Het (mogelijke) verhaal van De Verstrooide Man

Wat ik mij nu af vraag na mijn verhaal over De Verstrooide Man In De Trein: wat is het verhaal dat achter zijn vreemde gedrag en woorden hoort te zitten?

Misschien is de man al vanaf zijn pubertijd verliefd op een meisje dat hij heeft leren kennen op school, genaamd Mariëlle.
Omdat de ouders van Mariëlle de jongen Nino maar een raar mannetje vonden omdat hij zijn kleren altijd binnenste buiten droeg, hun dochter liet fietsen met hem achterop in plaats van andersom en zijn haren vol smeerde met alles waar suiker in zat om zijn haren een model te geven, mocht Mariëlle niet meer met haar vriendje omgaan. Zij moest naar een andere school, mocht geen contact meer hebben met haar vriendje en daarna is zij met haar ouders nog eens verhuisd. Ondertussen bleef zij altijd verliefd op hem.

Tien grote Brabantse steden verderop, kwijnde Nino weg van verdriet. Zijn leven was verloren en hij zag het niet meer zitten. Hij raakte aan de drank, verwaarloosde zichzelf, onderhield zichzelf en zijn huis niet meer, had geen baan en bleef de hele dag op de bank zitten met een glas in zijn hand en standaard 2 flessen whiskey op tafel om het glas zo vlug mogelijk weer bij te kunnen vullen. De bank heeft hij naast de wc-deur geplaatst zodat hij niet zo ver hoeft te lopen om zijn recycling compleet te kunnen maken.
Na dertig jaar bankzitter te zijn met een whiskeyverslaving, besloot Nino op een dag toch eens naar de supermarkt te gaan om voor een ander drankje te zoeken met een iets lager alcoholpercentage voor wat afwisseling.
Hij strompelde zijn huis uit, wankelde met zijn dikke buik en een bijna lege portefeuille naar de supermarkt en zocht de afdeling met drankflessen. Na veel flessen aangekeken te hebben die hem hopend terug lachten, koos hij toch voor zijn eerste keuze: de fles port.
Naast hem stond een vrouw. Ze gedroeg zich een beetje haastig, zenuwachtig en vreemd en hoewel ze een erg mooie vrouw was, keek ze toch diep verdrietig uit haar ogen.
Precies op hetzelfde moment dat de vrouw met trillende handen dezelfde hals van de fles port vastpakte als Nino, keken ze elkaar aan. Ze lieten tegelijkertijd de fles port met veel kabaal op de vloer in scherven vallen. Er was herkenning, er was vrolijkheid en er vloog een gevoel door Nino's lichaam dat hij in dertig jaar en vierendertig dagen niet meer gevoeld heeft. Het was zijn Mariëlle met haar krullende blonde haren en de zee-blauwe ogen. Ze was terug uit de plaats Onbekend en ze vlogen elkaar in de armen.
Samen liepen ze de hele dag door de stad, vonden tegen de avondschemering een gezellige kroeg en zijn daar gaan zitten tot diep in de avond. Ze hebben elkaars hele leven verteld. Nou ja, Mariëlle háár leven, want Nino had niet veel over zichzelf te vertellen.
Na uren in de rokerige kroeg te hebben gezeten, moest Mariëlle terug naar haar appartementje een paar steden van Eindhoven af. Ze vertelde hem met tranen in haar ogen van blijdschap dat ze iedere dag in de trein zit die om half twee 's middags langs Eindhoven af rijdt.

Nino was weer helemaal verliefd. Hij zag weer de zin van het leven in.
Op maandagmiddag, vier minuten na drie, vond hij iets waar hij al meer dan vijfentwintig jaar naar zocht: het dagboekje met al zijn opgeschreven en getekende liefdesverhalen over het meisje met de krullende blonde haren en de zee-blauwe ogen.
Hij rende tien rondjes rond zijn huis, joelend en zingend totdat zijn stembanden schraal waren.
Zes minuten voor half vijf schoot er een lumineus idee in het hoofd van Nino dat door schoot naar zijn gezichtspieren en waardoor er een enorme lach tevoorschijn kwam die verdwenen was na het moment dat Mariëlle precies dertig jaar en vierendertig dagen geleden hun stadje verliet. Hij rende naar zijn kale huisje en haalde alles overhoop totdat hij tot zijn grote verbazing tussen de stoelpoten en in het zand van de planten uiteindelijk meer dan duizend euro bij elkaar had gevonden.
De volgende morgen stapte hij op de trein naar Venlo met zijn dagboekje, stapte daar over op een trein die naar Eindhoven Centraal Station zou rijden en bleef in die trein zitten in de hoop zijn grote liefde Mariëlle tegen te komen en haar het liefdesdagboekje te kunnen geven waarin hij al zijn gevoelens voor haar jaren lang had kunnen uitten. Ze zouden elkaar zoenen, bij elkaar in huis gaan wonen, trouwen en lang en gelukkig leven.

Helaas is Mariëlle in de andere coupé gaan zitten, heeft Nino nooit in die trein gezien en Nino heeft de volgende dag uit wanhoop, verdriet en ellende zijn lever kapot gedronken en is overleden in het ziekenhuis te Eindhoven.