Hoe dan verder?

De laatste tijd merk ik dat ik niet mezelf ben en langzaam verander, althans dat denk ik...
ik heb geen idee wat er mis met me is of waar het dan fout gaat, maar ik ben liefst gewoon alleen.

Het begon met dat ik in de spiegel keek en gewoon moest huilen omdat het meisje dat ik zag niet ik was. Het voelde of er een totaal vreemde naar me terug keek.. Toen ik dat zat was heb ik me haar kort geknipt en geverft en heb een iets andere kledingstijl aangenomen. Ik voelde me erna goed en als ik in de spiegel keek herkende ik mezelf steeds meer. Maar dit was maar van korte duur, want veel positieve reacties kreeg ik niet en al zag ik er leuk uit ik bleef dat dikke, vermoeide meisje dat ze de laatste maanden hebben gezien.
Ik was dus weer terug bij af en heb mezelf afgesloten en me meer gefocust op school, nieuwe baan en mijn vriend.
Dit is alleen ook niet alles en ik zal uitleggen waarom:

Met vrienden neem ik geen tot weinig contact meer op, terwijl ik voorheen bang was ze te verliezen.
Ik voelde me niet fijn en niet mezelf en had gewoon geen behoefte aan menselijk contact (buiten me vriend om). ik was het zat om te praten over gevoelens en de dagelijkse sleur en was liever aan het werk of aan het leren.
Tuurlijk, school kost tijd en in mijn geval veel tijd want de concentratie en lust om mijn studie af te maken en de droom baan te doen is er niet meer. Van de een op de andere dag was die lust gewoon vervlogen en had ik er geen behoefte meer aan. Natuurlijk ga ik er wel nog gewoon voor, ik wil een diploma en een baan en wie weet komt de lust wel weer terug. Nu is het gewoon even lastig!

Met mij en mijn vriend loopt het ook niet zo lekker en tegenwoordig, soms denk ik laat het maar verwateren..
Waarom ik dit allemaal denk, zal het je niet kunnen zeggen.. We botsen denk ik te veel en hebben de laatste tijd dat we erg prikkelbaar zijn. Daarnaast heeft hij vaak zin en ik nauwelijks, ik verstop liever mijn lichaam en voel me alles behalve mooi en sexy. Hij heeft het niet door dat ik me shirts aanhoud of ik meteen onder de dekens kruip zodat hij me niet goed kan bekijken. de lust is er trouwens ook wel van af. of het ligt aan het te vaak hebben gedaan of gewoon de dip weet ik niet, maar frustrerend is het wel. voor hem omdat hij me smekend moet overhalen omdat we beide weten dat ik ergens ook wel wil en voor mij omdat het even fijn is maar erna een gevoel van schaamte en verdriet me binnenschiet.

Het voelt gewoon of alle zin in het genieten van het leven weg is! De concentratie kan ik niet meer opbrengen.
Frustrerend!

Tja en hoe dan verder?
Geen idee, mensen nemen weer contact met mij op omdat ze merken dat ik het niet doe en er toch iets met me is.. Ze vinden me veranderd omdat ik niet meer zo vrolijk ben en geniet van het leven.

Misschien kan ik de schuld geven aan mijn relatie? Eigenlijk sinds ik een vriend heb is alles moeilijker geworden..
Net of ik 2 agenda's bij houd en me steeds maar voor doe als een ander persoon. Ik ben nog steeds ik in elk geval maar toch voelt het of ik een heel ander mens ben zodra ik met hem ben..
Natuurlijk ben ik gek op hem, maar de laatste maanden werkt het gewoon niet meer. Ergens is het fout gegaan en waar kom ik niet achter, wat ik wil weet ik ook niet.

Dat contacten en relaties onderhouden zo veel gedoe was had ik niet verwacht..
Naast hem en die 3 vrienden heb ik alleen nog me moeder en zusje, maar ik verwacht niet dat ik daar ook veel contact mee zal blijven houden als ik eenmaal het huis uit ben. Gewoon geen sterke band.
Denk dat ik gewoon een van de weinige ben die het heerlijk vind om alleen te zijn en af en toe te worden omringt door mensen, al zou ik ze helemaal niet kennen.
Klinkt waarschijnlijk gek, want ik weet ook wel dat alleen zijn helemaal niet fijn is en dat ik mezelf zal pijnigen aan schuld omdat ik geen contact heb behouden.
Maar wat is het allemaal waard als je steeds maar problemen hebt en steeds maar af vraagt hoe verder?

We gaan gewoon nog even door en zetten de gedachten aan de kant en werken nog even hard om al die contacten en relaties te onderhouden.
Later zou het de moeite waard zijn dat ik niet heb opgegeven.