide gedachten bouwen zich juist op. Ik vertel hem wat er door mijn hoofd gaat.

Hij toont medeleven. Troost me met zijn woorden en verteld mij dat we als ik over 26 dagen weer in Zweden ben over onze relatie moeten praten. Hij verteld me dat hij van me houdt. Maar als ik hem vraag of dat een positief of negatief gesprek zal worden weet hij het zelf niet. Hij twijfelt. Deze keer ook zichtbaar voor mensen die niet achterdochtig of paranoide zijn.

Mijn laatste bericht naar hem is dat ik het zou begrijpen als hij bij me weg gaat. Hij heeft een hoop aan zijn hoofd. Mijn paranoide gedachten zorgen voor nog meer zorgen. De afstand is groot. Er is een grote kans dat we elkaar na mijn volgende bezoek heel lang niet zien. Het wordt allemaal moeilijk. Maar ik ben verliefd. En ook dat heb ik hem verteld. Ik wil hem niet kwijt maar ik begrijp zijn twijfels.

Gek genoeg huil ik nu niet. Misschien bijna maar nog niet. Ik voel wel de pijn die dit gesprek met zich meebracht. Ik zou er zoveel voor over hebben om nu met hem te knuffelen. Ik hoef niet per se te horen dat het goed komt. Ik wil gewoon zijn lichaam voelen in plaats van de toetsen van mijn laptop.

Misschien is een lange afstandsrelatie inderdaad nooit een goed idee geweest. Het gemis is zo groot. Misschien wel zo groot dat het verdriet groter is dan de vreugde van het bij elkaar zijn. Elke keer weer afscheid nemen. Elke keer niet weten wanneer je elkaar weer ziet.