Self love...

Het is een tijdje geleden dat ik heb geschreven.
Allereerst omdat ik dacht mijn gevoelens niet wist te omschrijven en ten tweede omdat ik dacht dat het wel goed ging met me.
Dat ging het ook.

Voor de zomer had ik veel toetsen gehaald vanuit mijn tweede opleiding. Zat mijn propedeuse eraan te komen en hoefde ik nergens voor te vrezen op gebied van studeren. Het ging eindelijk eens een keer soepel. Tot mijn laatste toets..
Ik was weer zo lekker zenuwachtig en nerveus en waarvoor? Ik had geleerd, had gestudeerd en opgelet tijdens de lessen. Voor zo ver ik wist was ik voorbereid. Maar niets bleek minder waar. Tijdens de toets heb ik te lang op bepaalde vragen gezeten, getwijfeld en werd ik alleen maar onzekerder.
Dat leidde ertoe dat ik mijn toets niet af had en dus een 4.2.
Nou kon het natuurlijk erger, maar toch het zat mij niet lekker.
Daarnaast had ik geen puf meer voor het afmaken van mijn verslagen, waardoor ik die ging verslonzen.
Dat leidde tot een 5 en een niet ingeleverd verslag...
Aan beide ben ik nog steeds aan het werken in de hoop de laatste week van augustus het te kunnen inleveren en een dikke voldoende kan halen!
Dat houdt in dat mijn Propedeuse dan eindelijk in de pocket is!

Dan kan ik mij focussen op mijn nieuwe baan als mentor. waar ik, eerlijk gezegt, erg nerveus voor ben. Nou ben ik dit jaar co-mentor geweest, maar was niet eind verantwoordelijke. Dit jaar zou ik dat wel zijn wat inhield meer taken en meer tijd voor werk. Automatisch leid dat tot minder tijd voor studie en mezelf.

Waar ik het in dit bericht eigenlijk over wilde hebben.
Mezelf.
De laatste tijd ben ik gaan beseffen dat ik niet van mezelf hou.
Hoe hard ik ook probeerde vol te houden dat ik mijn lichaam en mijn kledingstijl etc. had geaccepteerd. ik deed het eigenlijk niet 100%.
Al langere tijd wilde ik van alles aan mijn lichaam aanpassen.
Schaamlippen, borsten, buik..
ik was eigenlijk alleen te vrede met mijn dunne polsen, haar en gezicht. Ondanks dat dat genoeg zou moeten zijn, want iedereen wil denk wel eens wat aan zich aanpassen. Voelde het niet als genoeg.
Dus besloot ik af te gaan vallen en daarbij harde maatregelen te nemen.
Ik ging meer sporten, beter eten en nam personal training.
Hier ben ik nu ca. 3 weken mee bezig en ondanks dat het nog te kort dag is om iets van verandering echt te zien.. Had ik vandaag een breakdown.
Toen ik in de spiegel keek, wat eerst happy begon want mijn haar zat leuk, gezicht zag er gezond uit (keer niet vermoeid) en ik voelde me blij en ergens ook sexy. Tot ik eens goed ging kijken en het gesprek met mezelf aanging.
Ineens zag ik dingen die ik eigenlijk niet wilde zien.. Voelde me ineens zo ellendig en rot over mijn lichaam. Echter, het ergste is nog dat ik ging nadenken over wat anderen over mijn lichaam vonden en kwam tot de conclusie dat zelfs mijn vrienden zich eigenlijk voor mij schaamde...
Allemaal opmerkingen verpakt in een soort vage opmerking over anderen maar eigenlijk over mij.
Zelfs mijn moeder en haar vriend deden het wel eens.
Hierdoor werd ik alleen nog maar misselijker en huilde alleen maar harder.
Ik wilde geen Personal training meer, wilde niet meer sporten of gezond eten.
Wilde huilen met een zak chips of een bak ijs. Misschien een glas alcohol (wellicht ben ik ergens alcoholiste, om meerdere redenen dan er alleen aan denken om 10 uur in de ochtend als ik huil).

Mijn tranen heb ik snel weg gestopt, net als mijn gevoelens.
Ik wilde niet zo denken en ik wilde het mezelf ook niet toelaten zo te denken.
De hele dag heb ik mij geprobeerd te focussen op school, werk en andere dingen.
Tot nu.. Nu ik weer tijd heb om te denken en te schrijven.

Ik wil mezelf accepteren om wie ik nu ben en vanuit daar aan mezelf werken om mezelf te verbeteren. Want mijn gewicht is niet goed voor mijn toekomstige gezondheid en ondanks dat ik bang was te veranderen, moest ik veranderen.
De altijd stevige vriendin. De gene met de borsten en ronding. De gene die altijd 'goedkoper' moest winkelen. De onzichtbare persoon op feestjes en in clubs... Ik zou haar, hoe comfortabel ze was geworden in het lichaam, achter laten en een nieuwe mezelf ontdekken.
Iemand die ik al lang heb onderdrukt. De gene met een aparte kleding stijl, die meer was dan de comfort vriendin/ back-up girl.

Ik zou voor mezelf gaan, voor mezelf kiezen en van mezelf houden.
Hoe lastig die reis zou worden. Wellicht kom ik er wel..