Try-outs en andere schapen

Misschien is dit grof gezegd, maar soms denk ik wel eens dat de hersenen van bepaalde mensen (met het woord bepaalde probeer ik het alsnog vriendelijker te laten klinken, maar eigenlijk bedoel ik: de meeste mensen) niet zo ver ontwikkeld zijn dan het had moeten zijn. Vaak voel ik mij opmerkbaar slimmer dan anderen en niet alleen van mijn leeftijd, maar net zo goed volwassenen. Ik denk dat die volwassenen gewoon geboren zijn met dit fenomeen. Alsof al die mensen waarover ik het nu heb, een soort try-outs geweest zijn van een genetisch ontwerp en hoe dit het beste gemaakt kan worden zodat het gezicht, de manier van praten, manier van lopen, manier van uit de ogen kijken (let op: ogen zijn de spiegel van de ziel, maar ook van de inhoud van de hersenen) en vooral de manier van denken.
Ik zal hierbij als voorbeeld mijn klasgenoten nemen. Dit zijn meteen extreme gevallen, tenminste ik dácht dat het extreme gevallen waren, maar ik kom er steeds meer achter dat een groot gedeelte van de samenleving zo blijkt te zijn en dat deze mensen later niet alleen de Albert Heijn maar ook het land moeten gaan regeren. Volgens mij ligt de intelligentie tegenwoordig op het gemiddelde van basis beroeps onderwijs en de mavo, maar naar mijn idee zitten er teveel mensen op de mavo die daar niet horen te zijn. Zowel slimmeriken en dommeriken. Laat ik het nu even over de dommeriken hebben. (De vrouwelijke vormen kun je herkennen aan de spiegeltjes in de agenda's, lippenstiftjes, lipglossjes, eyeliners en mascara die in de etui's zitten in plaats van pennen en potloden. De mannelijke vormen kun je herkennen aan de petjes en het extreem overdreven machogedrag met luidruchtigheid en 'stoere' taal.)
Een voorbeeld: we zitten in de les, de les is net begonnen en de leraar gaat de lijst met namen na wie er allemaal zijn en of diegene zijn boeken wel bij heeft ja of nee. Komt hij uiteindelijk bij Manon aan: "Manon?"
"Ja? Oh! Ja, ik heb mijn boeken! En oh ja... Ik ben er ook."
Nee, echt waar? Het zou wat zijn dat je er niet bent maar je hebt je boeken wel bij je.
"Simone?"
"..."
"Hallo, Simone?"
"Oh sorry, meneer. Ja ik ben er."
(Ze was zich aan het optutten.)
"Ik vroeg of je ook meteen erbij wou zeggen of je je boeken bij hebt ja of nee, dat is voor mij wel zo makkelijk."
Simone aan vriendin naast haar: "Wat zei ie nou?"
"Of je je boeken bij hebt."
"Ja!"
Meneer: "Wat ja?"
"Ik heb mijn boeken bij me."
Hehe, dat was moeilijk om dit er even meteen bij te vermelden.
Laatst zat ik bij aardrijkskunde. We moesten de randstad leren kennen waar die precies loopt en welke vier grote steden van Nederland daar te vinden zijn.
Sharon: "Maar meneer, Utrecht is toch geen stad?!"
Nee, Sharon. Utrecht is geen stad... De leraar schudde afkeurend zijn hoofd, zuchtte en ging verder met zijn werk. Op dat moment heb ik alleen nog maar meer waardering en bewondering voor een leraar. Gewoon omdat hij de keuze heeft kunnen maken om deze figuren les te geven. Soms zou ik tegen zo'n leraar willen zeggen: "Ik weet het. Ik weet wat u door maakt. U weet bij wie u aan kunt komen als u het niet meer kunt verdragen, meneer."
Geen wonder dat de meesten overspannen raken zodra de zomervakantie afgelopen is. Zielige leraren. Allemaal. Stuk voor stuk. Of het nu eikels zijn of niet. Ook eikels krijgen zo'n schapen voor hun neus gedeponeerd met de plicht om deze te onderwijzen, want ook deze schapen hebben recht op educatief onderwijs.