Het leven in seizoenen

Ken je van die televisieseries waarvan het niet uitmaakt welke aflevering je kijkt, omdat het uiteindelijk toch wel te volgen is? Dat de verschillende seizoenen die gemaakt worden niet perse samenhangen, waardoor het niet uitmaakt of je al afleveringen van seizoen 6 hebt gezien voor je 1 gaat kijken. Het zijn redelijk dagelijkse series, met wellicht elk seizoen een ander thema. Meestal bevat het wel een aantal kernpersonen die elk seizoen een grote rol spelen. Je leeft en groeit mee met deze personages, je volgt ze. Vaak zie je het verschil en/of de ontwikkeling van de personages pas als je weer terugblikt op eerdere seizoenen. Dan herinner je jezelf opeens weer dat dat ene personage aan t begin heel anders was dan in het latere seizoen. Dat ze ouder zijn geworden, dingen hebben doorgemaakt. Je snapt die ontwikkeling en/of die verandering ook, want je hebt ze gevolgd. Je ziet duidelijk de seizoenen in hun leven. Elk seizoen staat vaak voor bepaalde highlights aan gebeurtenissen, die op hun beurt voor de ontwikkeling naar het volgende seizoen zorgen. Nu zat ik lang geleden in de auto, op de terugweg van wintersport en bedacht ik opeens mijn leven in seizoenen. Ik kwam erachter dat mijn leven aardig in seizoenen in te delen is. Ik vond het een leuke gedachtegang en begon met per seizoen de belangrijkste gebeurtenissen en mensen te noteren. Dat wil ik eigenlijk nog verder uitwerken, maar laatst dacht ik er weer aan terug.

De laatste tijd ben ik redelijk veel bezig met vriendschappen en relaties. Mijn relatie met verschillende mensen, de diepgang en waarde daarvan, hoe ik in die relatie sta, hoe ik in die relatie wil staan, wat ik van die relatie wil, of ik voldoende voor die relatie doe. In allerlei manieren komt het aan bod en afgelopen week had ik een aardige openbaring. Ergens wist ik het misschien al, maar toch voelt het nu als een schok en ik weet ook niet of het echt de waarheid of kern is. Maar ik denk het wel. Ik denk dat ik bindingsangst heb. Aardige extreme bindingsangst want ik lijk het zelfs in vriendschappen te hebben. Zodra iemand mij gaat claimen, of zodra het een vriendschap is waar alles samen wordt gedaan en dit haast een vanzelfsprekend is (zodanig dat er aan je gevraagd is waar de ander is zodra je alleen bent), dan ben ik weg. Dan neem ik afstand. Ik lijk mensen niet echt dichtbij te laten komen, zodra men mij lijkt te kwetsen of zodra er dreiging tot kwetsen is, sluit ik mezelf al helemaal af voor die persoon. Het gaat wel beter de laatste tijd, ik heb al een aardige ontwikkeling gemaakt op dit gebied maar toch blijft het een ding. Ik denk me volledig te geven, maar ik laat mezelf niet zien op kwetsbare momente. Ik kan ze inmiddels wel aangeven, door bijvoorbeeld te typen, zelfs uitspreken gaat beter, maar toch blijf ik er tegenaan lopen. En ik weet niet wat redelijk is. Ik voel over het algemeen ook geen grote waarde bij vriendschappen. Ik weet dat ze belangrijk zijn, maar het is niet dat ik voor mijn gevoel niet zonder ze kan. Ik weet wel dat het zo is, want zonder die steun van mijn vriendinnen ben ik nergens. Maar dan toch.. ik weet niet goed wat het is. Ik kan dan echt koud en koelbloedig worden en denken fuck dat, heb niemand nodig. En het zo ook echt voelen. Doodeng.

De reden dat dit nu zo'n ding in mijn hoofd is, is dat een van mijn beste vriendinnen laatst voor de zoveelste keer zei dat ze er moeite mee heeft dat ik zo weinig deel en van me laat horen. Dat we elkaar twee weken niet hadden gezien en ik dan afbel omdat ik te moe was. Ze vond het goed dat ik eerlijk was, maar voelde zich wel gepasseerd en onbelangrijk. Twee weken was voor haar een hele lange tijd. Voor mij niet. Ik zie zoveel mensen heel lang niet. En het debielste is dan ook, ik mis ze ook niet. Puur omdat ik er niet over nadenk, want ik denk dat als ik erover nadenk en echt ga voelen, dat ik ze dan heus wel mis. Maar verder heb ik het idee dat ik ze niet mis. Wel heb ik dat ik sommige mensen echt wel weer graag wil zien, of dat ik denk wat zou het leuk zijn als diegene er nu ook bij was. En na verloop van tijd mis ik ze wel meer. Maar het is vooral mijn familie waarbij ik het voel. (Omdat dit veilig is, familie blijft altijd familie?). Mijn vriendinnen/vrienden zie ik eens in de zoveel tijd, dan kunnen we alles bespreken en voelt het helemaal goed. Dat vind ik de fijnste manier. Maar wat als zij daar anders over denken? Als zij eigenlijk wel meer tijd en aandacht van me willen? Als ik ze zelfs pijn doe hiermee, omdat ze zich zelf ook niet super voelen? Dan ben ik niet goed bezig nee. "Je moet koesteren wat je hebt". Dat zei ze en toen voelde ik ook wel, ja inderdaad, ik besefte weer even hoe belangrijk mijn goeie vriendinnen voor me zijn. Omdat zij me door en door kennen, mijn verhalen weten en vaak door me heen prikken. Zij geven mij zoveel steun. Waarom ben ik dan zoveel met andere dingen bezig? Waarom investeer ik niet veel meer in hun? Altijd op zoek naar iets nieuws, dromen van weg gaan, avonturen, van alles behalve het burgelijke huisje/boompje/beestje.. Waarom?!

Net zo met een vriend hier in mijn nieuwe stad. De jongen waar ik al vanaf het begin wat mee heb. We zijn vrienden, hij had een vriendin, maar vanaf het begin wisten we allebei dat er een bepaalde spanning tussen ons heerst. Dat als hij vrijgezel was geweest, wij een stel waren. Nu is dat al een tijdje semi-uit, spraken wij over friends with beneftis, is hij toch wel erg heartbroken, houdt ik me in en zijn we gewoon vrienden. Maar eigenlijk zonder dat 'gewoon' ervoor. Want die spanning heerst er nog steeds. We kunnen het intens goed met elkaar vinden, kunnen elkaar prima elke dag zien van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, vinden het chill met elkaar maar zijn ook allebei heel moeilijk. We lijken aardig op elkaar en dat is misschien ook het probleem. Ik houd mensen op een zekere manier op afstand, hij nog meer. Toch laten we elkaar aardig binnen, maar hij claimt dat niemand echt diep zit. Zo kan ik dat ook. Ik kan hem koelbloedig uit mijn leven schoppen. Terwijl ik ergens ook weet dat ik hem niet wil missen. Maar hij is een gevaar en dat maakt het heel verwarrend. Want als hij 'gewoon' een vriend zou zijn geweest, zouden we echt de chillste vriendschap ooit hebben. Maar nu komt er allemaal gevoel bij kijken waarvan ik niet weet wat ik er mee moet, hij heeft net een relatie achter de rug waarvan hij eigenlijk nog steeds niet zeker weet of hij wel wilt dat het over is, stuurt allemaal dubbele signalen, zegt steeds tegenstrijdige dingen en dus zitten we in een soort rollercoaster samen. We komen steeds dichter bij elkaar, maar ik houd rekening met zijn gevoelens dus houd me in met toespelingen. Ik stel me op als 'gewoon' een vriendin, maar raak geirriteerd als hij het de hele tijd over andere chicks heeft, neem afstand als hij het over zijn ex heeft, wordt chagrijnig en neem afstand als hij zo overdreven leuk doet met meisjes waarvan ik weet dat hij ze mooi vindt. Dus wat gewooon vrienden? Ik vind het echt superverwarrend eigenlijk. Ik heb hem een tijd geleden gezegd dat ik best een relatie met hem zou willen, dat ik denk dat t chill zou zijn. Toen hij me laatst vertelde dat het nu echt over was met zijn ex, was mijn gevoel opeens veranderd en hoefde ik echt geen relatie of iets met hem. Vriendinnetjes reactie toen ik dit vertelde: "ja, omdat hij nu opeens beschikbaar is dus dan hoef je hem niet meer. Bindingsangst" Fuck. Ja.. Het is wel iets wat zich steeds lijkt te herhalen ja..

Nu ze dat heeft gezegd en ik me er bewust van ben, weet ik het al helemaal niet met mijn gevoel. Want ergens wil ik ook geen relatie, want he die vrijheid. Maar anderzijds besef ik me dat ik die vrijheid nu al jaren heb, maar er helemaal niks mee doe. Het is puur het idee. En ik kan er misschien niet omheen dat ik aardige gevoelens heb voor deze jongen en dat de negatieve gevoelens naar hem vooral voortkomen uit angsten en jaloezie. En hij is ook zo rampzalig onduidelijk, weet totaal niet wat hij wilt, dus blijft die angsten voeden. En nu weet ik niet wat ik moet. Want 'gewoon' vrienden is elkaar en onszelf voor de gek houden eigenlijk, maar anders gaat nu geloof ik ook niet echt. En ik wil hem eigenlijk ook niet kwijt. Ik wil niet dat er iets veranderd. Het was zoveel makkelijker geweest als wij geen aantrekkingskracht tot elkaar hadden..

Ik ga hem vragen wat ik voor hem ben. En dit misschien voorleggen. En hij wordt gek, zit nog met zijn hoofd bij zijn ex, waardoor ik me echt een flapdrol voel omdat ik zoveel minder ben dan zij. Lijkt mij dan. Ik weet het niet! Al helemaal omdat hij ook steeds iets anders zegt.

Waar komt die bindingsangst vandaan? Wellicht van vroeger, dat ik mezelf leerde zelfstandig en sterk te moeten zijn. Wellicht door vriendschappen die ik verloren ben. Wellicht door het destructieve vermogen van de mens. Precies weet ik het niet, maar ik kwam er vandaag op de fiets achter dat ik veel mensen niet meer spreek die echt belangrijk voor me waren. Dat zij de personen waren die dat seizoen hoofdpersoon waren. Dat dit steeds maar verandert. Dat een vriendinnetje mij echt al van heel jong kent, waar ik wat later bevriend mee ben geworden, die alles van me weet en waar ik veel om geef. Een ander vriendinnetje ken ik vanaf de eerste klas middelbare school en daar kllk ik ook heel goed mee maar beangstigd me ook omdat zij van de intense vriendschap is. En andere vriendinnen die ik korter zie, maar waar het ook altijd wel goed mee voelt. Ik denk dat het ook bij het leven hoort, dat vriendschappen komen en gaan, dat hebben mijn ouders me vroeger ook altijd verteld. Maar ik merk nu wel dat vriendschappen belangrijk zijn, dat ze je heel veel geven. Ik merk alleen ook dat ik veel moeite moet doen om niet te zelfstandig te zijn en juist voldoende aandacht te geven aan die belangrijke vriendschappen. En ook het belang daarvan niet te vergeten. Want dat gebeurt keer op keer.. Mensen die in dit seizoen van mijn leven belangrijk zijn, wil ik niet kwijt. Die wil ik niet verliezen. En ja, dat kan altijd in het leven, maar ik wil verdorie niet dat het mijn eigen schuld gaat zijn als het gebeurt.

Bindingsangst, hopelijk is besef het begin van verandering..